Ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Χρ. Πολυζωγόπουλος, στην ομολογία του, έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει την υπογραφή του μνημονίου, το οποίο μεταβάλλει για 3,5 χρόνια τους εργαζόμενους της χώρας σε ομήρους της «μεγάλης ιδέας» των Ολυμπιακών Αγώνων, ως... μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της 83χρονης ιστορίας της ΓΣΕΕ! Δε δίστασε μάλιστα να δηλώσει, χωρίς ντροπή, ότι η υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης «αποτελεί ταυτόχρονα δικαίωση αγώνων, επιβεβαίωση ρόλων, αναβίωση ελπίδων».

Εξηγώντας - όσο περισσότερο βέβαια μπορούσε - τις έννοιες αυτές υποστήριξε ότι η υπογραφή του μνημονίου:

• Αποτελεί δικαίωση αγώνων «γιατί επιβραβεύει τις καταβαλλόμενες προσπάθειες μιας ουσιαστικής συμβολής των εργαζομένων στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων», ξεχνώντας, βέβαια, να πει ότι οι εργαζόμενοι αντί επιβράβευσης αυτής της προσπάθειας βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο μάτι του κυκλώνα, δεχόμενοι από την κυβέρνηση - με την ανοχή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ - το μπαράζ της ανατροπής των εργασιακών τους σχέσεων και του αποδεκατισμού του ασφαλιστικού τους συστήματος, μεταχειριζόμενοι μάλιστα ως ένα από τα βασικά προσχήματα την επιτάχυνση των έργων για την Ολυμπιάδα...
• Αποτελεί επιβεβαίωση των ρόλων μας, επειδή «δεν είναι απλώς η ευόδωση μόχθων για να μη χάσει μια ακόμη ευκαιρία συνολικής επανατοποθέτησης και επαναξιολόγησης της σημασίας και της προοπτικής του Συνδικαλιστικού κινήματος», μιας επανατοποθέτησης βέβαια που σημαίνει - όπως δεν εξήγησε ο Χ. Πολυζωγόπουλος - την ακόμη μεγαλύτερη προσαρμογή της ΓΣΕΕ στις απαιτήσεις των πολυεθνικών...

Κι όλα αυτά - σύμφωνα με τον Χ. Πολυζωγόπουλο - γίνονται στο όνομα «ατόμων ανέργων και εργαζομένων που κάτω από τις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης των οικονομιών, της αποθέωσης της ανταγωνιστικότητας, κινδυνεύουν να τεθούν στο περιθώριο όχι μόνο των παραγωγικών διαδικασιών, αλλά και του συνόλου της οικονομίας, της δημιουργίας του πολιτισμού και του πλούτου»!

Η αλήθεια, όμως, βρίσκεται στη φράση του προέδρου της ΓΣΕΕ που ακολουθεί, σύμφωνα με την οποία η θεσμοθέτηση του μνημονίου, αποτελεί «την εφαρμογή ενός νέου τύπου σύγχρονων πολιτικών για την προσαρμογή των εργαζομένων στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της νέας εποχής», μιας εποχής δηλαδή που το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα γίνεται προσπάθεια να ευνουχιστεί, δεχόμενο την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την «εργασιακή ειρήνη», την απλήρωτη εργασία, ώστε να εξασφαλιστούν όλο και μεγαλύτερα υπερκέρδη στις πολυεθνικές...