Δέσμια

απ' τα δώδεκα

και σκλάβοι

στη μαύρη πρέζα,

στο καννάβι,

πριν τ' άνω χείλος

να χνουδίσει,

παγιδευμένα

στο χασίσι.

* * *

Η «ινδική»

το πρώτο βήμα

και στα δεκάξι

άλλο «σχήμα»,

τώρα αρχίζει

η ηρωίνη,

στις φλέβες μπαίνει

πια στρυχνίνη.

* * *

Δούλοι στην άσπρη

πλέον σκόνη

και η ζωή τους

αργολειώνει,

σωστά ναυάγια

μες στο κύμα,

πριν σβήσουν,

θάβονται στο μνήμα.

* * *

Και διαλαλούν

έπειτα κάποιοι

ως το μεδούλι

μάλλον σάπιοι,

«λεύτερο αφήστε

το χασίσι»,

αυτή στο πρόβλημα

είναι η «λύση»!