«Χαράς Ευαγγέλια», παντού. «Μια νέα εποχή αρχίζει για την ανθρωπότητα», λένε πολλοί και σπεύδουν, εκ προοιμίου, να τη χαρακτηρίσουν καλύτερη από αυτές που πέρασαν. Η αισιοδοξία και η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον είναι συνυφασμένη με τον άνθρωπο, που η φύση του έδωσε το χάρισμα της δημιουργίας.

Μόνο που τούτοι οι πανηγυρισμοί φαίνονται σα να ξεπερνούν τα όρια της αισιοδοξίας και φαντάζουν υπερβολικοί και υπερφίαλοι, εν πολλοίς, υποκριτικοί και αδικαιολόγητοι. Πρώτον, διότι η «νέα εποχή» δε συνταυτίζεται με τον νέο αιώνα και τη νέα χιλιετία - δεν είναι, αν και φαίνεται, χρονικό ορόσημο, αλλά μια εξελικτική πορεία στο ιστορικό γίγνεσθαι - και δεύτερον γιατί, ακόμα κι αν δεχτούμε ως χρονικό το πέρασμα σ' αυτή, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δε γίνεται με τους καλύτερους δυνατούς όρους και τις κατάλληλες προϋποθέσεις και συνθήκες.

***

Αυτή την ιστορική καθυστέρηση προσπάθησαν να κρύψουν τα πυροτεχνήματα και τα βεγγαλικά στις μεγαλουπόλεις του κόσμου. Και οι πανηγυρίζοντες δεν έριξαν το φως στις σκοτεινές πλευρές του πλανήτη μας. Ετσι δε φάνηκαν στις τηλεοπτικές οθόνες του μιλένιουμ, οι φουσκωμένες από την πείνα κοιλιές των παιδιών, τ' ανθρώπινα κουφάρια των πολέμων, οι πρόσφυγες της απελπισίας, οι ανέστιοι της ζητιανιάς, οι άνεργοι του Καιάδα, οι αναλφάβητοι των αποκλεισμών, οι αγιάτρευτοι της ανέχειας, οι κυνηγημένοι της «δημοκρατίας», οι αδικημένοι της εκμετάλλευσης, οι απόκληροι της κοινωνίας. Αν θέλουμε να καταγράψουμε το «νέο στοιχείο» που μας άφησε στο τέλος του ο 20ός αιώνας, αυτό είναι ότι στους φτωχούς κι αδικημένους του λεγόμενου τρίτου κόσμου, προστέθηκαν και οι πολίτες των πρώην σοσιαλιστικών χωρών της ΕΣΣΔ και της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης.

Βεβαίως, οι πανηγυρισμοί «καλά κρατούν». Δικαίως πανηγυρίζουν οι «νικητές» του τιτάνιου αγώνα που δόθηκε, μέσα στον 20ό αιώνα, ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό. Ο Κλίντον, αλλά και ο Γιέλτσιν, που την εσχάτη μέρα του περασμένου αιώνα αποχώρησε, «ως ευδοκίμως τερματίσας την αποστολή του», έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν. Και μπορεί να δικαιολογηθεί ακόμα και ο «βλαξ της ημεδαπής δημοσιογραφίας», που ισχυρίζεται πως ο 20ός αιώνας τέλειωσε με «χάπι εντ», αφού κατάφερε να βάλει στην άκρη - διά παντός γράφει ο άμοιρος και δυστυχής - το σοσιαλισμό.

***

Στο μεταξύ σ' αυτή την Ελλάδα του «εκσυγχρονισμού», οι άνεργοι συνεχώς πληθαίνουν, οι συνταξιούχοι πεινούν, οι αγρότες ξεκληρίζονται, οι άρρωστοι δεν έχουν να πληρώσουν για να γιατρευτούν, οι νέοι μένουν αμόρφωτοι, η εγκληματικότητα, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός θεριεύουν, ο πολιτισμός τηλεοποιείται, η ηθική εκπορνεύεται, τα ανθρώπινα ιδανικά και οι αξίες αφανίζονται. Αυτή την Ελλάδα χαρακτηρίζουν «σύγχρονη» και «ισχυρή» και θέλουν να παραδώσουν ως κληρονομιά στις γενιές της τρίτης χιλιετίας, οι σημερινοί «ταγοί» της.

***

Οσοι δεν το βλέπουν, ας κοιτάξουν τα «καραβάνια» των προσφύγων και των μεταναστών του «τρίτου κόσμου» που έρχονται και καταλαμβάνουν τις μεγαλουπόλεις της Δύσης. Τις στρατιές των ανέργων που θα πολιορκούν τα εργοστάσια. Τους εργάτες που χτίζουν το αύριο. Τους ανθρώπους της επιστήμης και του πολιτισμού που δημιουργούν για τον άνθρωπο. Τους νέους που επαναστατούν διεκδικώντας το μέλλον. Τους κομμουνιστές που ετοιμάζονται για μια ακόμα «έφοδο στον ουρανό». Οσοι δεν το αντιλαμβάνονται ας συναισθανθούν το φόβο του Κλίντον μπροστά στους διαδηλωτές του Συντάγματος στην Ελλάδα και του Σιατλ στη χώρα του. Τον τρόμο του Γιέλτσιν στη βοή της Νέμεσης και των Ερινύων. Την αγωνία του Γκέιτς για τον «ιό» της νέας χιλιετίας. Οσοι δεν το αποδέχονται, ας «μεταφερθούν» στο μέλλον για να δουν, σε μια γωνιά του πλανήτη μας, τον Καιάδα της Ιστορίας, όπου θα έχουν θαφτεί οι «νικητές» του 20ού αιώνα.

Και όσοι το πιστεύουν, ας παλέψουν γιατί «το μέλλον δε θα 'ρθει από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο, αν δε βάλουμε πλάτη κι εμείς» κι ας ετοιμαστούν για τη 12η εκείνη ώρα που το ρολόι της Ιστορίας θα γυρνάει, πραγματικά, στη «νέα εποχή» της ανθρωπότητας, να ρίξουν αυτοί τα βεγγαλικά και τα πυροτεχνήματα, φωτίζοντας όλο τον κόσμο και διαγράφοντας φωτεινό το σημάδι της ανθρώπινης ύπαρξης στην αιωνιότητα.