Και, βέβαια, δεν έχουμε την παραμικρή αυταπάτη - παρά τις εξελίξεις και τα όσα θετικά βήματα αυτές φανερώνουν - ότι ξεπεράστηκαν πλέον τα προβλήματα αναντιστοιχίας της λαϊκής δυσαρέσκειας με την πολιτική και εκλογική συμπεριφορά των εργαζομένων. Αλλωστε, το γεγονός αυτό - δηλαδή, την ύπαρξη ακόμη των προβλημάτων αναντιστοιχίας - επιχειρούν να εκμεταλλευτούν, αλλά και να καλλιεργήσουν παραπέρα, διάφορες πολιτικές δυνάμεις, πρώτα και κύρια οι δυο στυλοβάτες του δικομματισμού. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θέλει να εξαγνίσει και να αναβαπτίσει την αντιλαϊκή της πολιτική μέσα στη συνεδριακή Κολυμπήθρα του Σιλωάμ και, αν χρειαστεί, θα προχωρήσει και σε αλλαγή προσώπων ή σε άλλες ανάλογες κινήσεις. Η ηγεσία της ΝΔ επιχειρεί να εισπράξει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, πρώτον για να ξαναγίνει κυβέρνηση και δεύτερον, για να κρατήσει εγκλωβισμένους τους εργαζόμενους και το λαό στις ίδιες ουσιαστικά με την κυβέρνηση λογικές και πολιτικές των «μονοδρόμων» της ΟΝΕ, της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, των αντιλαϊκών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, κλπ., κλπ. Η ηγεσία του ΣΥΝ κάνει κριτική στο Σημίτη και προσδοκά σε ενδεχόμενες αλλαγές προσώπων στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ζητώντας ουσιαστικά από το συνέδριο του τελευταίου να ανοίξει το δρόμο των «κεντροαριστερών» συνεργασιών. Λες και δεν έχουν δοκιμαστεί, ήδη, οι «λύσεις» αυτές, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με τις γνωστές σε όλους συνέπειες για τους αντίστοιχους λαούς.