Πριν να γίνει η απεργία, είχαν λυσσάξει γιατί με κάτι τέτοια «αποθαρρύνονται οι επενδυτές».

Τώρα, θλίβονται, δήθεν, στο «Βήμα», γιατί, όπως γράφουν, η απεργία δεν πήγε καλά.

Προσπερνάμε τις εκτιμήσεις τους για τα ποσοτικά στοιχεία και μένουμε στα στοιχεία της θλίψης τους: Μιλάνε για έλλειμμα αξιοπιστίας των συνδικαλιστών. Αναφέρονται στους δικούς τους κραγμένους εργατοπατέρες, να συμφωνήσουμε μαζί τους και ιδού πεδίο ανατροπής για την εργατική τάξη: Να αλλάξει τους συσχετισμούς, να αναδείξει γνήσιους δικούς της εκπροσώπους ...για να μη θλίβεται η αστική τάξη. Μιλάνε για παλινωδίες κομμάτων. Στα κόμματα του αστικού τόξου αναφέρονται, αφού ως γνωστόν σύμφωνα με τις δικές τους αναφορές το ΚΚΕ παραμένει σταθερό και αμετακίνητο στις θέσεις του. Ιδού μια ακόμα πρόκληση για την εργατική τάξη. Να πάψει να εμπιστεύεται τα αστικά κόμματα. Το ζουμί, όμως, είναι παρακάτω: Επικαλούνται «ακραία γεγονότα» όπως στις Σκουριές, όπως μέχρι πρόσφατα επικαλούνταν τη «Μαρφίν». Κι εδώ πιάνονται στα πράσα: Δικό τους δημιούργημα είναι κάθε προβοκάτσια ακριβώς για να τρομοκρατεί το λαό. Από το λαϊκό κίνημα η απάντηση έχει ήδη δοθεί με αυστηρότερη οργάνωση της κάθε κινητοποίησης έτσι που να μπορεί να αντιμετωπίζει εν τη γενέσει της και την κάθε προβοκάτσια. Τον μπαμπούλα οι αστοί τον προβάλλουν για το διά ταύτα του συγκεκριμένου άρθρου: Να κάτσει ο κόσμος στο σπίτι του, τρομοκρατημένος, να ψάχνει προκοπή στα αποκαΐδια και να κλείσει τ' αυτιά στο μόνο κάλεσμα που δίνει προοπτική στη ζωή του: να παλέψει για την ίδια την εξουσία, την οποία πρέπει να αφαιρέσει από τους δυνάστες του.

Αυτό που θέλει να αποτρέψει η αστική τάξη, αυτό είναι και η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική.

Το πρωτοσέλιδο σχόλιο στα ΝΕΑ είναι επίσης ένα καλό δείγμα του τι σημαίνει προπαγάνδα από την σκοπιά της αστικής τάξης: Εξαφανίζεις τα πραγματικά δεδομένα και πανηγυρίζεις για αυτό που σου επιτρέπει να διαμορφώσεις το κατάλληλο κλίμα: Από τις τρεις καλές ειδήσεις στις οποίες αναφέρεται λείπει το υπόβαθρό τους: Ο Ολάντ ήρθε ως ντίλερ των μονοπωλίων που εκπροσωπεί. Αυτό δεν υπάρχει στο σχόλιο. Αλλωστε, γι' αυτό ακριβώς τη λένε καλή είδηση. Για τους καπιταλιστές. Αρα, κακή για τους εργάτες. Ο αναγνώστης καλείται μεταφυσικά να πανηγυρίσει γιατί «ήρθε ο Ολάντ» (ένας παλιός θα 'λεγε κάτι για τη φοράδα στο αλώνι). Η συμμετοχή των Βενιζέλου - Κουβέλη στο σχετικό τραπέζι είναι καλή είδηση για την αστική τάξη καθώς στο μεγάλο παζάρι μπορεί να επικαλείται τρικομματική συναίνεση. Η είδηση, τέλος, για την επιστροφή του Κατάρ στο διαγωνισμό για το Ελληνικό δεν περιέχει το γεγονός ότι το παζάρι αφορά σε μια έκταση με αξία ισοδύναμη μιας ολόκληρης χώρας. Η χαρά της αστικής τάξης για την μπίζνα, μόνο θρήνο σημαίνει για το λαό τον οποίο καλούν να πανηγυρίσει.

Από το άρθρο στην «Ημερησία» κρατάμε το «θα περάσουν πολλά χρόνια». Μέχρι τότε η εντολή είναι σκάσε και σκάβε. Εκτός κι αν το πάρεις αλλιώς: Να αδιαφορήσεις απόλυτα για τις προτεραιότητες των καπιταλιστών. Να έχεις απόλυτα καθαρό ότι το χρέος δεν είναι του λαού και άρα καμιά υποχρέωση να το πληρώσει. Να βάλεις πλώρη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Μόνο έτσι δε θα πληρώσεις τα σπασμένα.

Γιατί διαμαρτύρεται ο ΟΑΕΔ για τα χρήματα από την εισφορά αλληλεγγύης; Χρόνια τώρα είναι δόγμα: Οι άνεργοι δεν πρέπει να παίρνουν χρήμα στο χέρι γιατί κακομαθαίνουν. Το χρήμα πρέπει να πηγαίνει στις επιχειρήσεις για να κάνουν επενδύσεις και να προσλάβουν ανέργους. Ετσι και τώρα το χρήμα πήγε στις επιχειρήσεις. Ε, εντάξει, δεν προσλάβανε ανέργους, αλλά ας μη το κάνουμε και θέμα. Σημασία έχει ότι το χρήμα πήγε στο σωστό ταμείο.

Διά ταύτα το γνωστό: αν θέλεις να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου μέτρα αντίστροφα ό,τι πλασάρει ο αστικός Τύπος. Η αστική τάξη μέτρησε προχτές τα ποιοτικά νέα στοιχεία της απεργίας, την απειλή που συνιστούν και φρόντισε να τα θάψει. Ακριβώς απέναντι ο «Ριζοσπάστης» έκανε πρώτο θέμα το κύριο στοιχείο της απεργίας...

Ακόμα και στα ψιλά του «Ρ» μπορείς να βρεις διαμάντια που μιλάνε για άλλες αξίες, άλλης τάξης. Οπως χτες μια μικρή καταγραφή στη στήλη με τις «Μνήμες» στο «Ρ»: «Για τον σύντροφο που έφυγε (...) προσφέρω στο ΚΚΕ (...) ένας σύντροφος». Αντε να εξηγήσεις τώρα στον Τρίμη της ΕΣΗΕΑ τι μεγαλείο κουβαλά αυτή η απλή φράση. Αντε να εξηγήσεις στον Τρίμη που καταγγέλει το «Ριζοσπάστη» για αντεργατική στάση, από πού ξεκινά ο σύντροφος, τι στερείται για να φτάσει να στείλει 50 ευρώ για έναν σύντροφο που έφυγε. Αντε να του εξηγήσεις τι σημαίνει 5 η ώρα το πρωί να σου επιτρέπουν οι εργάτες να 'σαι μαζί τους έξω από την πύλη επειδή σε θεωρούνε σύντροφό τους. Τι να του εξηγήσεις και τι να καταλάβει άγρια μεσάνυχτα να περιμένεις να σε εντάξουν στον καταμερισμό καθηκόντων για την απεργία που ξεκινά το πρωί. Τι να καταλάβουν απ' αυτά δημοσιογράφοι που γράφουν με το φίλτρο των αναγκών της κοινωνίας των αστών...

Πάμε λοιπόν. Να μαζέψουμε ξανά λεπτό το λεπτό όλα όσα χρειάζονται για την κυκλοφορία του «Ρ». Με καθαρή την πλάτη μας, όμως...