«Σφαίρες... σφαίρες βροχή. Μη μας θάψετε. Μείνετε μαζί μας. Σαν τι διαφέρουμε από σας. Λίγα γραμμάρια μολύβι στην καρδιά μας. Στη δικιά σας όχι. Χαράς στη διαφορά. Αύριο, αύριο σειρά σας θα 'ναι για μολύβι. Μιλάτε λοιπόν σαν να είσαστε δικοί μας. Αναστήθηκαν οι νεκροί. Ας σηκωθούν και οι ζωντανοί τραγουδώντας. Πες τους όλους να σηκωθούν. ΠΕΣ ΤΟΥΣ ΤΟ»... (απόσπασμα από μονόπρακτο θεατρικό, τον Απρίλη 1999, στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης): Ο λαός της πόλης διαδηλώνει τα αντιιμπεριαλιστικά του αισθήματα και εκφράζει την αλληλεγγύη του στο βομβαρδιζόμενο λαό της Γιουγκοσλαβίας.

«Είναι το σπίτι μας. Μας διώξανε με τη βία. Ζητάμε πίσω την πατρίδα μας. Το σπιτικό μας. Τι τον κάνατε τον πατέρα μου. Τον άντρα μου. Το παιδί μου...». Κραυγή των αγωνιζόμενων Παλαιστινίων που βρίσκονται σε μια νέα Ιντιφάντα, για το αυτονόητο, το δικαίωμα στην πατρίδα. Που πολεμούν με σφενδόνες και πέτρες τη σιδερόφραχτη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ.

Ενάμισι χρόνο μετά, εικόνες φρίκης, παρόμοιες με εκείνες της Γιουγκοσλαβίας, διαδραματίζονται στην Παλαιστίνη. Οι «κεντροαριστερές» ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και άλλες δυνάμεις συναινούν στο έγκλημα, εφαρμόζοντας την πολιτική των «ίσων αποστάσεων». Οι νεκροί της Παλαιστίνης φωνάζουν στους ζωντανούς των λαών να ξεσηκωθούν. Απαραίτητη λοιπόν σήμερα όσο ποτέ η αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο Παλαιστινιακό λαό και η συνέχιση της πάλης ενάντια στον κοινό εχθρό, τον ιμπεριαλισμό.