Σχολιάζει η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ρ. Δούρου τις εξελίξεις στην Τουρκία και, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Η κυβέρνηση Ερντογάν βρίσκεται μπροστά στο μεγαλύτερο κίνημα διαμαρτυρίας από τότε που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, το 2002. Πρόκειται για μια σοβαρή δημοκρατική δοκιμασία, η οποία, μέχρι στιγμής, εκθέτει την τουρκική κυβέρνηση. Η χωρίς όρια, τυφλή καταστολή (...) αποδεικνύει στην πράξη πόσα πολλά μέτρα πρέπει να ληφθούν και σε πόσα ακόμα επίπεδα, προκειμένου η χώρα να εκπληρώσει το δημοκρατικό κριτήριο - πρόκριμα ένταξης στην ΕΕ»...

Ας αφήσουμε κατά μέρος την αγωνία της κ. Δούρου για το αν και πότε η Τουρκία θα ενταχθεί στη λυκοσυμμαχία, παρότι δε συνάδει με την έγνοια που καταθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ για τα δικαιώματα του λαού της Τουρκίας. Η ΕΕ δεν είναι χώρος διασφάλισης και διεύρυνσης των δικαιωμάτων αυτών, αλλά χώρος όπου κατακρεουργούνται ασύστολα. Αυτό που κάνει τη μεγαλύτερη ίσως εντύπωση είναι η προσπάθεια του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ να υπονοήσει ότι στην ΕΕ ανθεί η «δημοκρατία», δεν έχει θέση ο αυταρχισμός και η καταστολή και συνεπώς η κυβέρνηση Ερντογάν εκτίθεται με τον αυταρχισμό και την καταστολή. Οι του ΣΥΡΙΖΑ εκτίθενται με τέτοιες δηλώσεις. Γιατί ο αυταρχισμός και η καταστολή για την ΕΕ του κεφαλαίου είναι προσόν που οφείλει να διαθέτει ένα αστικό κράτος, απέναντι στον εχθρό λαό. Ενα προσόν που το διαθέτουν όλα τα κράτη - μέλη της και το αξιοποιούν δεόντως εναντίον των λαών, των εργατικών - λαϊκών κινημάτων. Είναι αυτής της ΕΕ οι ντιρεκτίβες που σχεδόν ταυτίζουν δραστηριότητες του εργατικού - λαϊκού κινήματος με επικίνδυνο εξτρεμισμό και τρομοκρατία, στο πλαίσιό της διεξάγονται ασκήσεις στρατιωτικές καταστολής πλήθους. Και που βεβαίως εφαρμόζονται στην πράξη σε κάθε κράτος - μέλος, όταν οι κυβερνήσεις, αποφασίζοντας να επιβάλουν αντιλαϊκά μέτρα, αντιμετωπίζουν τη λαϊκή πάλη με καταστολή. Και ας καμώνονται πως δεν το βλέπουν οι ευρωλάγνοι του ΣΥΡΙΖΑ.