Το παλιό και σάπιο προσπαθεί να πλασάρει σαν «καινούριο» η υπουργός Παιδείας, σε άρθρο της για την αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Η ίδια θέτει τους εξής «άμεσους στόχους» μιας σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης: «1. Την παραμονή της χώρας στο ευρώ με εφαρμογή των δεσμεύσεων και των συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων. Εξοδος από το ευρώ σημαίνει απώλεια εθνικού κεκτημένου και καταστροφή κοινωνικών και οικονομικών δομών. 2. Τη δημιουργία ενός "δικτύου αλληλεγγύης" για την άμεση υποστήριξη των θυμάτων της κρίσης, που είναι κυρίως γυναίκες και παιδιά. Επιβεβλημένη και για την αποτροπή της κοινωνικής αποσύνθεσης και έκρηξης. 3. Την αξιοποίηση και προσέλκυση εθνικών, ευρωπαϊκών και άλλων κεφαλαίων σε όλους τους βασικούς τομείς όπου η χώρα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα, με ειδικό καθεστώς επενδύσεων. Επιβεβλημένη για να κινηθεί η οικονομία, να υπάρξουν δουλειές».

Η Α. Διαμαντοπούλου υπερασπίζεται το ευρώ σαν στρατηγική επιλογή της ντόπιας πλουτοκρατίας και όχι βέβαια από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, που είναι ασύμβατα με την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ανεξάρτητα με το ποιο νόμισμα θα εκφράζει τις εκμεταλλευτικές σχέσεις. Η εμπειρία που έχει συσσωρεύσει ο λαός από την ΕΕ και την Ευρωζώνη είναι αρνητική, δοσμένη με αντικειμενικά κριτήρια. Το κεφάλαιο βγήκε ενισχυμένο, ενώ οι σημερινές εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι τα περί «μονόδρομου», «σύγκλισης» και «χρυσά κουτάλια» ήταν φούμαρα για να αποσπάσουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου συναίνεση στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ. Η πολιτική της Ευρωένωσης και των κυβερνήσεών της είναι αυτή που έχει οδηγήσει πλατιά λαϊκά στρώματα σε εξαθλίωση, ενώ προκαλεί κλιμακούμενες λαϊκές αντιδράσεις, που σε συνθήκες κρίσης μπορούν να απειλήσουν τη σταθερότητα του συστήματος. Γι' αυτό η Διαμαντοπούλου ζητάει «δίχτυ προστασίας» εκείνων που με τη μεγαλύτερη σφοδρότητα χτυπιούνται από τη φιλομονοπωλιακή πολιτική, ώστε να αποφευχθούν ανεξέλεγκτες και ριζοσπαστικές λαϊκές αντιδράσεις. Σ' αυτή την κατεύθυνση, και με δεδομένη την ολοένα και μεγαλύτερη συρρίκνωση των δημόσιων κοινωνικών δομών, η Διαμαντοπούλου και η σοσιαλδημοκρατία καλούν τους ιδιώτες και τις ΜΚΟ να καταλάβουν το κενό, εξωραΐζοντας τον αντιδραστικό τους ρόλο.

Στο διά ταύτα, η Διαμαντοπούλου λέει νέα προνόμια και κίνητρα για να έρθουν επενδύσεις σε τομείς όπου η χώρα έχει «συγκριτικό πλεονέκτημα». Ποιο είναι όμως το κριτήριο για το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να αναπτύξει σήμερα η χώρα; Προφανώς, όχι οι λαϊκές ανάγκες, αλλά το καπιταλιστικο κέρδος και οι περιορισμοί που επιβάλλει ο καταμερισμός εντός της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Γι' αυτό η Διαμαντοπούλου και όλοι οι άλλοι απολογητές του καπιταλισμού δεν λένε για παράδειγμα να αναπτυχθούν κλάδοι ζωτικής σημασίας για το λαό, αλλά να ενισχυθούν οι επιχειρηματίες για επενδύσεις σε κλάδους κρίσιμους για την ανταγωνιστικότητα της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας. Η λογική τους είναι ότι χωρίς τον καπιταλιστή δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, γι' αυτό το κράτος πρέπει να διασφαλίζει ολοένα και πιο αποδοτικούς όρους για τον ιδιώτη, προκειμένου να επενδύσει τα συσσωρευμένα κεφάλαιά του. Αυτή η νομοτελειακή πολιτική στον καπιταλισμό οδήγησε στην κρίση και αν δεν ανατραπεί θα φέρει τις επόμενες κρίσεις. Οσες προβιές κι αν αλλάξουν, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας ζέχνουν από τη σαπίλα του συστήματος που υπερασπίζονται. Ο άλλος δρόμος ανάπτυξης είναι αυτός που συμφέρει το λαό. Με λαϊκή εξουσία και τα κλειδιά της παραγωγής στα δικά του χέρια, για τις δικές του σύγχρονες ανάγκες.