Το Συνέδριο γίνεται σε μια περίοδο που επιβεβαιώνεται ακόμα περισσότερο αυτό που ο Μαρξ αναφέρει ως έναν από τους σπουδαιότερους νόμους του καπιταλισμού, ότι η εργατική τάξη (ε.τ.) παράγοντας σε μεγαλύτερη αναλογία κεφάλαιο αναπαράγει σε ακόμα μεγαλύτερη αναλογία όχι μόνο τα μέσα της υποδούλωσης και της καταπίεσής της, αλλά και τα μέσα που κάνουν περιττές όλο και μεγαλύτερες μάζες εργατών. Αυτός ο νόμος αποτελεί συγχρόνως συνέπεια αλλά και όρο ανάπτυξης του καπιταλισμού και ασκεί τεράστια επίδραση στην κατάσταση της ε.τ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Οταν στα τέλη του Μάη η «Microsoft» εξαγόρασε την ελληνική start up «Softomotive», συμφωνία που επίσης παρουσιάστηκε με «διθυράμβους» από την κυβέρνηση, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ζητήσει από τους εργαζόμενους να υπογράψουν τις «εθελούσιες» απολύσεις τους, με τη μετατροπή των συμβάσεων αορίστου χρόνου σε ορισμένου, οι οποίες λήγουν ύστερα από 6 ή 12 μήνες.

Πίσω ακόμα από τις διακηρύξεις για «ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους» κρύβεται ο στόχος να επεκταθεί η τηλεργασία - τηλεκμετάλλευση, να διευκολύνονται οι επενδύσεις στον ελάχιστο δυνατό χρόνο, χωρίς τα εναπομείναντα «εμπόδια» - περιβαλλοντικούς όρους, ενώ στην Παιδεία η τηλεκπαίδευση αξιοποιείται ακόμα και για την καταστολή των μαθητικών αγώνων. Σε πρόσφατες διαφημίσεις στην τηλεόραση προβάλλονταν οι δυνατότητες της τεχνολογίας 5G, ώστε οι μαθητές διαφορετικών χωρών να μπορούν να μοιράζονται σχολικές εμπειρίες, όταν η πλειοψηφία των σχολικών τάξεων δεν έχει καν διαδραστικούς πίνακες και σύνδεση σε αυτόματο internet, ενώ την ίδια στιγμή η τηλεκπαίδευση αποκάλυψε ότι πολύ μεγάλο ποσοστό των μαθητών δεν έχει την απαραίτητη υποδομή ή μια σύνδεση της προκοπής.

Παρ' όλ' αυτά δεν είναι καθόλου αυτονόητο στην πλειοψηφία των εργαζομένων ότι όσο περισσότερο αναπτύσσεται ο καπιταλισμός τόσο λιγότερο ικανοποιεί ο εργάτης τις σύγχρονες ανάγκες του. Οι εργαζόμενοι τείνουν να πιστεύουν το αντίθετο.

Από αυτήν την πλευρά για κάθε κομμουνιστικό κόμμα μπαίνουν δύσκολα καθήκοντα. Ξέρουμε καλά ότι χωρίς την καθημερινή πάλη εναντίον όλων των μέτρων που τείνουν να χειροτερεύουν την κατάσταση της ε.τ., αυτή δεν θα μπορέσει ποτέ να κινητοποιήσει και να οργανώσει τις δυνάμεις της για να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Συγχρόνως όμως η ε.τ. δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι με την οικονομική της πάλη παλεύει ενάντια στα αποτελέσματα και όχι στις αιτίες τους, ότι καθυστερεί την προς τα κάτω κίνηση, δεν αλλάζει όμως την κατεύθυνσή της, ότι χρησιμοποιεί καταπραϋντικά φάρμακα που δεν γιατρεύουν όμως την αρρώστια.

Μόνο λοιπόν η οικονομική πάλη, χωρίς την πολιτική, δεν μπορεί να υπηρετήσει αυτό που έχει ανάγκη σήμερα ο λαός μας. Γι' αυτό και οι καπιταλιστές και οι υπηρέτες τους δίνουν τιτάνιο αγώνα για να διαψεύσουν τη μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης της ε.τ. μέσα στον καπιταλισμό.

Πώς λοιπόν θα απαντήσουμε στα άπειρα ιδεολογήματα της αστικής τάξης με τα οποία καθημερινά βομβαρδίζεται ένας εργαζόμενος;

Πώς δουλεύει μια Οργάνωση για μια αποτελεσματική παρέμβαση των συντρόφων στους χώρους δουλειάς; Θέτει σαν κύρια προϋπόθεση στους μαζικούς χώρους να δουλεύουμε καλά με τη στήλη της «άποψής μας» και γενικά την καθημερινή αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη», ώστε να δεθεί οργανικά και η συνδικαλιστική ανακοίνωση; Είναι ο κανόνας ή η εξαίρεση αυτός ο τρόπος δουλειάς; Πώς αλλιώς η όποια επιτυχία σε κάποια μάχη με την εργοδοσία και το αστικό κράτος θα οδηγεί στην ταξική πολιτική συνειδητοποίηση, ώστε να αποφεύγεται η εύκολη οπισθοχώρηση;

Τι στόχους βάζει λοιπόν μια Οργάνωση εκπαιδευτικών; Τι συζητάμε στα καθοδηγητικά όργανα, στις συνεργασίες, στην αποτίμηση μιας χρονικής περιόδου; Η μάχη της αξιολόγησης π.χ. πρέπει να προχωρήσει με την πολιτική μάχη της ανάδειξης της σχέσης οικονομίας - Παιδείας, την αναπόδραστη σύνδεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης με το αυτόνομο σχολείο. Και αυτό χωρίς καλή γνώση της αρθρογραφίας του «Ριζοσπάστη» δεν θα γίνει...

Υπηρετώντας το σκοπό της πολιτικής πάλης ο κομμουνιστής εκπαιδευτικός, ο ριζοσπάστης εκπαιδευτικός, δεν μπορεί παρά να θέτει τον εαυτό του στην αποκάλυψη των αντικειμενικών νομοτελειών που καθορίζουν την κίνηση της φύσης και της κοινωνίας, να αποκαλύπτει τις πραγματικές αιτίες των κρίσεων, των πολέμων, των εμποδίων και των μηχανισμών που εμποδίζουν την κοινωνία να απολαύσει ολόπλευρα τον πλούτο που παράγει.

Μολονότι έχει τεθεί σε προηγούμενα Συνέδρια, δεν έχει προχωρήσει όσο θα έπρεπε ο στόχος να μην αποξενώνεται ο σχεδιασμός, ο έλεγχος των αποτελεσμάτων της δουλειάς των Οργανώσεων από τη μορφωτική παρέμβασή μας στη νεολαία, την ανάπτυξη απευθείας δεσμών με αυτήν.

Μπορούμε να κάνουμε πολύ μεγαλύτερα βήματα για να έρχεται μια πείρα πώς δουλέψαμε στο χώρο της Εκπαίδευσης με το «κόκκινο Αερόστατο», το «Και όμως κινείται», την ΚΟΜΕΠ; Πώς θα βοηθήσουμε τους συντρόφους που δεν τα δουλεύουν; Για τα μαθήματα της Ιστορίας, των κοινωνικών επιστημών υπάρχουν τόσα βιβλία να αξιοποιήσουμε, όπως η έκδοση για το 1821, βιβλία της «Σύγχρονης Εποχής» για τη Γαλλική Επανάσταση, εκλαϊκευτικές εκδόσεις για τη μετάβαση στον καπιταλισμό («Η Ευρώπη στο προσκήνιο») κ.ά. Εδώ αντικειμενικά η ευθύνη των ΤΕ είναι μεγάλη.

Από αυτήν την πλευρά εκτιμώ ότι στις προσυνεδριακές Θέσεις υπάρχει μια πολύ μικρή αναφορά για το ρόλο και την παρέμβαση των εκπαιδευτικών. Προτείνω στο πρώτο κείμενο στο τέλος της θέσης 41 να προστεθεί το εξής: «Κρίσιμη είναι η στάση του προοδευτικού, του κομμουνιστή εκπαιδευτικού να συμβάλει με επιστημονικό τρόπο στην ταξική ερμηνεία της κοινωνικής δραστηριότητας, να εστιάσει την προσοχή του στη διαμόρφωση προϋποθέσεων ώστε απ' όλα τα μαθήματα να ξεπροβάλλει η πίστη στη δυνατότητα του ανθρώπου να γνωρίσει και να αλλάξει τον κόσμο. Στην παρέμβαση και στην επικοινωνία του με μαθητές και γονείς να μπολιάσει την απαιτητικότητα για την Παιδεία που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του 21ου αιώνα».