Σε άλλη ερώτηση για την «κινητικότητα στο χώρο της Αριστεράς» και τα «βήματα διαλόγου που γίνονται το τελευταίο διάστημα», η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε, αναφερόμενη και στη διεθνή εμπειρία:

«Κατ' αρχήν δε θα συμφωνούσα με το "τελευταίο διάστημα". Ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του '90 τέτοια φόρουμ, χώροι διαλόγου και κινήσεις γίνονται σε όλη την Ευρώπη. Το λέω αυτό, γιατί έχει μια σημασία κανείς να μελετά τη διεθνή πείρα. Διεθνοποίηση έχουμε και όντως η ελληνική πείρα δεν μπορεί ν' αποκόπτεται από τη διεθνή.

Τι έδωσε αυτή η κινητικότητα πανευρωπαϊκά στην Κεντροαριστερά; Μάλιστα, αυτοί που ξεκίνησαν αυτό το διάλογο, άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι με υστεροβουλία - γιατί δεν μπορεί κανείς να βάζει όλους σ' ένα τσουβάλι - τελικά δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να προσφέρουν μια σανίδα σωτηρίας στο σύστημα, δε λέω ότι είναι και η μοναδική σανίδα. Και μας βγήκε το φασούλι - να το πω έτσι - της Κεντροαριστεράς.

Η Κεντροαριστερά γέννησε την κινητικότητα της Κεντροδεξιάς. Ολα αυτά τα πράγματα είναι καταδικασμένα σε αποτυχία, ανεξαρτήτως εκλογικών αποτελεσμάτων ή προσωρινών αποτελεσμάτων, όσον αφορά τη διαμόρφωση μιας ριζικά διαφορετικής, εναλλακτικής λύσης, η οποία απαντά στο ποια εξέλιξη, ποια ανάπτυξη χρειάζεται ο λαός στον τόπο μας ή χρειάζονται οι λαοί της Ευρώπης.

Δηλαδή, κινητικότητα την οποία είτε την αξιοποιεί πλήρως η Σοσιαλδημοκρατία, είτε άλλα συντηρητικά κόμματα, σε πλήρη ενσωμάτωση, διάλυση και αφαίμαξη ή προσφέρεται σαν δεκανίκι, αντικειμενικά.

Γιατί αριστεροί οι οποίοι δεν ξεκόβουν ιδεολογικά και πολιτικά από τη Σοσιαλδημοκρατία, αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα.

Η συγκεκριμένη κινητικότητα στη χώρα μας, κατά τη γνώμη μας, δεν έχει καμία σχέση με τη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής λύσης, ριζικά διαφορετικής από τη διαχείριση του ΠΑΣΟΚ ή της Νέας Δημοκρατίας. Διότι είναι μια κίνηση η οποία δεν έχει αποκλείσει τη συνεργασία με τη Σοσιαλδημοκρατία.

Βεβαίως, μιλώ για ορισμένους, δε λέω για όλους. Αλλά μιλώ γι' αυτό που αποπνέει, γι' αυτό που οι πρωταγωνιστές δίνουν. Ποια είναι η λογική; Να διαμορφώσουμε μια κίνηση της Αριστεράς, να αξιοποιήσουμε τη δυσαρέσκεια που έχει η βάση του ΠΑΣΟΚ έναντι της ηγεσίας, να πάρουμε ένα μεγαλύτερο κομμάτι της εκλογικής πίτας.

Από πρώτη ματιά θα μου πείτε "καλά, κακό είναι αυτό;". Η γνώμη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας είναι ότι μια συμμαχία δεν μπορεί να ξεκινά και να τελειώνει στο ν' αξιοποιήσει τη δυσαρέσκεια.

Οι νέες συμμαχίες σήμερα, που έχει ανάγκη ο τόπος, πρέπει να ξεκαθαρίζουν το εξής πράγμα: Βεβαίως, την οργάνωση της πάλης, την αντίσταση, την απόσπαση κατακτήσεων, κυρίως όμως να δημιουργήσουν προϋποθέσεις, να πειστεί ο λαός να διαμορφωθεί μια λαϊκή πλειοψηφία η οποία θα διαμορφώσει και κοινωνικούς και πολιτικούς όρους ριζικά διαφορετικής πολιτικής. Οχι μιας άλλης διαχείρισης.

Επομένως, έχεις τελειώσει με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Οχι με τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, με την πολιτική των δύο αυτών κομμάτων. Αυτά τα κόμματα δεν αλλάζουν. Και ο κόσμος τους έχει εγκλωβιστεί.

Δεν μπορείς να πεις "αξιοποιώ τη δυσαρέσκεια". Τι, είμαστε στην αγορά και αξιοποιώ το κλείσιμο ενός μαγαζιού για να πάρω εγώ την πελατεία; Δεν είναι πελατεία ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι μικρομεσαίοι. Πρέπει να πειστούν, να συνειδητοποιηθούν ότι πρέπει να τραβήξουν έναν άλλο δρόμο. Ενα είναι αυτό».

Συνεχίζοντας επ' αυτού, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε: «Δεύτερον, στο διά ταύτα, το τι καταγγέλλουμε σήμερα είναι εύκολο. Τι λέμε για το αύριο; Αν π.χ. δημιουργηθούν όροι διακυβέρνησης του τόπου από αριστερές δυνάμεις τι θα κάνουν; Θα δώσουν κάποιες αυξήσεις στους εργαζομένους, κάποια ψίχουλα; Αυτό είναι;

Με την ιδιωτικοποίηση τομέων στρατηγικής σημασίας; Εδώ πωλούνται λιμάνια, πωλούνται τα πάντα. Με το μισθοφορικό στρατό, με τους εξοπλισμούς, με τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον τομέα της Ασφάλισης και της Παιδείας; Απλά πράγματα. Εγώ δεν έχω ακούσει καμιά τέτοια πρόθεση.

Γι' αυτό λέμε ότι όλα αυτά τα πράγματα, ανεξαρτήτως των προθέσεων - να πω δηλαδή ότι ορισμένοι έχουν θετική πρόθεση, όχι όλοι όμως, να το ξεκαθαρίσω - είναι καταδικασμένα να αποτύχουν, ακόμη κι αν προσωρινά μπορεί να φανούν ελκυστικά σε κάποιον κόσμο. Θα αποτύχουν.

Ξέρετε ποιο είναι το κυριότερο; Η πολιτική των συμμαχιών είναι τόσο σοβαρή πολιτική, που δεν έχει κανείς δικαίωμα να την κακοποιεί και να κάνει είτε βήματα εκ των υστέρων, είτε πρόωρα βήματα. Διότι και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ζημιά θα είναι».