Μάθαμε, σ' ένα από τα δελτία των καναλιών της αστικής τάξης, πως «κυβερνήτης του ελικοπτέρου που διέσωσε δύο Ρώσους ναυαγούς ήταν ο πρίγκιπας Ουίλιαμ». Είδες οι πρίγκιπες... και φαντάροι πάνε και πρωτοπόροι είναι. Οχι σαν κάτι ρεμάλια εργάτες που τρώνε από τα έτοιμα.

Μάθαμε, σ' ένα από τα σίριαλ του ίδιου χώρου, πως μια Γερμανίδα που τη λένε Αγκελα παρουσιάζεται σαν λύση στο οικονομικό πρόβλημα ενός Ελληνα μικροαστού που τον απειλεί η τράπεζα να του πάρει το σπίτι.

Την ίδια ώρα, στην «Καθημερινή» ο ανθός του σύγχρονου αντικομμουνισμού δίνει ρεσιτάλ. Ενας κλαίει για τον Ζαχαριάδη που τον πούλησε το κόμμα του. Ενας άλλος αναρωτιέται από πού κι ως πού οι καπιταλιστές πρέπει να πληρώνουν φόρο για να παίρνει κρατική επιχορήγηση το ΚΚΕ κι ένας τρίτος συνεχίζει με περιγραφές περιστατικών ανομίας που έχουν φέρει τη χώρα στην καταστροφή. Σα να μην πέρασε μια μέρα, η «Καθημερινή» θυμίζει έντονα τα άρθρα της του 1946 που αξίωναν να παταχθεί η άνομη δράση των κομμουνιστών.

Την καταθλιπτική ατμόσφαιρα σώζει κεντρικό στέλεχος του Mega που εμφανίστηκε στο γυαλί μετά από απουσία μερικών ημερών δηλώνοντας: «Ζούμε την κρισιμότερη περίοδο μετά τον πόλεμο (...) γύρισα από το Παρίσι συγκρατημένα αισιόδοξος (...) οι πρόθυμοι θα προχωρήσουν μπροστά για να υπάρξει μια πραγματική οικονομική διακυβέρνηση της ευρώπης».

Τι είναι αυτό που προκαλεί τη «συγκρατημένη αισιοδοξία του»; Το περιγράφουν τα αποσπάσματα από τον κυριακάτικο «Ριζοσπάστη», δίπλα στις υπογραμμίσεις.

Να σημαίνει κάτι, άραγε, αυτός ο συντονισμός των διαφόρων «σωτήρων»;

Η απάντηση είναι στην απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία», όπου μαζεύτηκαν οι γυναίκες των απεργών κι αποφάσισαν να μπούνε μπροστά, όχι απλά πλάι στους άντρες τους, αλλά μπροστά στο συνολικό αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Η απάντηση είναι στους απεργούς σε μια σειρά χώρους, που δεν τρομοκρατούνται από όσους περιφέρουν την καπιταλιστική κρίση ως μπαμπούλα για να το βουλώσουν οι εργάτες, αλλά, κρατάνε ανοιχτό το μέτωπο με τον κύριο αντίπαλό τους, το καθεστώς της εκμετάλλευσης.

Η απάντηση είναι στις γειτονιές που ξεφυτρώνουν η μια μετά την άλλη οι λαϊκές επιτροπές με περιεχόμενο από την προστασία των θυμάτων της επίθεσης ως και το στέριωμα ενός μετώπου κοινωνικών δυνάμεων που όλο και πιο καθαρά βάζουν στόχους που ακουμπάνε σε ζητήματα της πολιτικής εξουσίας.

Ασφαλώς και δε συνιστούν ακόμα επαναστατική κατάσταση όλα αυτά, είναι όμως βήματα που η αστική τάξη αναγνωρίζει ως τον πραγματικό κίνδυνο, καθώς η εξουσία της περνά πλέον όλο και πιο ξεδιάντροπα σε κατάσταση βαρβαρότητας.

Μοιάζει παράταιρο, αλλά δεν είναι. Η μάχη αυτές τις μέρες δίνεται για το ένα, και ένα, κι άλλο ένα ευρώ για την οικονομική ενίσχυση του ΚΚΕ. Ετσι που αυτοδύναμο να στέκεται ορθό και να μπορεί να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών. Το γεγονός ότι αυτό το ένα, και ένα, και ένα ευρώ συγκεντρώνεται ήδη από το βαρύ υστέρημα των εργατών που παλεύουν να επιβιώσουν κόντρα σ' ένα τερατώδες σύστημα κι ακριβώς αυτήν την ώρα, την ώρα που παίζεται η ίδια η επιβίωσή τους, βάζουν στην άκρη το ένα ευρώ για το Κόμμα, είναι που ανησυχεί περισσότερο από πολλά άλλα την αστική τάξη.

Οσο αυτοί θα ψάχνουν ξανά λύση στον Κέινς, ξέροντας πως ούτε αυτός δεν μπορεί να τους σώσει, να μην ξεχνιόμαστε: Το χαράτσι παραμένει. Και το πρώτο που έρχεται με το χαρτί της εφορίας και το άλλο με το λογαριασμό της ΔΕΗ. Παραμένουν οι αυξήσεις στα τρόφιμα, ακολουθούν οι αυξήσεις στη ΔΕΗ. Παραμένουν τα μειούμενα διαρκώς μεροκάματα, παραμένει το διαρκώς αυξανόμενο κόστος περίθαλψης.

Να μην ξεχνιόμαστε. Οσοι πασχίζουν για τη σωτηρία του συστήματος, από 'δώ το πάνε από 'κεί το φέρνουν, παπαγαλίζουν τη μια μετά την άλλη διάφορες διαχειριστικές προτάσεις που έχουν παρονομαστή το: τσακίστε τους εργάτες!

Μπροστά στην κατάσταση που βιώνει η εργατική τάξη, είναι πρόκληση πρώτου μεγέθους η αξίωση των οπορτουνιστών να γίνει αίτημα του εργατικού - λαϊκου κινήματος, αυτό που ήδη προωθείται στην ΕΕ: Η έκδοση ευρωομολόγου, ώστε κόβοντας χρήμα να τονωθεί η καπιταλιστική οικονομία. Κάτι που 82 χρόνια πριν, στην κρίση του 1929, μπορούσε να λειτουργήσει σαν ένα μέτρο επανεκκίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας, σήμερα για την εργατική τάξη θα σημάνει εντονότατη αύξηση στον βαθμό εκμετάλλευσής της. Η απόδειξη βρίσκεται στο γεγονός ότι, από τη μια, έχουμε γιγαντωμένα ήδη τα μονοπώλια κι, από την άλλη, μειωμένη ήδη τρομακτικά την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης. Είμαστε εκεί όπου οι πάνω δεν μπορούν πια να κυβερνήσουν χωρίς να δείξουν όλο και πιο αποκρουστικό το πρόσωπο της εξουσίας τους. Μένει να μετρηθεί η αντοχή των κάτω σε μια τέτοια πραγματικότητα.

Γι' αυτό και ο νους του συστήματος είναι στον αντίπαλο. Στο Κομμουνιστικό Κόμμα που επιμένει και εντείνει τη δράση του για την οργάνωση των εργατών έτσι που η πάλη τους να χτυπά στην καρδιά του συστήματος, να οδηγεί σε ρήξη και ανατροπή.

ΥΓ: Φτάναμε στο τυπογραφείο όταν η Διαμαντοπούλου στον «Σκάι» άρχισε να αναλύει τι θα είναι το «ΠΑΣΟΚ plus» και γιατί η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. δεν πρέπει να έχει ορίζοντα εκλογών την 19η Φλεβάρη, αλλά το τέλος της αποστολής της... Οψόμεθα.