«Χάνουμε τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών», προειδοποιούσε στις 15 του Ιούνη ο πρωτοσέλιδος τίτλος απογευματινής εφημερίδας και ο υπέρτιτλός της «Ολο και πιο πολλοί, όλο πιο νέοι χρήστες». Καλπάζει ο Χάρος πάνω σε χιλιοτρυπημένα, σακατεμένα νεανικά κορμιά, θυσιασμένα στο «βωμό» των ναρκω-κυκλωμάτων (εμπόρων, φαρμακοβιομηχάνων, ιδιωτών κλινικαρχών, «γιατρών», αστυνομικών και λοιπών... τρωκτικών), των πολιτικών υπηρετών της «ελεύθερης αγοράς» και της «νέας τάξης». Ας μην κλείνει κανείς τα μάτια στη μόνη αλήθεια. Οσο πιο πολλοί άνθρωποι και λαοί πέσουν στο δόκανο της μαστούρας, τόσο λιγότερη αντίσταση θα βρουν τα σχέδια του ιμπεριαλισμού.

Τα ναρκω-δίκτυα αρπάζουν καθημερινά όλο και περισσότερα παιδιά του εργαζόμενου λαού μας. Η «επιδημία», όμως, μπορεί να χτυπηθεί. Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών μπορεί να κερδηθεί. Με επίμονες, υπόμονες, μικρές και μεγάλες μάχες κάθε γονιού, κάθε οικογένειας, προπαντός κάθε νέου και νέας. Αλίμονο αν συμφωνήσουμε ότι «χάνουμε τον πόλεμο» και επομένως είναι «μάταιος κάθε αγώνας». Ο λαός μας ξέρει από αγώνες. Αντεξε σε καταστροφές και προσφυγιές. Πολέμησε, βασανίστηκε, θυσιάστηκε, αλλά νίκησε όπως λίγοι λαοί το φασιστικό τέρας. Αντιστάθηκε στον Αγγλοαμερικάνο κατακτητή και στα εγχώρια όργανά του. Αμέτρητα παιδιά δόθηκαν στο θάνατο για χάρη της ζωής των επόμενων γενιών. Σημερινών και αυριανών παιδιών. Γι' αυτό οφείλουμε όλοι να πολεμήσουμε το ναρκω-θάνατο. Αυτό είναι το μήνυμα του νέου, λίαν επίκαιρου βιβλίου του Βασίλη Λιόγκαρη «Ενα συνηθισμένο περιστατικό» («Σύγχρονη Εποχή»), που αξίζει να διαβάσει κάθε γονιός και νέος. Ενα μυθιστόρημα αντλημένο από τη θλιβερή καθημερινότητα των ναρκωτικών. «Τοπίο» τα Πετράλωνα. Κεντρικά πρόσωπα, ο κυρ Θοδωρής (θυρωρός σε μια σοκολατοποιία), γιος αγωνιστών, μεγαλωμένος στα ξένα χέρια, εγκαταλειμμένος από τη γυναίκα που αγάπησε, μεροκαματιάρης μια ζωή μεγαλώνει μόνος δυο μικρά κορίτσια. Κι άξαφνα ο κυρ Θοδωρής ξυπνά από το λήθαργό του, μαθαίνοντας ότι η 17χρονη πρωτοκόρη του, η «Εριέτα» - η Ειρήνη όπως λεγόταν η μάνα του - χαροπαλεύει από χρήση ηρωίνης σε κρατικό νοσοκομείο. Τι έφταιξε; Πολλά, όλα σημαντικά. Η έλλειψη της μάνας, ο εφησυχασμός του βιοπαλαιστή πατέρα, ο ατίθασος χαρακτήρας του κοριτσιού, η διαφορά των γενεών, οι παρέες, μια κακή ερωτική σχέση. Η κυριότερη αιτία είναι αυτό που συνειδητοποιεί και λέει δημόσια το κορίτσι, όταν γλιτώνοντας το θάνατο και υπερβαίνοντας τις οδύνες της στέρησης, μαζί με το πατέρα της αρχίζει να ξαναζεί και να μάχεται τη μαστούρα: «Οταν δεν έχεις ελπίδα και ιδανικό κάνεις την αυτοκαταστροφή σου».