Λογικό θα πει κανείς, αφού οι εξελίξεις στην Ιταλία έχουν ευρύτερη σημασία. Ωστόσο, εδώ έχουμε ταυτόχρονα την εκδήλωση του εξής... περίεργου γεγονότος: Οι πλέον λαλίστατοι γύρω από το θέμα των ιταλικών εκλογών αποδεικνύονται εκείνοι που κυκλοφορούν στην Ελλάδα με μια πολύ ευδιάκριτη «στάμπα»: Με τη «στάμπα» των εγχώριων υμνητών εκείνης της πολιτικής, που έφερε τελικά τον Μπερλουσκόνι στην πρωθυπουργία της Ιταλίας.

***

Μόνο που μέσα όμως από όλο αυτό τον πλούτο της σκέψης τους απουσιάζει μια πολύ βασική... λεπτομερειούλα. Οτι ακριβώς ο Μπερλουσκόνι έγινε (ξανά) πρωθυπουργός στην Ιταλία μετά από 5 - 6 χρόνια αδιάλειπτης κεντροαριστερής διακυβέρνησης. Αυτό γιατί, άραγε, το ξεχνούν;

***

Εξηγούμαστε:

• Οταν λέμε «κεντροαριστερή» διακυβέρνηση στην Ιταλία, μιλάμε για μια διακυβέρνηση που μετέτρεψε την Ιταλία σε βάση του ΝΑΤΟ για την επιδρομή κατά της Γιουγκοσλαβίας.
• Μιλάμε για μια διακυβέρνηση που συνέδεσε το όνομά της με την εκδίωξη του ικέτη Οτσαλάν από το ιταλικό έδαφος, με συνέπεια τη γνωστή κατάληξη.
• Μιλάμε για μια διακυβέρνηση που υπήρξε απολύτως συνεπής με τις αντιλαϊκές ρυθμίσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ, του Αμστερνταμ και των λοιπών μέτρων λιτότητας με τη σφραγίδα της ΕΕ.

Συνεπώς, οι αναλογίες, για τις οποίες μιλούσαμε πριν, είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτες.

***

Η κεντροαριστερά και εκεί, δηλαδή, όπως και αλλού, αποτέλεσε τον εγγυητή για την προώθηση μιας τόσο δεξιάς πολιτικής, που είχε αποσπάσει ακόμα και τα συγχαρητήρια του Ανιέλι και του καπιταλιστικού κατεστημένου της χώρας.

Ιδού λοιπόν ποιος ανοίγει το δρόμο στη λεγόμενη συντηρητική παράταξη, ιδού ποιος ανοίγει το δρόμο για την άσκηση της πολιτικής εξουσίας απευθείας από τους μεγαλοσχήμονες, χωρίς καν τη μεσολάβηση του πολιτικού τους προσωπικού, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Μπερλουσκόνι.

Οι δικοί μας «κεντροαριστεροί» ας μην απορούν επομένως ή εν πάση περιπτώσει ας μην υποκρίνονται τόσο άγαρμπα πως δεν αντιλαμβάνονται ότι ο νεοφιλελευθερισμός της πολιτικής τους είναι ο ιδανικότερος «θυρωρός» για να ανοίξει τις πόρτες της κυβερνητικής εξουσίας στους αυθεντικότερους, από άποψη καταγωγής, νεοφιλελεύθερους.

***

Αντί δηλαδή να απολογούνται για τον «κεντροαριστερό» νεοφιλελευθερισμό τους, έχουν το θράσος να εγκαλούν την Αριστερά επειδή δεν επιλέγει τη μια από τις δυο όψεις της συντήρησης!

Ομως το ζητούμενο δεν είναι ο κόσμος της Αριστεράς να γίνει ο νεροκουβαλητής των «κεντροαριστερών» της «νέας τάξης» για να μην έρθουν οι «κεντροδεξιοί» της «νέας τάξης». Το ζητούμενο είναι ο κόσμος της δουλιάς να απεγκλωβιστεί από τις αυταπάτες περί «αριστερής στροφής» της σοσιαλδημοκρατίας για να αντιταχθεί αποτελεσματικά στους «Πλαστηρο-Παπάγους» κάθε εκδοχής και κάθε εποχής.

***

Εξηγούμαστε και ως προς αυτό:

• Οταν οι «κεντροαριστεροί μας» πουλούν σαν... όραμα στη νέα γενιά και στο λαό το μοντέλο του ικανού διαχειριστή,
• όταν το παν γι' αυτούς και τους διανοουμενίσκους της αυλής τους είναι η τέχνη του επιχειρείν - που λέει και ο κ. Ανδρουλάκης
• όταν το ζητούμενο, όπως διατείνονται, είναι να βρούμε εκείνους που θα βάλουν «μια τάξη» και θα μας κυβερνήσουν με... ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, σαν να διοικούσαν μια επιχείρηση δηλαδή,

όταν, λοιπόν, αυτή είναι η πολιτική αντίληψη που διακονούν (και οι δικοί μας κεντροαριστεροί), τότε ο δρόμος των Μπερλουσκόνηδων προς την εξουσία καθίσταται πολύ ευκολότερος απ' ό,τι φαίνεται εκ πρώτης όψεως.

Με δυο λόγια, από τη στιγμή που

α) οι «κεντροαριστεροί μας» υπηρετούν τη λογική που λέει «καλός μάνατζερ να είναι και ό,τι να ναι»,

β) όταν αναζητούν τις «διαφορές» τους στο αν είναι αυτοί ή οι άλλοι που ξεπουλούν καλύτερα την «Ολυμπιακή» ή αν είναι αυτοί ή οι άλλοι που κατατομούν «ιδανικότερα» το ασφαλιστικό σύστημα,

γ) όταν η μόνη τους προσφορά προς την «πρόοδο» είναι η εκτόξευση μιας ανοηταίνουσας «αντιδεξιάς» ρητορείας, την οποία θυμούνται κάθε φορά που απειλείται η «κουτάλα» τους και η «καρέκλα» τους,

τότε, από κει και πέρα, δεν έχουν κανένα ηθικό ανάστημα να εμφανίζονται μετά και να μυξοκλαίνε για το γεγονός ότι έτσι, με τη δική τους αντίληψη περί πολιτικής, ανοίγει ο δρόμος να κυβερνήσουν μαζί με το Μπερλουσκόνι και οι ρατσιστές και οι νεοφασίστες.

***

Ασε που κάποια εποχή αυτοί που θέλουν να μας σώσουν από το Μπερλουσκονισμό, δικαιολογούσαν την αρπαχτή και τη ρεμούλα με δηλώσεις του τύπου «ε, τι να κάνουμε, έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του»...

Αλλά κάπως έτσι γεννιούνται οι Μπερλουσκόνηδες.