«Το διεθνές εμπάργκο που έχει επιβληθεί στο Ιράκ από την εισβολή του στο Κουβέιτ, τον Αύγουστο του 1990, έχει προκαλέσει το θάνατο 1,25 εκατομμυρίων Ιρακινών, ανακοίνωσε σήμερα (σ.σ. χθες) το υπουργείο Υγείας στη Βαγδάτη. "Ο αριθμός των θανάτων εξαιτίας του εμπάργκο στο σύνολο του ιρακινού πληθυσμού ανέρχεται σε 1.250.901 από τον Αύγουστο του 1990 ως το τέλος του περασμένου Νοεμβρίου", αναφέρει το υπουργείο σε έκθεσή του, η οποία μεταδόθηκε από το επίσημο ιρακινό πρακτορείο ΙΝΑ. Στους νεκρούς περιλαμβάνονται 502.492 παιδιά κάτω των 5 ετών, προστίθεται στην έκθεση. Η θνησιμότητα των βρεφών έφτασε τους 108 θανάτους ανά 1.000 γεννήσεις, σύμφωνα με την ίδια πηγή, στην οποία, ωστόσο, δεν αναφέρεται το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας προ του 1990».

* * *

Δε χρειάζεται να ανατρέξει κανείς ολόκληρο τον 20ό αιώνα για να αναφέρει τα αμέτρητα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού σε βάρος των λαών του κόσμου. Θα περιοριστούμε, για να μείνουμε στο πνεύμα του παραπάνω τηλεγραφήματος, στην τελευταία δεκαετία και στις μαζικές δολοφονίες και τις εθνοκαθάρσεις που έχουν γίνει από τις ΗΠΑ και τη νέα τάξη πραγμάτων, μέσα από ένα αποτρόπαιο και απάνθρωπο όπλο που χρησιμοποιούν κατά κόρο: Τις οικονομικές κυρώσεις σε όσους δε συμμορφώνονται στις επιθυμίες τους.

* * *

Ο υποσιτισμός, οι αρρώστιες, η πείνα, η παιδική θνησιμότητα, η οικονομική τελμάτωση και η κοινωνική κατάρρευση λόγω των διαφόρων εμπάργκο είναι φαινόμενα που έχουν σαρώσει ολόκληρο τον πλανήτη, από την Κούβα, τη Νικαράγουα και την Κολομβία μέχρι το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία, κι από το Σουδάν, την Αγκόλα και τη Λιβύη μέχρι τη Γιουγκοσλαβία. Οι κυρώσεις που έχουν κατά καιρούς επιβληθεί σ' αυτές τις χώρες οδήγησαν στην κατάρρευση της βιομηχανίας και την αύξηση της ανεργίας, στην έλλειψη λιπασμάτων και την καταστροφή της υπαίθρου, στη μείωση των μισθών και του βιοτικού επιπέδου, στην επιστροφή της χολέρας και στην καταρράκωση του ηθικού ολόκληρων πληθυσμών.

Οι κυρώσεις συνιστούν πόλεμο «σε αργή κίνηση», με απίστευτο τίμημα για τους «εχθρούς -λαούς», οι πραγματικές διαστάσεις του οποίου πολύ δύσκολα αποτιμώνται. Σε ορισμένες χώρες όπως το Ιράκ έχουν υπάρξει "ανθρωπιστικές εξαιρέσεις" ώστε τα φάρμακα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης να φτάνουν στον πληθυσμό. Στην πράξη, όμως, αυτό δε σημαίνει και πολλά πράγματα. Ενα στέλεχος του ΟΗΕ στο Ιράκ, ο Ντένις Χάλιντεϊ, παραιτήθηκε πριν από ένα χρόνο δηλώνοντας ότι δεν είχε συνειδητοποιήσει μέχρι τότε τη συνενοχή της Δύσης στον πόνο του ιρακινού λαού. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ίδιου του ΟΗΕ, κάθε μήνα πεθαίνουν στο Ιράκ εξαιτίας των κυρώσεων περισσότερα από 4.000 παιδιά. Οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν πτοούνται από την πραγματική «ανθρώπινη καταστροφή» που έχουν προκαλέσει, αλλά εφάρμοσαν την περασμένη χρονιά το μέτρο των κυρώσεων κατά του λαού της Γιουγκοσλαβίας. Πόσοι άραγε, έχουν ήδη ή θα πεθάνουν στη γειτονική χώρα, ως αποτέλεσμα του μολυσμένου νερού, της έλλειψης φαρμάκων και τροφίμων και, βέβαια, του ψύχους;

* * *