Από τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου

*******

«Στη νέα κόλαση των μέτρων που έρχονται σε βάρος του εργαζόμενου λαού, θέλουμε σήμερα να ξεχωρίσουμε ένα πολύ σύνθετο και πολύπλευρο πρόβλημα. Την αναγγελία της νομοθετικής κατοχύρωσης του κατώτατου μισθού που έγινε από την πλευρά του υπουργού Εργασίας και που θα έρθει για ψήφιση στη Βουλή. Στην πραγματικότητα, κάθε κυβέρνηση θα μπορεί να καθορίζει το ύψος του κατώτατου μισθού.

Λέει ψέματα ο υπουργός και η κυβέρνηση, όταν ισχυρίζονται ότι με αυτό το μέτρο δε θα πέσει ο μισθός πιο κάτω. Στην πραγματικότητα, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, από τα 580 μεικτά θα πάει στα 520. Αλλά δεν είναι το πρόβλημα μόνο αυτό.

Το πρόβλημα είναι ότι με τη νομοθέτηση του κατώτατου μισθού καταργείται στην ουσία ο θεσμός της συλλογικής σύμβασης, των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Καταργούνται όλα τα οικονομικά και θεσμικά μέτρα που περιείχε ο θεσμός της Συλλογικής Σύμβασης, ανεξαρτήτως του ότι εμείς θεωρούσαμε ότι αυτά τα οικονομικά και θεσμικά μέτρα ήταν ξεπερασμένα για τον 21ο αιώνα και όχι μόνο, έπρεπε να αλλαχθούν, αλλά προς τα πάνω.

Στην ουσία, δηλαδή, θα καταργηθούν οι τριετίες, τα επιδόματα, η άδεια. Συνδέεται όλη αυτή η ιστορία με τη γενίκευση της προσωρινής, της ελαστικής απασχόλησης. Και θα πληγούν όχι μόνο εκείνοι που παίρνουν τον κατώτατο μισθό και μεροκάματο, αλλά θα πληγούν όλα τα μισθολογικά κλιμάκια.

Επιβεβαιώνεται η πρόβλεψη του ΚΚΕ, που έγινε σε ανύποπτο χρόνο, πριν οξυνθεί η οικονομική καπιταλιστική κρίση, που αρνήθηκε στη Βουλή να ψηφίσει το σχέδιο νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για τη θεσμοθέτηση του λεγόμενου "ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος". Γιατί τότε ξέραμε πολύ καλά ότι εδώ και 20 χρόνια, επιχειρείται να καταργηθεί η Συλλογική Σύμβαση και να καθιερωθεί ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που είναι ένα βοήθημα ουσιαστικά για τον εργαζόμενο, και δεν είναι ούτε καν κατώτατος μισθός και να συμπαρασύρει αυτή η κατάργηση και όλα τα άλλα που είπαμε οικονομικά και θεσμικά μέτρα.

Λένε συνειδητά ψέματα, κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όταν υποστηρίζουν ότι μπορεί όλα αυτά να αναπληρωθούν με μια τάχα δίκαιη φορολόγηση και ότι μπορεί επίσης να αναπληρωθούν όταν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν ανέβει και γίνει μια αναδιανομή από μία κυβέρνηση πιο προοδευτική, πιο αριστερή κ.λπ.

Στις συνθήκες της κρίσης, αλλά και όταν έρθει η όποια καπιταλιστική ανάκαμψη, θα είναι εντελώς αναιμική και προσωρινή, δεν υπάρχει ούτε η έννοια της αναδιανομής που ξέραμε και πολύ περισσότερο που ποτέ δεν μπορεί να είναι η αναδιανομή δίκαιη. Ούτε μπορεί να υπάρξει σ' αυτό το σύστημα δίκαιη φορολόγηση, απ' τη στιγμή που η ικανότητα του ανθρώπου προς εργασία είναι εμπόρευμα. Απ' τη στιγμή που ζούμε σε μια οικονομία όπου το μονοπώλιο έχει διεισδύσει παντού και όχι μόνο στον τομέα της οικονομίας, αλλά και σε όλους τους κοινωνικούς τομείς.

Αυτοί που θα ζήσουν αληθινή κόλαση είναι οι νέοι άνθρωποι, που ούτε κανονικό μισθό θα έχουν και πολύ περισσότερο δε θα έχουν σύνταξη. Να φέρω ένα παράδειγμα με βάση αυτό: Ολο το νομικό πλαίσιο που θα έρθει στη Βουλή και με τους νόμους που έχουν ψηφιστεί, η εργοδοσία πετυχαίνει να μη φοβάται τις απολύσεις, αφού μειώνονται και οι αποζημιώσεις. Θα κάνει λοιπόν φθηνές απολύσεις και θα προσλαμβάνει προσωπικό με μισθό πείνας και χωρίς κατοχύρωση δικαιωμάτων.

Μάλιστα, το 2010 θυμίζω ότι ψηφίστηκε νόμος όπου η περίοδος δοκιμασίας για έναν εργαζόμενο από 2 μήνες έγινε 12 μήνες, που σημαίνει ότι μπορεί ο καπιταλιστής εργοδότης να προσλαμβάνει έναν νέο άνθρωπο, οποιασδήποτε ηλικίας και για 12 μήνες να θεωρείται περίοδος δοκιμασίας και στον ενδέκατο μήνα να τον απολύσει χωρίς καμία αποζημίωση. Ενώ αρχικά ήταν 2 μήνες, που εν πάση περιπτώσει υποτίθεται ότι ο εργοδότης ήθελε να δοκιμάσει την αξιοσύνη και την παραγωγικότητα του εργαζόμενου, όσο μπορεί να μετρηθεί μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού.

Με αυτό το μέτρο, εξ αντικειμένου αλλοιώνεται εντελώς ο χαρακτήρας και των σωματείων, διότι τα συνδικαλιστικά όργανα είχαν μια αποστολή, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Αλλα το έκαναν με αγώνες, άλλα το έβλεπαν με "κοινωνική συναίνεση", εν πάση περιπτώσει υπήρχε το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης.

Κυριολεκτικά, θέλουν να μετατρέψουν τα σωματεία σε δίκτυα φιλανθρωπίας, όπου το μόνο που θα εξασφαλίζουν είναι να συνδράμουν σε συσσίτια και σε παροχές φιλανθρωπίας, που έχει ένα βασικό στόχο, να συμφιλιώσει τον εργαζόμενο λαό με τη φτώχεια, με το να φιλάει το χέρι αυτού που τον κλέβει, νόμιμα και παράνομα και του δίνει ένα ψίχουλο για να του κλείσει το στόμα.

Θέσαμε αυτό το ζήτημα την παραμονή της επίσκεψης της κ. Μέρκελ στην Ελλάδα και ώρες πριν ολοκληρωθούν τα αντιλαϊκά, τα αντεργατικά, βάρβαρα μέτρα που έρχονται, στην αλυσίδα βέβαια της βαρβαρότητας που έχουμε γνωρίσει τα τελευταία χρόνια, για να υπογραμμίσουμε το εξής: Χωρίς να υποτιμούμε τα αμυντικά αιτήματα ή τα συγκεκριμένα άμεσα αιτήματα του κάθε κλάδου, επιβεβαιώνεται ότι ο αμυντικός αγώνας σήμερα δεν μπορεί να προσφέρει ούτε καν κατακτήσεις - ψίχουλα.

Γι' αυτό ο αποτελεσματικός αγώνας θα έρθει προβάλλοντας βεβαίως και συγκεκριμένα αιτήματα και διεκδικήσεις, αλλά όλα αυτά έχουν αξία αν εντάσσονται στην κατεύθυνση της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Δεν ζούμε ούτε στη δεκαετία του '50, ούτε του '60, ούτε του '90, ούτε του 2000. Αρα, αυτοί που λένε ότι όταν μεγαλώνει η βαρβαρότητα, ο λαός πρέπει να έχει μίνιμουμ αιτήματα, τα λένε ακριβώς για να δεχτεί αυτό το μεγάλο χτύπημα αγόγγυστα ή με μια μεγάλη αγανάκτηση κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού.

Επιθετικός αγώνας, λοιπόν, σε μαζικότητα, οργάνωση, μορφές πάλης, σε αιτήματα, σε κατεύθυνση. Γιατί αν είναι ένας αγώνας να αρχίζει και να σταματάει περιμένοντας την επόμενη εκλογική μάχη για να έχεις μια καλύτερη συνταγή για το δηλητηριώδες γλυκό, αυτός ο αγώνας δεν έχει καμία αξία. Αποτελέσματα θα φέρει ο επιθετικός αγώνας που συνδέεται με την επίλυση του προβλήματος της εξουσίας. Αυτή τη θέση το ΚΚΕ δεν πρόκειται να την αλλάξει, γιατί οποιαδήποτε διαφοροποίηση από αυτή τη θέση θα αφήσει το λαό απογοητευμένο και μάλιστα απογοητευμένο και από τους δικούς του αγώνες».