-- Υπάρχει το ερώτημα, ο προβληματισμός γιατί ενώ αναπτύχθηκαν αγώνες και μεγάλοι στην Ελλάδα, δεν κατάφεραν να ανακόψουν την επίθεση που δέχτηκε ο λαός στα δικαιώματά του. Ποια απάντηση δίνει το ΚΚΕ;

-- Δεν θα συμφωνήσω βέβαια ότι ήταν μεγάλοι οι αγώνες και τελεία. Ηταν σημαντικοί αγώνες αναμφίβολα, υπήρξαν και μεγάλες στιγμές στην πορεία αυτών των αγώνων, αλλά ο αγώνας που χρειάζεται σήμερα και αυτό προσπαθούμε να αναδείξουμε και με τις θέσεις, τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται, να τον βλέπουμε με τα μάτια του χτες, προηγούμενων δεκαετιών. Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό ζήτημα να το συνειδητοποιήσουμε όλοι.

Εμείς, σας το λέω ειλικρινά, κάνουμε προσπάθεια, οι ταξικές δυνάμεις, το εργατικό κίνημα, τα μέλη, τα στελέχη του ΚΚΕ που δουλεύουν στο ΠΑΜΕ, που δουλεύουν σε άλλες ταξικές συσπειρώσεις καθημερινά, να το εξηγήσουμε, ο ίδιος ο εργαζόμενος να πειστεί και από την πείρα του για αυτά τα ζητήματα. Ενα παράδειγμα έφερα πριν με το ΕΚΑ. Αλλά υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες τέτοια παραδείγματα. Πρέπει να σημάνει συναγερμός για την ανασυγκρότηση, την ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος και με βάση τα νέα δεδομένα και τις εξελίξεις που έχουμε. Για την οργάνωση των εργαζομένων στα συνδικάτα, στα σωματεία, με άλλες μορφές, γιατί δεν είναι και παντού εύκολο να κάνεις σωματείο, μπορεί να είναι και επιχειρησιακό, αλλά μπορεί να δεις ακόμα και επιτροπές αγώνα, συμβούλια εργατών.

Είναι σημαντικό πράγμα οι εργατικές συνελεύσεις. Γιατί υπάρχουν και χώροι δουλειάς που είναι κάτεργα. Φοβάται ο εργαζόμενος τον συνάδελφό του, γιατί μπορεί να είναι αύριο αυτός στη λίστα της απόλυσης της μεγαλοεργοδοσίας. Και εκεί πρέπει να δουλέψεις μέσα σε δύσκολες συνθήκες, όχι μόνο εμείς, το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα, τα σωματεία, τα εργατικά κέντρα, οι ομοσπονδίες, για να φτιάξεις μια ομάδα εργατών η οποία θα μπορεί να αποτελέσει τη βάση, τη μαγιά, για να συνδικαλιστεί ο εργαζόμενος, για να οργανωθεί αύριο.

Και βέβαια η προοπτική του αγώνα, τα συνθήματα, το περιεχόμενο της πάλης. Θα βγει ένα συμπέρασμα για παράδειγμα από αυτό το γενικό κίνημα κατά όλων, που έφτανε να συσπειρώνει από ναζιστές όπως της Χρυσής Αυγής, φασίστες - εργαζόμενοι κι αυτοί ήταν - αλλά όμως τρυγούσε από εκεί η Χρυσή Αυγή. Με όλα αυτά τα συνθήματα, «φταίνε όλοι οι 300», «η βουλή...» κλπ., μην τα πω, στις πλατείες. Και δεν μας καταλάβαινε τότε ένας μεγάλος αριθμός κόσμου γιατί το λέγαμε, ότι έχει σημασία το περιεχόμενο της πάλης. Δεν μπορείς να βγεις «έξω άντε στο δρόμο».

Φυσικά αυθόρμητα μπορεί να βγει ο λαός. Τα πολιτικά κόμματα, ιδιαίτερα το ΚΚΕ, δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Η πρωτοπορία, οι άνθρωποι οι πρωτοπόροι που δουλεύουν στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορούν να το κάνουν. «Αντε βουρ και πάμε βόλτα» για να διαδηλώσουμε. Δεν είναι έτσι ο ταξικός αγώνας. Θέλει συζήτηση, θέλει συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων, θέλει συζήτηση μέσα από διαπάλη, το ξαναλέω, για ενιαιοποίηση αιτημάτων και στόχων σε κάθε φάση. Είναι πολλά ζητήματα λοιπόν που πρέπει να συζητήσουμε, να τα λήξουμε με τους εργαζόμενους, με την εργατική τάξη, το λαό.

Υπάρχει για παράδειγμα το ζήτημα των ανέργων. Αυτό δε δυσκολεύει αυτό που λέμε ενότητα της εργατικής τάξης; Οταν ο άλλος δίνει τα πάντα για μια θέση, έστω για δυο ώρες δουλειάς, για μια μέρα, για ένα εξάμηνο. Αυτό το θέμα της ενότητας της εργατικής τάξης, δεν είναι θέμα του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος, να το αναδείξουμε, όχι μόνο να το συζητήσουμε αλλά και να το παλέψουμε μέσα στη ζωή; Αυτό δεν είναι μια μεγάλη δυσκολία, αντικειμενική στις σημερινές συνθήκες; Και εδώ πρέπει να δεις πώς θα οργανώσεις τους ανέργους, με ποιες μορφές οργάνωσης; Πώς θα τους κατευθύνεις στην πάλη; Πώς θα νιώσουν ότι είναι ταξικά αδέλφια με τον άλλον άνθρωπο που έχει να ζήσει την οικογένειά του, που δουλεύει σήμερα, σε άσχημες συνθήκες, αλλά έχει μια δουλειά, ένα μεροκάματο.

Δηλαδή είναι ζητήματα που άπτονται, είναι συνυφασμένα με αυτό που λέμε αναποτελεσματικότητα των αγώνων, δυσκολίες κλπ. Αλλά αυτά τα ζητήματα δεν μπορεί να τα λύσει ούτε ένα κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Μπορούμε με σκέψεις μας, προτάσεις μας, μπορεί να είναι μεγαλύτερη η αποτελεσματικότητα της δράσης στους χώρους δουλειάς, στο συνδικαλιστικό κίνημα βεβαίως, έχουμε πλήρη συνείδηση σ' αυτό, αλλά χρειάζεται και με προσωπική ευθύνη, με συζήτηση, με οργάνωση, με συγκεκριμένη κατεύθυνση και συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων.