Οι Θέσεις της ΚΕ εξοπλίζουν γερά το κομματικό δυναμικό στο να αντιληφθούμε γιατί το επόμενο διάστημα θα αποτελέσει μια «πιο σύνθετη και δύσκολη φάση» της ταξικής πάλης. Βοηθούν να αντικρίσουμε ολοκληρωμένα τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που οξύνονται παγκόσμια, με ξεχωριστή ένταση και στην περιοχή μας. Αυτό δεν αποτελεί ακαδημαϊκό ζήτημα μελέτης κάποιων ειδικών. Επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητα της λαϊκής οικογένειας. Η αστική τάξη της χώρας, προκειμένου να πλασαριστεί καλύτερα στους ανταγωνισμούς των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και να αναβαθμίσει τη δική της γεωστρατηγική θέση στην περιοχή, επιχειρεί και θα επιχειρήσει ακόμα πιο έντονα να «βγάλει από τη μύγα ξίγκι», να αυξήσει την εκμετάλλευση στους χώρους δουλειάς, να περιορίσει ακόμα περισσότερο τις όποιες κρατικές δαπάνες κατευθύνονται προς τα λαϊκά στρώματα, έτσι ώστε οι επιχειρηματικοί όμιλοι να ανακτήσουν την κερδοφορία τους και να μπορούν να παζαρεύουν από καλύτερες θέσεις. Ταυτόχρονα, στο «δούναι και λαβείν» με τους ισχυρούς, μετατρέπει κάθε γωνιά της χώρας σε στρατιωτικό φυλάκιο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όπως έχουν δείξει με αποκαλυπτικό τρόπο οι εξελίξεις και στην περιοχή της Μαγνησίας. Ολα τα παραπάνω συνοδεύονται από μια εντεινόμενη αντιδραστικοποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος: Από τους περιορισμούς στη συνδικαλιστική δράση και στο απεργιακό δικαίωμα έως την καταστολή και την αστυνομοκρατία, από την ψηφιακή παρακολούθηση από κράτος και εργοδότες έως την ένταση της ιδεολογικής χειραγώγησης στους χώρους Εκπαίδευσης.

Ηθελα να σταθώ κάπως ξεχωριστά στα ζητήματα που αφορούν την Τοπική Διοίκηση, γιατί μέσα στο γενικότερο πλαίσιο που περιγράφουν οι Θέσεις θα έχουμε και εδώ να αντιμετωπίσουμε πολύ σύνθετα και απαιτητικά καθήκοντα, και όσον αφορά τους εργαζόμενους στους χώρους αυτούς και όσον αφορά γενικότερα την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ως αποδέκτες των «υπηρεσιών» δήμων και Περιφερειών. Εχουμε ισχυρούς αντιπάλους απέναντί μας, που δουλεύουν πλατιά την αντίληψη ότι επειδή οι δήμοι βρίσκονται αντικειμενικά πιο κοντά στην καθημερινότητα του λαού, μπορούν δήθεν να αποτελέσουν και πεδίο εφαρμογής φιλολαϊκών πολιτικών. Εχουμε όμως και ισχυρά όπλα για να αντιπαρατεθούμε: Την καλά επεξεργασμένη αντίληψη του Κόμματος ότι τα όργανα της Τοπικής Διοίκησης αποτελούν αποφασιστικούς και αξεχώριστους κρίκους του συνολικού μηχανισμού του αστικού κράτους, και τη δράση μας σε αυτήν την κατεύθυνση όλο το προηγούμενο διάστημα.

Ορισμένες πλευρές της αντιπαράθεσης που νομίζω ότι μπορούμε και πρέπει να ενισχύσουμε, ιδιαίτερα στη μαζική μας παρέμβαση:

• Το γεγονός ότι η Τοπική Διοίκηση, πρώτα και κύρια οι δήμοι, έπαιξαν τις τελευταίες δεκαετίες τον ρόλο του «λαγού» στην επέκταση και παγίωση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Στο όνομα των έκτακτων και εποχικών αναγκών δημιουργήθηκε το άθλιο καθεστώς των συμβασιούχων, συχνά για τις πιο χειρωνακτικές και σωματικά επίπονες εργασίες, με τους συμβασιούχους να αποτελούν ομήρους διαφόρων μηχανισμών γύρω από τους δημάρχους και τους διάφορους ντόπιους κομματάρχες. Πρέπει να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στην πρωτοπορία της πάλης των συμβασιούχων για μόνιμη και σταθερή εργασία, αλλά και να εξασφαλίσουμε τη στήριξη του αγώνα τους τόσο από τους μόνιμους εργαζόμενους στους δήμους, όσο και από τα λαϊκά στρώματα συνολικότερα, που συχνά επηρεάζονται από το φαρμάκι των δήθεν «αχρείαστων» και «τεμπέληδων, υπεράριθμων» εργαζομένων στους δήμους.
• Δεύτερη πλευρά. Το ότι οι δήμοι αποτέλεσαν ένα πειραματικό εργαστήρι για να προχωρήσει πιο εύκολα στη ζωή η κεντρική πολιτική κατεύθυνση της αστικής τάξης για ιδιωτικοποίηση σημαντικών πλευρών του κρατικού μηχανισμού, ακόμα και πλευρών που θεωρούνταν ότι αποτελούν τον «σκληρό πυρήνα» του κράτους. Το πέρασμα αρμοδιοτήτων στους δήμους, δίχως τη διοχέτευση αντίστοιχων κρατικών κονδυλίων, δεν μπορούσε προοπτικά παρά να οδηγήσει σε φαινόμενα όπως αυτά που συναντάμε με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα τελευταία. Το παράδειγμα της δημοτικής αρχής Νότιου Πηλίου και της ιδιωτικοποίησης 23 υπηρεσιών υποδομής, που επηρεάζουν άμεσα την καθημερινή ζωή της λαϊκής οικογένειας, δεν είναι το μόνο. Πολύ εύγλωττο παράδειγμα είναι και η αδυναμία των παραχωρησιούχων να κρατήσουν ανοιχτές τις Εθνικές οδούς, την ώρα που οι αντίστοιχες υπηρεσίες στις Περιφέρειες έχουν πρακτικά διαλυθεί. Χρειάζεται αποφασιστική ανάδειξη των ενόχων, του γιατί η ενίσχυση της κερδοφορίας των εργολάβων δεν αποτελεί μονόδρομο για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών στον 21ο αιώνα.
• Το πέρασμα αρμοδιοτήτων στους δήμους, κάτω από τα εύηχα συνθήματα περί «αποκέντρωσης» και «δημοκρατικού ελέγχου», πέρα από το στρώσιμο του δρόμου για ιδιωτικοποιήσεις είχε και ένα ακόμα σημαντικό αποτέλεσμα: Τις αυξήσεις στα δημοτικά τέλη. Το ζήτημα αυτό γίνεται προσπάθεια να χωνευτεί βαθιά στη λαϊκή συνείδηση, να γίνει «δεύτερη φύση» η αντίληψη ότι αν θες ποιοτικές υπηρεσίες πρέπει να πληρώσεις, ότι «δεν μπορεί το κράτος ή ο δήμος να τα καλύπτει όλα». Στην αντιπαράθεση στο ζήτημα αυτό μετράει η επίδραση που έχει στα μυαλά η σκόπιμη υπονόμευση, από τις αστικές κυβερνήσεις, των κρατικών λειτουργιών που αφορούν τα λαϊκά στρώματα, ώστε αυτές να φαίνονται πια σαν κάτι το ανέφικτο. Μετράει και η επίδραση της αντεπανάστασης στις χώρες του σοσιαλισμού, που κάνει δυσκολοθώρητο το ζήτημα της προοπτικής.
• Πιο απαιτητικό στην αντιπαράθεση, στην κατανόηση μέσα στον λαϊκό κόσμο είναι το ζήτημα του γιατί η αστική τάξη επιλέγει να ενισχύσει τους μηχανισμούς της Τοπικής Διοίκησης, ότι δεν πρόκειται για κάποια διεύρυνση της δημοκρατικότητας. Η αντιδραστικοποίηση του κρατικού μηχανισμού στο σύνολό του βαδίζει χέρι - χέρι με την ανάγκη που έχει η αστική τάξη να γίνει αυτός ο μηχανισμός πιο ευλύγιστος, να ανταποκρίνεται πιο γρήγορα στις προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων. Π.χ. η κατανομή κοινοτικών και κρατικών κονδυλίων μέσα από το ΕΣΠΑ μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικά για την αστική τάξη μέσα από Περιφέρειες και δήμους. Το τελικό αποτέλεσμα δεν θα έχει την παραμικρή διαφορά για τη λαϊκή οικογένεια.
• Τέλος, στενά δεμένο με τα παραπάνω είναι το αναγκαίο ξεσκέπασμα του ρόλου που παίζουν στην προώθηση των αντιδραστικών αλλαγών στην Τοπική Διοίκηση και στην ενσωμάτωση της λαϊκής συνείδησης οι διάφοροι θεσμοί της λεγόμενης «κοινωνικής οικονομίας» / ΜΚΟ. Ενα πλατύ δίκτυο εκμαυλισμού συνειδήσεων, προώθησης ελαστικών μορφών εργασίας ή και απλήρωτης, δήθεν «εθελοντικής» εργασίας, καλλιέργειας αυταπατών για ανθρώπινο και «πράσινο» καπιταλισμό. Με πρωταγωνιστικό ρόλο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και διαφόρων παρατρεχάμενων του οπορτουνιστικού χώρου. Ο ρόλος των ΜΚΟ στο ζήτημα της χρησιμοποίησης καυσίμων από απορρίμματα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς μια φαινομενικά ριζοσπαστική φρασεολογία οδηγεί σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια.

Εχουμε κάνει σημαντική δουλειά σε αυτά τα ζητήματα όλο το προηγούμενο διάστημα. Είμαστε εξοπλισμένοι με την πρωτοπόρα θεωρία και τις επεξεργασίες του Κόμματος. Εχουμε όλα τα εχέγγυα για να γίνουμε ακόμα καλύτεροι.