Σύνδρομο καταδίωξης», καταλογίζει στη ΔΑΣ Ιδιωτικών Υπαλλήλων η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ), μετά την αποκαλυπτική καταγγελία που έκανε η δεύτερη για το σωματείο που στήνει η ΑΠ με την απλόχερη συνδρομή της εργοδοσίας. Στην ανακοίνωσή της, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» δεν τσιγκουνεύεται ούτε χαρακτηρισμούς, ούτε συκοφαντίες ούτε και ψέματα για τις ταξικές δυνάμεις, φτάνει να λέει μέχρι και ότι στα σωματεία όπου πλειοψηφούν οι ταξικές δυνάμεις δε γίνονται εκλογές «με πραγματικούς εργαζόμενους» με «ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, βιβλιάριο και αστυνομική ταυτότητα», ότι το ΠΑΜΕ «έχει μετατρέψει τα σωματεία που ελέγχει σε συνδικαλιστικά νεκροταφεία χωρίς εργαζόμενους και σε μηχανισμούς αναπαραγωγής των ανακοινώσεών του».

Για την ταμπακιέρα, όμως, δε λέει κουβέντα. Γιατί, για την καταγγελία των ταξικών δυνάμεων, η ΑΠ δε λέει τίποτα συγκεκριμένο. Χαρακτηρίζει «γνωστό παραμύθι» τα «περί εμπλοκής εργοδοτών στις εκλογές» και προσπερνά όλα όσα προκύπτουν από καταγγελίες των ίδιων των εργαζομένων του χώρου.

Γιατί δε λέει τίποτα για το ότι, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν πως ενημερώθηκαν για τις εκλογές από εκπροσώπους της εργοδοσίας; Τι «καούρα» την έπιασε την εργοδοσία για τη μαζική προσέλευση των εργαζομένων (γιατί γενικά δεν τα συνηθίζει κάτι τέτοια...) σε αρχαιρεσίες σωματείου εκτός και αν είναι να το ελέγξει;

Γιατί δε λέει αν όντως στις εκλογές συμμετέχουν πρωτοκλασάτα στελέχη επιχειρήσεων; Αν υπήρξαν εργαζόμενοι που πήγαν να ψηφίσουν κάτω από την απειλή της απόλυσης; Γιατί για όλα αυτά η ΑΠ σιωπά;

Η πρόκληση όμως δε σταματά εκεί. Απευθύνει πρόσκληση στο ΠΑΜΕ για «ελεύθερη εγγραφή εργαζομένων στα σωματεία», λες και το ΠΑΜΕ ήταν ποτέ εμπόδιο σ' αυτή. Τι θέλει να πει; Να σταματήσει αυτό για το οποίο η ίδια κατηγορεί τις ταξικές δυνάμεις, ότι δήθεν στα σωματεία όπου πλειοψηφούν «κανείς μη "ελεγχόμενος» δεν μπορεί να γίνει μέλος».

Αλήθεια, η ΑΠ δεν είναι που πριν λίγο καιρό έβγαινε σε ορισμένους κλάδους και καλούσε τους εργαζόμενους να φτιάξουν «αριστερά» σωματεία; Να μπαίνουν, δηλαδή, και να βγαίνουν από τα σωματεία ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση όσων συμμετέχουν σε αυτά; Να παρακάμπτουν δηλαδή την κοινή ταξική τους θέση και να διαιρούνται ανάλογα με το τι ψηφίζουν; Τελικά, είναι το ΠΑΜΕ που δε δέχεται «όσους ελέγχει» ή η ΑΠ που καλλιεργεί τις διακρίσεις των εργαζομένων, άρα και τη διάσπασή τους, ευνοώντας και έτσι τα εργοδοτικά σχέδια;