Το πρώτο κείμενο των Θέσεων, κατά τη γνώμη μου, είναι μια πρώτη θετική απάντηση της ΚΕ στους προβληματισμούς που θέτει το περιεχόμενο του ίδιου του κειμένου.

Σε μεγάλο βαθμό είναι ένα αντικειμενικό καθρέφτισμα της κατάστασης, του επιπέδου του Κόμματος σήμερα, μπροστά στις προοπτικές που ανοίγονται και πρέπει να βρεθούμε έτοιμοι.

Το 21ο Συνέδριο, όπως κάθε δραστηριότητα, κάθε πράξη μας, αποτελεί μέρος του συνολικότερου σχεδίου μας προς υλοποίηση. Είναι ένα ερώτημα πόσο το κατανοούμε αυτό στελέχη, μέλη, οπαδοί και φίλοι του Κόμματος, και αντίστοιχα την ευθύνη που αναλογεί στον καθένα μας. Είναι ένα ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε, εκ των πραγμάτων, με βάση το κείμενο.

Η εκπαίδευση και η ανάπτυξη των στελεχών γίνεται κομβικό ζήτημα για την πορεία και την επαναστατική εξέλιξη του Κόμματος. Το ζήτημα αυτό, που όπως το έχουμε εντοπίσει εμείς, το έχει εντοπίσει και ο αντίπαλος, είναι πολυσύνθετο.

Ο αντίπαλος δεν επιδρά άμεσα, κάποιες φορές μπορεί να συμβεί κι αυτό, αλλά κυρίως στο πλαίσιο συνολικά του συστήματός του. Επιδρά με τη διαμόρφωση των συνθηκών ζωής μας, επιδρά στον τρόπο και στην οργάνωση της σκέψης μας, τελικά στη συνείδησή μας.

Ποιο είναι όμως το απαραίτητο στοιχείο για την κατάλληλη εκπαίδευση - ανάπτυξη των στελεχών;

Είναι η θεωρητική - ιδεολογική κατάρτιση; Είναι! Είναι η πείρα από την κομματική, πολιτική, συνδικαλιστική παρέμβασή του; Είναι! 'Η είναι το να βγάζει τα απαραίτητα συμπεράσματα από την πείρα της κομματικής, πολιτικής, συνδικαλιστικής παρέμβασής του, μέσα από τη θεωρητική - ιδεολογική κατάρτισή του; Είναι και αυτό!

Ομως, κατά τη γνώμη μου, είναι και κάτι άλλο που πρέπει να δούμε. Αυτό είναι ο χαρακτήρας. Που η διαμόρφωσή του γίνεται σε μεγάλο βαθμό πριν έρθει σε επαφή με τα παραπάνω απαραίτητα στοιχεία. Εδώ φαίνεται και το νόημα της δουλειάς μας στις νεότερες ηλικίες, αλλά και στη συνέχεια, η βοήθεια στην ΚΝΕ από μεριάς του Κόμματος.

Πρέπει να αποκτήσουμε καθοδηγητικό πνεύμα ασυμβίβαστο με τις δυσκολίες. Συχνά παραπονιόμαστε ότι «ο πήχης είναι ψηλά» ή απ' την άλλη όταν ο πήχης είναι χαμηλά, δεν επισημαίνουμε πάντα ότι κακώς είναι εκεί. Δείχνοντας πάντως συχνά δυσκολία να τον περάσουμε και στις δύο περιπτώσεις.

Αυτό όμως που προηγείται τελικά είναι η απόφαση ότι «θα τον περάσω τον πήχη, θα προσπαθήσω γι' αυτό», και αυτό να είναι δεδομένο, ανεξάρτητα σε ποιο ύψος τελικά μπαίνει. Αυτό πρέπει να το κατακτάμε ως στελέχη και την ίδια ώρα να το διαμορφώνουμε σε νεότερους και παλιότερους. Αυτό θα μας ενισχύει για να δρούμε σαν μια γροθιά, να δρούμε ο καθένας έχοντας πλάτες, την αυξημένη συλλογική ευθύνη των Οργάνων. Οταν έχει συμβεί στο παρελθόν, έχουμε δει αποτελέσματα.

Η πείρα που έχει συσσωρευτεί δείχνει την ανάγκη να αξιοποιήσουμε με θάρρος στελέχη και μέλη, για στήριξη και βοηθητική δουλειά, που να πλαισιώνουν τις ΤΕ και τα Γραφεία τους. Να ξεφύγουμε, όσο είναι δυνατό, από την πολυχρέωση που αναπόφευκτα, αρκετές φορές, οδηγεί στο να αφήνουμε στην άκρη σοβαρούς, απαραίτητους τομείς δουλειάς.

Ο φαύλος κύκλος «δεν έχουμε τις κατάλληλες δυνάμεις, δεν μπορεί να ενισχυθεί η δουλειά μας - η δουλειά μας δεν ενισχύεται, γιατί δεν έχουμε το κατάλληλο δυναμικό» πρέπει να σπάσει και θα σπάσει, ακόμα κι αν ματώσουμε.

Διαθέτοντας όμως, για την υπόθεση αυτή, την κατάλληλη διάθεση, που να προκύπτει από το αντικειμενικό της στρατηγικής μας, και όχι να πνίγεται η προσπάθειά μας αυτή στην τυπική και ρουτινιάρικη καθημερινή διεκπεραίωση των κομματικών ζητημάτων.

Αν αρχίσουμε να ξεπερνάμε όπως η ΚΕ, σε σημαντικό βαθμό, το να απορροφούμαστε από την καθημερινότητα και την πίεσή της, προσαρμόζοντας στη συνέχεια δημιουργικά τη δράση μας με βάση την επικαιρότητα, χωρίς να εγκαταλείπουμε την εξυπηρέτηση του συνολικότερου σχεδιασμού μας, θα έχουμε κάνει ένα σοβαρό συνολικό βήμα.

Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια της «Σύγχρονης Εποχής» με εκδόσεις που διαπαιδαγωγούν μέσα από το παράδειγμα της ζωής και δράσης στελεχών του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος της χώρας μας και διεθνώς.

Από τον «Καμό», τον μπολσεβίκο Γεωργιανό επαναστάτη, που πέρασε δυο χρόνια κάνοντας τον τρελό στο τρελοκομείο για να καταφέρει να αποδράσει, τον Τζερζίνσκι, τον Ιταλό Τζερμανέτο, τον ηρωικό Τέλμαν, τον Γάλλο Μαρτί, που ως ναύτης έδρασε στις συνθήκες του Α' Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου και της Οκτωβριανής Επανάστασης, κ.ά. 'Η τους δικού μας, που αναφέρονται στην έκδοση «Δεν αναγνωρίζω κανένα νόμο σας. Ούτε το κράτος σας...», με τα 28 μέλη της ΚΕ, όπως ο Μπελογιάννης, ο Κτιστάκης, ο Λιγδόπουλος, ο Αναστασιάδης και τόσοι άλλοι. Στελέχη που ήταν από διανοούμενοι που πέρασαν με το μέρος της εργατικής τάξης και το Κόμμα της, μέχρι εργατόπαιδα, που πριν μπορεί να αλήτευαν κιόλας, να φτάνουν να δίνουν και τη ζωή τους.

Με το πρόσφατο φευγιό του σ. Μαΐλη, του σ. Μπούτα, αλλά και άλλων συντρόφων, συνειδητοποιώ πιο βαθιά, με όσα έγραφαν στον «Ριζοσπάστη» κυρίως νεότεροι σύντροφοι, το στίγμα που πρέπει να αφήνουμε πίσω μας, το εκτόπισμα που πρέπει να έχουμε στη δράση μας, παίρνοντας σήμερα τα αντίστοιχα παραδείγματα και εμείς.

Είναι γνωστό ότι χωρίς καύσιμο το αυτοκίνητο όσο και να το σπρώξεις δεν πάει μακριά, θα μείνει παρακάτω. Καύσιμο για μας είναι η ιδεολογία μας, η μόρφωσή μας με αυτή, αφομοιώνοντας ιστορικά συμπεράσματα και συνδυάζοντάς τα με τα πολιτικά καθήκοντα και τη δράση μας.

Αυτό είναι απαραίτητο για να αποκτήσουμε σε μεγαλύτερο βαθμό τη δυνατότητα να είμαστε δεμένοι με τα προβλήματα του λαού, που τα ζούμε και εμείς. Αλλά ταυτόχρονα να στεκόμαστε ψηλότερα απ' αυτά, κατανοώντας, εμπνεόμενοι απ' το μέλλον, τη σημερινή πραγματικότητα, για να την ξεπεράσουμε.

Στη διαδικασία αυτή μπορούμε να αξιοποιήσουμε τη συλλογικά εκτιμημένη πείρα από τη δράση μας, είτε σε κεντρικό επίπεδο είτε σε κάθε Τομέα και ΚΟΒ. Φυσικά, πρέπει πρώτα να βρίσκει περισσότερο χώρο και χρόνο, στα Οργανα και τις ΚΟΒ, η εκπαίδευση και η προσπάθεια της αποτύπωσης των συμπερασμάτων της δράσης.

Το ανέβασμα της ιδεολογικής μας μόρφωσης πρέπει να παίρνει υπόψη την πολύ παλιά απόσπαση της πνευματικής από την πρακτική εργασία, αλλά και τις νέες δυσκολίες που προκύπτουν. Αυτό το συναντάμε και με την εξής μορφή στις δυνάμεις μας: «Δεν χρειάζεται να ξέρω την ιδεολογία και την πολιτική μας σε βάθος για να δράσω, και μάλιστα αποτελεσματικά». Αυτό είναι ένας εμπειρισμός που δύσκολα ξεπερνιέται όταν αποκτηθεί ως αντίληψη.

Φοράμε τα καλά μας, δίνουμε τη μάχη για την επιτυχία του Συνεδρίου!