«... Το εκλογικό αποτέλεσμα, με χαρακτηριστικό στοιχείο την αναντιστοιχία της λαϊκής δυσαρέσκειας σε σχέση με την ψήφο στα κόμματα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, δείχνει το επίπεδο πολιτικής συνείδησης του κινήματος, αλλά και την κατεύθυνση των αλλαγών που πρέπει να γίνουν, ιδιαίτερα στο επίπεδο του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, στο κίνημα της νεολαίας, στο λαϊκό κίνημα. Οι αλλαγές αυτές είναι αναγκαίες για να αντιμετωπιστούν φαινόμενα κρίσης, μείωσης στην οργάνωση των εργαζομένων, ώστε να βρεθεί στο ύψος των απαιτήσεων της πάλης εναντίον των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού. Παράλληλα το εκλογικό αποτέλεσμα αντανακλά την πολιτική προσπάθεια να απορροφηθεί, να παγιδευτεί η διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, που είχε εκδηλωθεί όλο το προηγούμενο διάστημα με τις ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνική πολιτική στα πλαίσια της πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων...

Ωστόσο, το εκλογικό αποτέλεσμα δεν πρέπει να εκληφθεί και ως κάτι το οριστικό και αμετάβλητο, αποσπασμένο από τις γενικότερες συνθήκες της ταξικής πάλης. Το υψηλό ποσοστό συσπείρωσης των δύο κομμάτων δεν αποδείχνει από μόνο του συμφωνία και έγκριση της πολιτικής τους από το σύνολο των ψηφοφόρων. Ούτε παντοδυναμία τους...».

Αυτά εκτιμούσε - ανάμεσα σε άλλα - η ΚΕ του ΚΚΕ, αμέσως μετά τις εκλογές του Απρίλη του 2000, πριν δεκατέσσερις μήνες. Και πολλοί χαμογελούσαν ειρωνικά, αντιτάσσοντας το περίπου 87% που είχαν αποσπάσει συνολικά οι βασικοί εκπρόσωποι του δικομματισμού. Αραγε, τι λένε όλοι αυτοί τώρα;