Το ζήτημα της ενημέρωσης δεν είναι ουδέτερο. Είναι βαθιά ταξικό. Η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη, η προπαγάνδα, είναι βασική προϋπόθεση, ώστε η ταξική πάλη να μπορεί να ανεβαίνει ως το επίπεδο διαμόρφωσης της ταξικής συνείδησης, της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης, με μοχλό την πρωτοπορία της, ως τον τελικό σκοπό, ως το καθήκον της ανατροπής της αστικής εξουσίας.

Και η αστική τάξη κάνει το ίδιο από την αντίθεση σκοπιά, τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης, του λαού στην αστική πολιτική. Αυτό μπορεί να το δει κανείς καθημερινά από τη σκοπιά του πώς αντιμετωπίζονται ζητήματα που γεννάει η ίδια η κοινωνικοοικονομική και πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα και διεθνώς, και από το πώς το κάθε ΜΜΕ αντιμετωπίζει αυτή την πραγματικότητα. Είναι γεγονός ότι πάντα, αλλά ιδιαίτερα το τελευταίο χρονικό διάστημα, και εννοώ στις συνθήκες της οξύτατης οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, τα ΜΜΕ της άρχουσας τάξης δεν προβάλλουν μόνο τις εξελίξεις, αλλά και τη διέξοδο που προτείνει η άρχουσα τάξη και το αστικό πολιτικό σύστημα, από τη σκοπιά του κεφαλαίου.

Μπορεί να το δει κανείς ανάγλυφα και στις εφημερίδες και στα άλλα Μέσα ενημέρωσης - όλες οι συνέπειες από την πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα για να αντιμετωπιστεί η κρίση προς όφελος του κεφαλαίου, χτυπάνε την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα -, σε σημείο μάλιστα που μερικές φορές να εμφανίζονται ότι διαφοροποιούνται ως προς αυτό που επιδιώκει η άρχουσα τάξη.

Είναι πολύ έντονη το τελευταίο χρονικό διάστημα η εμφανιζόμενη ως κριτική από αστικές εφημερίδες σε ζητήματα που αφορούν το αστικό πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα τα δυο μεγάλα αστικά κόμματα, ως προς το πού θα πάει αυτή η κατάσταση, ότι ο λαός δεν μπορεί άλλο να πληρώνει, πλήρωσε αρκετά, ενώ ταυτόχρονα αυτή η πολιτική δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το χρέος.

Η «κριτική» αυτή θεωρεί δεδομένη την υποστήριξη στα αντιλαϊκά αντιδραστικά μέτρα, με το μνημόνιο όπως λένε - και χωρίς το μνημόνιο τα ίδια έπρεπε να πάρουν -, ακριβώς επειδή έχουν μια στόχευση: Τη δημιουργία συνθηκών χειραγώγησης των λαϊκών συνειδήσεων που ήδη, μέσα από την ίδια τους τη ζωή, αντιμετωπίζουν ή ανιχνεύουν τρόπο μέσα από τον οποίο η ζωή τους από κόλαση θα καλυτερέψει, αλλά στα πλαίσια του συστήματος. Ουσιαστικά, είναι ζήτημα δυσκολιών αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, αλλά αυτό το συγκαλύπτουν.

Αυτό το ζήτημα, λοιπόν, ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα στις μέρες μας, το οποίο το τελευταίο χρονικό διάστημα εκφράζεται και με την πίεση για «εθνική συνεννόηση» και πολιτική συναίνεση πάνω σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα ξεπεράσματος της κρίσης σε όφελος του καπιταλισμού, έχει ορισμένες παραλλαγές, οι οποίες επίσης μέσα από τα ΜΜΕ εμφανίζονται ως κριτική στην κυβέρνηση - γενικά στο πολιτικό προσωπικό, επειδή εμφανίζεται σαν κριτική και προς τη ΝΔ -, έτσι ώστε να θολώνει η πραγματική φιλολαϊκή διέξοδος την οποία το ΚΚΕ προτείνει και καλεί σε αγώνα. Και λέω η διέξοδος που το ΚΚΕ προτείνει, επειδή ακριβώς πάνω σ' αυτό το ζήτημα γίνεται η αντιπαράθεση.

Και εδώ μπαίνει ένα ερώτημα. Μπορούμε χωρίς το καθημερινό διάβασμα, θα έλεγε κανείς τη μελέτη, μαζί με τη μελέτη και τη διάδοση του «Ριζοσπάστη», μπορούμε να κάνουμε καθημερινά αποτελεσματική δουλειά ως προς το κύριο καθήκον που μπαίνει από την ίδια τη στρατηγική του ΚΚΕ, δηλαδή τη συγκέντρωση των δυνάμεων στην πάλη να αλλάξει τάξη στην εξουσία; Που είναι και αυτό ένα πάρα πολύ σύνθετο ζήτημα στις σύγχρονες συνθήκες;

Θα μου πείτε, γιατί το λες αυτό; Επειδή ακριβώς, μπορεί όλοι μας να κατανοούμε αυτή την αναγκαιότητα. Αλλά η υπόθεση της κατάκτησης της εξουσίας πρέπει να γίνει πλειοψηφική μέσα στην εργατική τάξη. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διαμορφώσουμε τη συνείδηση της εργατικής τάξης ώστε να την αποδεχτεί και να παλέψει για να την καταχτήσει.

Και η συνείδηση της εργατικής τάξης δεν είναι ενιαία και ομοιόμορφη, γιατί τη διασπά η διάσπαση που υπάρχει στην ίδια την παραγωγή, επιδρά η πολιτική των αστικών κομμάτων, του οπορτουνισμού, διάφοροι άλλοι παράγοντες, όπως λειψή πολιτική πείρα, φόβος, προκαταλήψεις κλπ. Και από την άλλη μεριά, μέσα από τη διαπάλη, πολιτική, ιδεολογική και από την ενημέρωση, εντείνονται οι συγχύσεις, έτσι ώστε μαζί με την πίεση που υπάρχει από τις συνέπειες της πολιτικής που εφαρμόζεται για την αντιμετώπιση της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου, να ζητάνε εδώ και τώρα άμεσες λύσεις, ή ακόμα και να οπισθοχωρούν, στο όνομα του να μη χάσουν περισσότερα.

Μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε πιο αποτελεσματική δουλειά χωρίς τη μελέτη και τη διάδοση του «Ριζοσπάστη»; Το ερώτημα μπαίνει και ξαναμπαίνει, ακριβώς γιατί η αντιπαράθεση είναι πολύπλευρη. Ακριβώς γιατί χρειάζεται η αντιπαράθεση στο επίπεδο των ιδεών, για να δρούμε αποτελεσματικά στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, να ενισχύεται η δράση στο κίνημα, η αυτοτελής δράση του Κόμματος για συσπείρωση δυνάμεων.

Ακριβώς γιατί δεν αρκεί η ταξική πάλη να εδράζεται πάνω σε στόχους πάλης που αντικειμενικά απαντάνε στις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων διεκδικώντας γενικά την ικανοποίησή τους. Υπάρχει εμπειρία, τουλάχιστον τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, από την οργάνωση των απεργιών. Από αυτή τη σκοπιά, μπαίνουν και παλιά ζητήματα, που έρχονται με καινούριο τρόπο, ως προς αυτή την προοπτική. Παράδειγμα: Εγιναν τόσες απεργίες. Σου λένε, ποιο είναι το αποτέλεσμα;

Επομένως, χρειάζεται να γίνει πολύ παραπάνω δουλειά, σύνθετη ποιοτικά, ιδεολογική, πολιτική, προπαγανδιστική. Και αυτόν το ρόλο, αυτή την αποστολή την έχει επωμιστεί μαζί με το Κόμμα και ο «Ριζοσπάστης», καθημερινά, και ως προς την αποκάλυψη της ταξικής ουσίας της πολιτικής του ταξικού αντιπάλου, και ως προς την απάντηση στα επιχειρήματά του, και ως προς τις επιδιώξεις του πολιτικού συστήματος και των καπιταλιστών. Αλλά και ως προς την ικανότητα εκλαΐκευσης της γραμμής του ΚΚΕ γενικά, αλλά και στα διαφορετικά μέτωπα πάλης, έτσι που μέσα από την καθημερινή δουλειά σε όλους τους χώρους, εργοστάσια, νοσοκομεία, εργατογειτονιές, σχολές, να μπορεί να ανοίγει ένας δρόμος, να χαράσσεται η συνείδηση των ανθρώπων που ψάχνουν διέξοδο, να συσπειρώνονται στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια. Αλλά ταυτόχρονα να κατανοούν και την αναγκαιότητα ότι πρέπει να αλλάξει ο πολιτικός συσχετισμός ριζικά προς την προοπτική αλλαγής τάξης στην εξουσία.

Θα προσπαθήσω, επίσης, μέσα από ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα, να γίνει κατανοητή αυτή η αναγκαιότητα της δουλειάς με την εφημερίδα. Θα θυμάστε ότι από την αρχή της εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης, το ζήτημα που προσπάθησε η άρχουσα τάξη να περάσει στις συνειδήσεις των ανθρώπων, και μάλιστα ως «πατριωτικό» στόχο, ως «εθνικό» στόχο, είναι η σωτηρία της χώρας από τη χρεοκοπία. Το πρόβλημα δεν είναι το κρατικό χρέος, το έχουμε αναδείξει.

Παρ' όλα αυτά, θα είδατε ότι εδώ και ενάμιση χρόνο όλη η αντιπαράθεση γίνεται γύρω από αυτό το ζήτημα από τα αστικά ΜΜΕ. Γίνεται με τέτοιο τρόπο, που να επιδρά στην ψυχολογία των ανθρώπων, οι οποίοι βάζουν τον εαυτό τους - με δεδομένη τη θέση τους σ' αυτή την κοινωνία, και τις ανάγκες τους - στη λογική του τι θα κάνει ένας που χρωστάει και δεν μπορεί να πληρώσει. Είναι ένας παράγοντας που ωθεί στην ανοχή, στην υποταγή. Και από εδώ αρχίζουν οι εκπτώσεις στις ανάγκες. Αυτό προσπαθούν να κάνουν όλο αυτό το χρονικό διάστημα.

Το ΚΚΕ, όπως και ο «Ριζοσπάστης», καθημερινά εκλαΐκευε, από την πρώτη στιγμή, ότι αυτή η προπαγάνδα επιδιώκει να συγκαλύψει αυτό που πραγματικά συμβαίνει, τη βαθιά οικονομική κρίση, προβάλλοντας ένα πλαίσιο συσπείρωσης με στόχους πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, σε συνδυασμό με την ανάδειξη της αναγκαιότητας ανατροπής του καπιταλισμού, για τη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, με αρθρογραφία, με σχόλια, με αποκάλυψη όλης αυτής της υπόθεσης και του τι σημαίνει. Με στόχο τον καθημερινό εξοπλισμό, επειδή ακριβώς αυτό έχει μπει για τα καλά στη ζωή των εργαζομένων από τα αστικά ΜΜΕ ως ζήτημα στο οποίο πρέπει να είναι συμμέτοχοι.

Μπορούμε, για παράδειγμα, όλη αυτή την αντιπαράθεση, που είναι βαθιά ιδεολογική και πολιτική, και προϋπόθεση για την ανάπτυξη αποτελεσματικής ταξικής πάλης, συμβολής στη συμμαχία, και εκφράζεται μέσα στους τόπους δουλειάς, να την αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά, με την έννοια του ότι βοηθάει στον απεγκλωβισμό δυνάμεων από την αστική πολιτική και τα αστικά κόμματα, ή, πρώτα απ' όλα, βοηθάει ώστε να μη χειραγωγηθούν σ' αυτή την πολιτική, εάν δεν έχουμε καθαρό το γιατί παίρνονται αυτά τα μέτρα, αυτές οι αναδιαρθρώσεις, οι καπιταλιστικές, ή συνεχίζουν να παίρνονται με ακόμα πιο γοργούς ρυθμούς, όπως τις παίρνανε και την περίοδο που είχε η οικονομία ανάπτυξη;

Ολοι μας, καθημερινά, θα πάμε στον τόπο δουλειάς, θα πάμε στο εργοστάσιο, θα ανοίξουμε κουβέντα, θα οργανώσουμε πάλη. Και η αντιπαράθεση θα γίνει πάνω στο ζήτημα που ανοίγουν τα αστικά ΜΜΕ, γιατί αυτό θέλει η αστική τάξη, αυτά παρακολουθούν οι εργαζόμενοι. Και εμείς πρέπει να ξεμπλοκάρουμε συνειδήσεις από αυτό. Επομένως, είναι πάρα πολύ σημαντικός ο «Ριζοσπάστης» στον εξοπλισμό μας καθημερινά.

Αλλο θέμα, όπου μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει αυτή την αξία της δουλειάς με τον «Ριζοσπάστη». Η κεντρική ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στην εργατική και την αστική τάξη εκφράζεται σε συγκεκριμένες στιγμές, σε επιμέρους μέτωπα. Νομίζω ότι όλοι μας, εσείς ακόμα περισσότερο εδώ στον Πειραιά, γιατί το έχετε ζήσει από κοντά, από τα μέσα, περάσατε όλη αυτή την κόντρα που έγινε από τα αστικά ΜΜΕ την περίοδο των μεγάλων απεργιών των ναυτεργατών, με την περιφρούρηση στους καταπέλτες και όλη την αντιπαράθεση που έγινε τότε γύρω από την προπαγάνδα ότι οι ναυτεργάτες καταστρέφουν την οικονομία, ή το ταξικό εργατικό κίνημα συνολικά - γιατί εκδηλώθηκε και η αλληλεγγύη - καταστρέφει την οικονομία.

Είχε πολλές πλευρές το ζήτημα. Οχι μόνο ως προς την υπεράσπιση του αγώνα των ναυτεργατών, στην κόντρα με το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Αλλά και ως προς τις προϋποθέσεις δημιουργίας συνθηκών αλληλεγγύης ταξικής, αλληλεγγύης σύμμαχων στρωμάτων, τα οποία είχαν σχέση με τον κλάδο του τουρισμού και το πώς όλο αυτό θα βοηθούσε σε πιο συνολική αντιπαράθεση με το εφοπλιστικό κεφάλαιο και τους μεγαλοεπιχειρηματίες στον τουρισμό, με το κεφάλαιο συνολικά και τα κόμματά του.

Χωρίς τον «Ριζοσπάστη», σύντροφοι, πρώτα απ' όλα από την καθημερινή ενημέρωση για το συγκεκριμένο αγώνα, από την ανάδειξη όλων αυτών των ζητημάτων, από την αποκάλυψη των σκοπών που είχε η αστική ενημέρωση, δε θα μπορούσαμε να κάνουμε αποτελεσματική δουλειά. Οχι μόνο στο χώρο του Πειραιά, γιατί, κοιτάξτε, για το ΚΚΕ σκοπός δεν είναι να στηρίξουμε μόνο έναν αγώνα που αναπτύσσεται σε ένα χώρο, αλλά το πώς αυτός ο αγώνας θα διαδοθεί σε όλη την εργατική τάξη, σε όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, από δυο μεριές: Η μια, ότι όντως συνεχίζεται η ταξική πάλη, αυτό το κρύβουν τα αστικά ΜΜΕ, και μάλιστα ασίγαστη, και η δεύτερη ότι αυτό ακριβώς το γεγονός, πέρα από το περιεχόμενό του, δημιουργεί συνθήκες ανάτασης της συνείδησης των ανθρώπων για να συνεχίσουν την πάλη κάτω και από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Και βέβαια, μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία να κατανοούν ότι η αιτία είναι η ίδια, η αντιπαράθεση γίνεται ακριβώς πάνω στο ίδιο περιεχόμενο. Και επομένως, αυτό θα ενώνει και τη δράση στην ταξική πάλη.

Νομίζω πως μέσα απ' όλα αυτά τα παραδείγματα γίνεται φανερό ότι σήμερα, χωρίς εξοπλισμό, και στα επιμέρους ζητήματα, χωρίς την αποκάλυψη της τακτικής και της στρατηγικής του αντίπαλου - οι αναδιαρθρώσεις έχουν στρατηγική σημασία, φτηναίνουν τον εργάτη, άρα αυξάνουν την κερδοφορία -, χωρίς τη δυνατότητα να απαντάμε με επιχειρήματα στην καθημερινή ιδεολογικοπολιτική ενημέρωση της αστικής τάξης από τα δικά της Μέσα, αποτελεσματική δουλειά προς αυτή την κατεύθυνση είναι δύσκολο να κάνουμε. Ακριβώς αυτή είναι η αξία στις σημερινές συνθήκες, πρώτα απ' όλα της αγοράς και της μελέτης της εφημερίδας, του οργάνου της ΚΕ του ΚΚΕ, και της διάδοσής του.

Είναι αναντικατάστατο το διάβασμα στη δημιουργία κριτηρίων, κριτικής σκέψης και στη δημιουργία πρώτα απ' όλα της δυνατότητας να επιδράσεις στη συνείδηση των ανθρώπων, πράγμα το οποίο δεν μπορεί να γίνει μόνο παρακολουθώντας τα άλλα μέσα, εννοώ ηλεκτρονικά ή και το διαδίκτυο.