Σοβαρότατο ζήτημα δημοκρατίας έθεσε γενικά η πολιτική πρακτική της κυβέρνησης, τη χρονιά που πέρασε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιδημοκρατικής πρακτικής και αυταρχισμού αποτέλεσε ο τρόπος αντιμετώπισης των αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων, κατά την επίσκεψη του Κλίντον στην Αθήνα.

Οσοι παρακολούθησαν τις εξελίξεις αυτές και τις συγκεκριμένες πρακτικές χωρίς προκατάληψη, έβγαλαν αναμφισβήτητα συμπεράσματα, για το πώς οι κυβερνώντες εννοούν την άσκηση των στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών από το λαό και τη νεολαία του.

Συγκεκριμένα:

• Η Αμερικανική Πρεσβεία αποτελεί το συνηθισμένο τόπο κατάληξης των αντιαμερικανικών - αντιιμπεριαλιστικών διαδηλώσεων, γιατί αποτελεί το σύμβολο της αμερικανοκρατίας, που τόσα δεινά επιφύλαξε στη χώρα μας (7χρονη δικτατορία - εισβολή και κατοχή της Κύπρου - ανοχή και υπόθαλψη των διεκδικήσεων της Τουρκίας). Αυτή η πρακτική του πατριωτικού κινήματος της χώρας μας, ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένου σήμερα μετά το έγκλημα σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας και την υπόθεση Οτσαλάν, ενοχλεί σφόδρα τις ΗΠΑ, που κάνουν ό,τι μπορούν για να ανακοπεί. Μέχρι σήμερα, όλες οι φιλότιμες προσπάθειες των κατά καιρούς κυβερνώντων, και όχι μόνο, να σταματήσουν οι πορείες προς την Αμερικανική Πρεσβεία, απέτυχαν. Είναι καθαρό ότι, ενόψει της επίσκεψης του Αμερικανού Προέδρου, τέτοια απαίτηση υπήρξε από τις ΗΠΑ. Και αυτό γιατί οι Αμερικανοί υπεύθυνοι, πέραν των γενικότερων επιδιώξεών τους, γνώριζαν ότι θα έκαναν το γύρο του κόσμου τηλεοπτικές εικόνες χιλιάδων διαδηλωτών έξω από την πρεσβεία τους.
• Το σημαντικό είναι ότι η κυβέρνηση, ενώ αρχικά έλεγε ότι είναι ελεύθερες οι διαδηλώσεις, τελικά ενέδωσε στις αμερικανικές απαιτήσεις. Επειδή, μάλιστα, έχει επενδύσει πολλά στην αμερικανική υποστήριξή της, δε δίστασε να προχωρήσει σε απαγόρευση της πορείας και σε μια σειρά κατάφωρα αντιδημοκρατικές ενέργειες, που μας γυρίζουν πίσω, σε άλλες εποχές. Πρόκειται για πράξη υποταγής στις αμερικανικές επιταγές, που δείχνει ότι δεν έχουν απομείνει ψήγματα αντίστασης στην κυβέρνηση. Δείχνει την προοπτική πλήρους ευθυγράμμισής της με τις ΗΠΑ, σε όλα τα ουσιαστικά ζητήματα που έχουν σχέση με την ανεξαρτησία και κυριαρχία της χώρας, το Κυπριακό και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή.
• Η απόφαση για απαγόρευση της πορείας ήταν μια βαθιά αντιδημοκρατική ενέργεια, που πλήττει το δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών να διαδηλώνουν ελεύθερα. Είναι μια απόφαση, που, και από τη στενά νομική πλευρά της, αποτελεί μνημείο παρανομίας και αντισυνταγματικότητας. Η δικαιολόγησή της στηρίζεται στον επικαλούμενο «κίνδυνο» για την ασφάλεια του «υψηλού» προσκεκλημένου, όταν είναι γνωστό ότι η προγραμματισμένη διαδήλωση θα ακολουθούσε συγκεκριμένους δρόμους και θα γινόταν σε χρόνο, που καμιά σχέση δεν είχε με το πρόγραμμα μετακίνησης του Κλίντον στην Αθήνα. Ταυτόχρονα, τα επιχειρήματα που ακούστηκαν από κυβερνητικά χείλη, ότι «δεν μπορεί να επιτρέπονται τέτοιες εκδηλώσεις που πλήττουν τα συμφέροντα της χώρας» και άλλα παρόμοια, δείχνουν νοοτροπία ολοκληρωτική και πολύ επικίνδυνη. Δείχνουν ότι, στο όνομα των συμφερόντων της χώρας - τα ποια είναι αυτά βρίσκεται στην απόλυτη κρίση της εκάστοτε κυβέρνησης - μπορεί να υπάρχουν παρόμοιες απαγορεύσεις και περιορισμοί σε μια σειρά δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα, με παράκαμψη ακόμη και των σχετικών διατάξεων του Συντάγματος.
• Προκλητική και βάναυση ήταν η πρακτική της Αστυνομίας προς τους συγκεντρωμένους στην πλατεία Συντάγματος. Για να παρεμποδιστεί η διαδήλωση, χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλη έκταση χημικά που παραλύουν το αναπνευστικό σύστημα. Η χρήση, όμως, των χημικών διευρύνθηκε απρόκλητα και αναίτια σε όλα τα σημεία της πλατείας Συντάγματος, με προφανή στόχο να διαλυθεί και η συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Η ίδια πρακτική συνεχίστηκε και σε όλους τους δρόμους, που οι διαδηλωτές ακολουθούσαν κατά την αποχώρησή τους από το Σύνταγμα. Ταυτόχρονα, λίγες δεκάδες προβοκάτορες, ανενόχλητοι και χωρίς καμιά αστυνομική παρενόχληση, έκαναν καταστροφές στη Σταδίου και την Πανεπιστημίου, σε μεγάλη απόσταση από τους διαδηλωτές. Ενώ από ένστολους αστυνομικούς χτυπήθηκε ο βουλευτής του ΚΚΕ Σταύρος Παναγιώτου, τη στιγμή που δήλωνε την ιδιότητά του στον αστυνομικό επικεφαλής, επειδή διαμαρτυρήθηκε για το γεγονός ότι τα ΜΑΤ άφηναν ανενόχλητους τους προβοκάτορες!
• Θεωρούμε ότι για τον τρόπο αντιμετώπισης των διαδηλωτών και για τα έκτροπα των προβοκατόρων οι ευθύνες βαραίνουν αποκλειστικά την κυβέρνηση. Δεν υπάρχει καμία βάση, ούτε πολιτική ούτε νομική, που να δικαιολογεί το «πογκρόμ» κατά των διαδηλωτών από την αστυνομία. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την ελεύθερη δράση των «γνωστών - αγνώστων» στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς καμιά παρέμβαση της αστυνομίας. Πιστεύουμε ότι, μυστικές υπηρεσίες, παρακρατικοί και κρατικοί μηχανισμοί συνδέονται μαζί τους και καθοδηγούνται, με την ανοχή, τουλάχιστον, αν όχι με την ευθύνη της κυβέρνησης. Αυτή η βεβαιότητα πηγάζει από τη χρησιμοποίηση τέτοιων «ομάδων» τα τελευταία 25 χρόνια, σχεδόν σε κάθε αντιιμπεριαλιστική εκδήλωση του λαού μας, χωρίς να έχει εξαρθρωθεί το δίκτυό τους και χωρίς να έχει συλληφθεί κανείς από τους επικεφαλής τους, αν και είναι γνωστοί και τα ονόματά τους έχουν δημοσιευθεί στον Τύπο. Πηγάζει και από όλα τα στοιχεία, αλλά και τα αναπάντητα ερωτήματα που δημιουργήθηκαν από την πρόσφατη δράση τους.
• Ερωτήματα, όπως: Γιατί ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, κατά την τελική, πριν την επίθεση της αστυνομίας, συζήτηση με την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, επικαλέστηκε ότι οι διαδηλωτές έχουν αλυσίδες και λοστούς, συγχέοντας σκόπιμα διαδηλωτές με μασκοφόρους; Τι καθήκοντα είχαν αναλάβει 25 άτομα με πολιτικά, που από το χώρο του υπουργείου Εξωτερικών κατευθύνθηκαν προς το χώρο δράσης των προβοκατόρων; Είναι σοβαρό το επιχείρημα του υπουργού Δημόσιας Τάξης, ότι η Αστυνομία δεν παρενέβη στη δράση των προβοκατόρων, από φόβο μη χτυπηθούν διαδηλωτές, τη στιγμή που και ο τελευταίος διαδηλωτής βρισκόταν εκατοντάδες μέτρα μακριά από τους προβοκάτορες; Επίσης: Γιατί το υπουργείο αγνόησε την καταγγελία της ΓΓ της ΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, ότι δύο άτομα με λοστούς επέβαιναν ενός δίκυκλου μαύρου χρώματος και μεγάλου κυβισμού, με αριθμό ΥΡΖ 387, την ώρα των επεισοδίων, χτυπώντας τους διαδηλωτές;

Η, μετά το τέλος των επεισοδίων, επίθεση της κυβέρνησης και στελεχών του ΠΑΣΟΚ κατά των οργανωτών της συγκέντρωσης και ειδικότερα κατά του ΚΚΕ, ότι, τάχα, ευθύνονται για τα έκτροπα, αποτελεί αήθη και προβοκατόρικη μετατόπιση ευθυνών. Στόχος τους είναι η υπονόμευση των αντιιμπεριαλιστικών αγώνων και η συκοφάντηση του Κόμματός μας, ο εκφοβισμός του ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση πρέπει να απαντήσει στα εξής:

Γιατί άφησε ανενόχλητους τους προβοκάτορες να καταστρέφουν;

Γιατί δεν αποκαλύφθηκε κανείς από τους μασκοφόρους δράστες της εγκληματικής επίθεσης στα γραφεία του ΚΚΕ στα Πατήσια;

Γιατί και στο παρελθόν δεν έχει αντιμετωπίσει ανάλογα φαινόμενα; Πώς εξηγείται ότι στις δύο διαδηλώσεις (κατά Κλίντον και για το Πολυτεχνείο), που προηγήθηκαν της τελευταίας, δεν εμφανίστηκαν οι «γνωστοί - άγνωστοι» και εμφανίστηκαν κατά την ημέρα που θα υπήρχε αντιπαράθεση για την απαγόρευση της πορείας;

Γιατί προσπαθούν να συνδέσουν τη δράση των κομμουνιστών με τη δράση των προβοκατόρων, είτε ευθέως, είτε δημιουργώντας απαράδεκτους συνειρμούς;

Είναι άσχετες οι δηλώσεις Κλίντον, που έλεγε ότι «δεν τον ανησυχούν οι διαμαρτυρίες αναρχικών (;) και κομμουνιστών» στην Ελλάδα;

Είναι άσχετη η πρόσφατη προβοκατόρικη δραστηριότητα δύο Αμερικανών στρατιωτών στον Αγιο Νικόλαο Κρήτης σε βάρος αντιιμπεριαλιστικής εκδήλωσης και η φυγάδευσή τους στο εξωτερικό, με κυβερνητική ευθύνη, στο όνομα της ετεροδικίας;

Ποιος ωφελείται από τη δράση αυτών των εγκληματικών στοιχείων, αν όχι αυτοί που ενοχλούνται από τον αντιαμερικανισμό, από τους αγώνες, από τη δράση του ΚΚΕ;

Για να δικαιολογηθεί η αδράνεια της αστυνομίας απέναντι στους προβοκάτορες και για να φορτωθούν ευθύνες στο ΚΚΕ, συνελήφθησαν ορισμένοι διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων 7 μέλη της ΚΝΕ, που καμία σχέση δεν είχαν με τα επεισόδια. Κατασκευάστηκαν κατηγορίες σε βάρος τους, για αδικήματα κακουργηματικά (!), που, όμως, κατέρρευσαν κατά την προανάκριση. Μάλιστα, οι αστυνομικοί - μάρτυρες κατηγορίας αναίρεσαν τις αρχικές του καταθέσεις, λέγοντας ότι δεν είδαν τους κατηγορούμενους να διαπράττουν καταστροφές.

Ποιοι, λοιπόν, «κατασκεύασαν» τις κατηγορίες, ποιοι προσπάθησαν να «στήσουν» σκευωρία σε βάρος του ΚΚΕ, σε βάρος των διαδηλωτών; Δεν είναι, άραγε, φανερές οι κυβερνητικές ευθύνες;

Τα «έργα και οι ημέρες» της κυβέρνησης τις κρίσιμες μέρες της επίσκεψης Κλίντον στη χώρα μας, αλλά και ο μέχρι σήμερα αυξανόμενος αυταρχισμός της, η ποινικοποίηση των αγώνων, οι πρακτικές παρακολούθησης των συνδικαλιστικών και πολιτικών δραστηριοτήτων και η νομιμοποίηση του φακελώματος (SHENGEN), η πρακτική των εκβιασμών και της εξαγοράς, δείχνουν ότι πρόκειται, όχι μόνο για μια αντιλαϊκή, αλλά και για μια επικίνδυνη κυβέρνηση. Η αναμενόμενη σκλήρυνση της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, με την υλοποίηση των επιλογών της ΕΕ, η υποταγή στις επιθυμίες των ιμπεριαλιστών και η συμμετοχή της χώρας στη «νέα τάξη», αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερους λαϊκούς και πατριωτικούς αγώνες. Σε αγώνες, που όλο και περισσότερο θα αμφισβητούν τη σημερινή κυβέρνηση και όσους ακολουθούν ανάλογες πολιτικές.

Θα πρέπει, λοιπόν, να αναμένουμε περισσότερα μέτρα και μεγαλύτερες προσπάθειες αντιμετώπισης των κοινωνικών και αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων.

Υπάρχει, κατά τη γνώμη μας, πρόβλημα περιορισμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας, πρόβλημα που θα οξυνθεί στην πορεία.

Το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να αποδεχτεί μια τέτοια προοπτική. Ούτε, φυσικά, μπορεί να αυτοπεριοριστεί στις εκδηλώσεις και στις κινητοποιήσεις του, στο όνομα του ότι μπορούν να υπάρξουν προβοκάτσιες. Ως μέτρο δράσης του, μπορεί να είναι οι απαγορεύσεις και οι απειλές για συκοφαντική επίθεση ή καταστολή σε βάρος του από τους κυβερνώντες.

Το ΚΚΕ, με βάση την ιστορία και την πείρα του, την ιδεολογία και την πολιτική του, δεν πρόκειται ούτε να υποχωρήσει ούτε να συμβιβαστεί. Τα ζητήματα, όμως, των δημοκρατικών δικαιωμάτων αφορούν όλους τους προοδευτικούς, όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπους, όλο το λαό. Χρειάζεται, κατά τη γνώμη μας, επαγρύπνηση, αντίσταση και δράση όλων για τα μεγάλα ζητήματα της Δημοκρατίας.

Χρειάζεται συσπείρωση, αντίσταση και αντεπίθεση για όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν το λαό και τον τόπο, είτε αφορούν στη Δημοκρατία, είτε στα Κοινωνικά Δικαιώματα και κατακτήσεις, είτε στην Εθνική Ανεξαρτησία και στην Ειρήνη στην περιοχή.

Το ΚΚΕ κάνει και θα κάνει ό,τι μπορεί προς αυτήν την κατεύθυνση.