Είναι σημαντικό όλοι μας, παίρνοντας υπόψη τις ολοένα αυξανόμενες δυσκολίες της περιόδου, να αντιληφθούμε τι περνάει από το χέρι μας για να τις υπερβούμε, όσο μπορούμε, ώστε να μας βρει η επόμενη μέρα πιο δυνατούς.

Στέκομαι στο ζήτημα της αποτελεσματικότητας στη δουλειά μας. Ειδικά στην εργατική δουλειά μάς τυραννάει χρόνια ένας τρόπος δουλειάς που μας συμπαρασύρει σε μια γενική παρέμβαση, χάνοντας πολλές φορές το κύριο που στις κλαδικές ΚΟΒ πρέπει να είναι η δουλειά με άξονα το χώρο δουλειάς και όχι γενικά τον κλάδο. Προφανώς η ΚΟΒ, το συνδικάτο θα μιλήσει για το σύνολο του κλάδου. Ομως, το σχέδιο δεν μπορεί να μπαίνει γενικά και αόριστα αλλά να πατάει μέσα στην επιχείρηση. Η ιεράρχηση των χώρων πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπόψη ότι για να είμαστε αποτελεσματικοί χρειάζεται να έχουμε δυνάμεις από μέσα, άρα πρέπει να προσανατολίζουμε δυνάμεις στους χώρους που μας ενδιαφέρει. Σε κάθε μεγάλο χώρο δουλειάς που έχουμε δυνάμεις πρέπει να στήνουμε πυρήνα, με ευθύνη και κλαδικών και εδαφικών δυνάμεων, με βασικό εργαλείο τη χαρτογράφηση, με σχέδιο παρέμβασης και απέξω και από μέσα, με ιεράρχηση των αιτημάτων και επιλογή των μορφών με βάση το τι μας βοηθάει στη δουλειά μας.

Η θεματική συζήτηση για μια επιχείρηση ή έναν κλάδο σε μία κλαδική ΚΟΒ βοηθάει την Οργάνωση να γνωρίσει καλύτερα το χώρο της, να εστιάσει και να οργανώσει τη δουλειά της στα κύρια ζητήματα, να δει τις δυνάμεις της και του αντιπάλου, να σκεφτεί και να βάλει ένα πιο ολοκληρωμένο σχέδιο.

Επίσης, είναι πολύ σημαντικό ζήτημα διαπαιδαγώγησης και βοήθειας στην ωρίμαση των συντρόφων, ειδικά των πιο νέων, να επιμένουμε στη συγκεκριμένη καθοδήγησή τους και τα βήματα που μετράνε μέσα, ανεξάρτητα από το πού είναι χρεωμένοι, αν είναι στελέχη ή όχι. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα κατανοητό σε πολλούς συντρόφους στην ΚΝΕ που μπαίνουν σε χώρους δουλειάς και έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα. Πέρα λοιπόν από την ατομική ευθύνη του καθενός, το πρωταρχικό καθήκον και η ευθύνη βαραίνει την καθοδήγηση στο να του δώσει τα εφόδια και τη βοήθεια να ανταποκριθεί. Είναι, δηλαδή, κατά βάση καθοδηγητικό ζήτημα στο αν ένας σύντροφος κάνει απλώς κομματική δουλειά όπως την καταλαβαίνει με την πείρα που διαθέτει και όχι ενταγμένη σε κάποιο σχέδιο συνολικής παρέμβασης ή αν θα τον καθοδηγήσουμε στο να γίνει σταδιακά πρωτοπόρος στο χώρο του, θα αποκτά διευρυμένο κύρος κ.λπ.

Μέσα από μια τέτοιου είδους καθοδήγηση κάθε σύντροφος θα μπορεί να αντιλαμβάνεται και τη δική του προσωπική συμβολή στην αλλαγή συσχετισμών, στην επίδραση της πολιτικής του Κόμματος στη συνείδηση σε πιο πλατιές μάζες αλλά και στο σχέδιο των Οργάνων και την επεξεργασία των επιχειρημάτων, της διαπάλης, στην ανάγκη αυτομόρφωσης.

Χωράει μεγάλη βελτίωση ο συντονισμός των κομματικών δυνάμεων σε κλαδικό και εδαφικό επίπεδο. Πέφτει μεγαλύτερο βάρος στην κλαδική δουλειά, στο πώς θα βοηθήσει τη δουλειά της εδαφικής ΚΟΒ να αποκτήσει καλύτερο περιεχόμενο, να προσανατολίσει τις δυνάμεις που διαθέτει να κάνουν δουλειά εκεί που πρέπει, με το σχέδιο και την επιχειρηματολογία που έχουμε κλαδικά επεξεργαστεί και όχι με την πεπατημένη δουλειά που συνήθως στενεύει σε μη παραγωγικές ηλικίες.

Το να βρούμε τον εργαζόμενο εκεί που μένει, εκεί που πάει το παιδί του σχολείο, εκεί που αντιμετωπίζει όλα τα υπόλοιπα προβλήματα μετά τη δουλειά μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην καλύτερη επαφή. Σε αυτό έχει μεγάλη αξία να αξιοποιηθούν τα μητρώα των σωματείων τα οποία μπορούν να ξεκολλήσουν τη δουλειά μας φέρνοντάς μας σε επαφή με εργαζόμενους που έχουν κάνει ένα βήμα και έχουν οργανωθεί στο μαζικό τους φορέα, δεν ξεκινάμε από την αρχή. Ετσι αποκτάει σκοπό και νόημα και η εξόρμηση με τον «Ριζοσπάστη» στη γειτονιά.

Ενα άλλο ζήτημα που συνεχώς μας προβληματίζει στην εργατική δουλειά και υπάρχει στα μυαλά πολλών συντρόφων, ιδιαίτερα των συνδικαλιστών, είναι η σχηματοποίηση που λέει: Συνδικαλιστική παρέμβαση, δουλειά στα σωματεία - στενή συζήτηση με τους εργαζόμενους μόνο σε αυτά που τους καίνε - ανάπτυξη αγώνων γύρω από αυτά - βλέπουμε ποιος ξεχωρίζει και το λέμε στην ΚΟΒ να κάνει δουλειά μαζί του γιατί δεν υπάρχει χρόνος ή στην καλύτερη τον καθοδηγούμε για τα ζητήματα του συνδικάτου και μετά από πίεση τους δίνουμε κανέναν «Ριζοσπάστη» ή κανένα κουπόνι μέσα στην Οικονομική Εξόρμηση.

Αυτός ο τρόπος δουλειάς, αν και τον έχουμε απορρίψει ως μη αποτελεσματικό, πολλές φορές κυριαρχεί. Κατά τη γνώμη μου η βασική αφετηρία αυτού του τρόπου σκέψης έχει να κάνει με δύο παράγοντες: 1. Είναι προϊόν πίεσης των άλλων δυνάμεων που κάνουν προσπάθεια να ταυτίσουν τα σωματεία που πλειοψηφούμε με το Κόμμα. Ετσι συνειδητά ή υποσυνείδητα αφήνουμε την κομματική παρέμβαση για μετά, στο περιθώριο της συνδικαλιστικής παρέμβασης, κάπου που δεν μας ακούνε οι πολλοί εργαζόμενοι ή για να την κάνει κάποιος άλλος ώστε να μην ταυτιστεί ο σύντροφος συνδικαλιστής με αυτόν που κάνει την κομματική παρέμβαση. Αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στους δείκτες οικοδόμησης. Ο πρωτοπόρος εργάτης δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη οργάνωσής του στο Κόμμα αφού «τα ζητήματα τα λύνουμε με το σωματείο». 2. Υπάρχει μια στρεβλή αντίληψη καταμερισμού δουλειάς στους συντρόφους λες και χωρίζουν σινικά τείχη τη συνδικαλιστική και την κομματική δουλειά. Βέβαια αυτό έχει και την αντίθετη ανάγνωση, που λέει ότι τα κομματικά μέλη που δεν είναι εκλεγμένοι σε σωματεία υποτιμούν τη δουλειά στο μαζικό φορέα, δεν έχουν την ίδια έγνοια με τους εκλεγμένους κ.λπ.

Απεναντίας, εκεί που μπορέσαμε και δέσαμε καλύτερα ένα ολοκληρωμένο σχέδιο οικοδόμησης μέσα σε ένα χώρο δουλειάς, είχαμε μετρήσιμα αποτελέσματα πολύ πιο γρήγορα από άλλους χώρους που παλεύουμε χρόνια. Σε αυτό το σχέδιο βασική ευθύνη έχει η ΤΕ που πέρα από τη βελτίωση της καθοδηγητικής δουλειάς πρέπει να πρωτοστατήσει με συγκεκριμένη χρέωση σε επιχειρήσεις και οπαδούς που δουλεύει.

Αρα λοιπόν κλείνοντας, ένα το κρατούμενο είναι οι συνθήκες στις οποίες δρούμε, είναι όμως καθοριστικό και πώς βελτιώνουμε την ποιότητα της καθοδηγητικής δουλειάς μας ώστε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί και να εμπνέουμε πλατιές μάζες εργαζομένων ακόμα και αν δεν είναι σε θέση σήμερα να πάνε την υπόθεση μέχρι τέλους.