Εξηγούμαστε: Στο τότε «ντιμπέιτ» μεταξύ Σημίτη - Εβερτ, ανάμεσα στους δημοσιογράφους που είχαν επιλεγεί από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, για να θέσουν ερωτήματα στους δυο υποψηφίους και να μεταφέρουν - ως είθισται να λέγεται - τις αγωνίες της κοινής γνώμης, ήταν ο κ. Πέτρος Ευθυμίου (συντονιστής), καθώς και ο κ. Θόδωρος Ρουσόπουλος. Στις επόμενες εκλογές, στο επόμενο «ντιμπέιτ» του 2000 μεταξύ Σημίτη - Καραμανλή, προστέθηκε ο κ. Νίκος Χατζηνικολάου.

***

Ο κ. Π. Ευθυμίου, στα πλαίσια της αντικειμενικής άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, προήχθη σε υπουργό Παιδείας και σε συνδαιτυμόνα του πρωθυπουργού στα Δολιανά... Ο δεύτερος, ο κ. Θ. Ρουσόπουλος, ανέλαβε ένα εξίσου δύσκολο έργο: Να κάνει τη ΝΔ κυβέρνηση και ως εκ τούτου εκπροσωπεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ευρισκόμενος παρά τω πλευρώ του αρχηγού της παράταξης...

Τώρα, με τη νέα συζήτηση που διεξάγεται περί της «δημαρχοποίησης» του κ. Χατζηνικολάου (και ανεξαρτήτως καταλήξεως της σχετικής ζυμώσεως), ένα είναι βέβαιο: Οι ισορροπίες διατηρούνται απαρεγκλίτως: Ο Ευθυμίου με το ΠΑΣΟΚ, ο Ρουσόπουλος με τη ΝΔ και ο Χατζηνικολάου ...και με τους δυο!

***

Μακριά από μας, όλες αυτές οι «μυξοκλαίουσες» θεωρίες περί «ακομμάτιστων» δημοσιογράφων και άλλα τέτοια ...κολοκυθοειδή. Η δική μας οπτική προσέγγισης του θέματος δεν έχει καμία σχέση με αυτό το παραμύθι. Αντιθέτως, το θέμα που ανέκυψε με την επιχείρηση επιβολής του κ. Χατζηνικολάου σε «πρώτο πολίτη της Αθήνας», αν μη τι άλλο, επιβεβαιώνει και το χαρακτήρα και το μέγεθος του παραμυθιού.

Το έχουμε πει πολλές φορές και με την ευκαιρία ας το επαναλάβουμε: Ενας δημοσιογράφος δεν μπορεί και δεν πρόκειται ποτέ να είναι «ουδέτερος». Φέρει πάντα στις πλάτες του το βάρος της κοσμοαντίληψης που υπηρετεί. Και τούτο συμβαίνει είτε ο «χ» δημοσιογράφος στρατεύεται είτε δε στρατεύεται με κάποιο συγκεκριμένο κόμμα. Αυτό είναι το δευτερεύον. Το πρωτεύον έχει να κάνει με τη στράτευσή του γύρω από μια συγκεκριμένη κοσμοθεώρηση και, άρα, γύρω από συγκεκριμένα συμφέροντα. Το γεγονός ότι κάποιοι κάνουν και το βήμα της πολιτικής ένταξης σε έναν κομματικό χώρο - ή και σε δύο (!) αν αυτό εξυπηρετεί καλύτερα τα συγκεκριμένα συμφέροντα - απλώς πιστοποιεί την πρότερη αρχική αλήθεια.

Συνεπώς, ας το τονίσουμε για μια ακόμα φορά: Η κοινή γνώμη, όταν μιλά για τους δημοσιογράφους και κατ' επέκταση για τα ΜΜΕ, πρέπει να ρωτά, όχι μόνο «πώς» ασκούν τη δημοσιογραφία και «πώς» υπηρετούν την ενημέρωση. Αλλά - και κυρίως - προς όφελος «ποίου» την ασκούν.