«Η ΝΔ έχει δύο κεντρικούς πολιτικούς στόχους: α) Να αναδείξει την ανικανότητα της κυβέρνησης και την αναξιοπιστία του κ. Σημίτη. β) Να βελτιώνεται η ίδια συνεχώς, ώστε να πείσει το λαό ότι μπορεί να γίνει μια καλή και αποτελεσματική κυβέρνηση».

Το παραπάνω απόσπασμα, από το φυλλάδιο του Πολιτικού Σχεδιασμού με «προϊστάμενο» τον Γ. Σουφλιά, που μοιράστηκε στα μέλη της ΚΕ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, συμπυκνώνει τη «στρατηγική της ΝΔ», τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εκλογές. Και όντως... δε λένε ψέματα. Η ηγεσία της ΝΔ δεν έχει τίποτα να «μοιράσει» με την κυβέρνηση όσον αφορά την πολιτική που ακολουθεί, ούτε διαφωνεί με αυτήν σε κάτι. Γι' αυτό και αφήνει την εφαρμοζόμενη πολιτική στο απυρόβλητο και εντοπίζει όλο το πρόβλημα στη διαχείρισή της. Η μόνη διαφορά, πάνω στην οποία επιχειρεί να δικαιολογήσει την ανάγκη αλλαγής φρουράς στην εξουσία, είναι ότι η κυβέρνηση είναι «ανίκανη», σε αντίθεση με την ίδια που θα είναι «καλή»(!) και «αποτελεσματική» κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, επαναφέρει με ένταση το παλιό επιχείρημα ότι «η ΝΔ είναι γνήσιος εκφραστής του (σ.σ. νεοφιλελεύθερου) οικονομικού μοντέλου που επικρατεί σε όλο τον κόσμο, ενώ το ΠΑΣΟΚ το εφαρμόζει κακέκτυπα, επειδή δεν το πίστευε πραγματικά». Και επιπλέον, «η ΝΔ είναι τολμηρή στα οικονομικά θέματα και πιο ευαίσθητη στα κοινωνικά από το σημιτικό ΠΑΣΟΚ».

Εχοντας τα παραπάνω κάποιος κατά νου, εύκολα μπορεί να εξηγήσει την πολιτική συμπεριφορά και στάση της ηγεσίας της ΝΔ στις τελευταίες εξελίξεις. Οσο η κυβέρνηση «σερνόταν» - επειδή δεν κατάφερνε κάτω από τις αντιδράσεις των εργαζομένων να προωθήσει «εντός χρονοδιαγράμματος» τις νεοφιλελεύθερες διαρθρωτικές αλλαγές - και δεχόταν πυρά από την ηγεσία του ΣΕΒ ή τον φιλοκυβερνητικό Τύπο, η ηγεσία της ΝΔ έμπαινε στο χορό και στο ίδιο παιχνίδι, επιχειρώντας ταυτόχρονα να επωφεληθεί και να αυτοπροβληθεί ως η δήθεν «επόμενη κυβέρνηση». Από τη στιγμή που ο Κ. Σημίτης επιχείρησε να βγάλει την κυβέρνηση από το «τέλμα», μέσω της επαναβεβαίωσης της κυριαρχίας του από το έκτακτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, η ηγεσία της ΝΔ δεν μπόρεσε να κρύψει την αμηχανία της. Και αυτό, γιατί αγωνιά για το αν και κατά πόσο η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θα καταφέρει, άλλη μια φορά, να πείσει τα μεγάλα αφεντικά ότι παραμένει ο πιο φερέγγυος και αξιόπιστος διαχειριστής των συμφερόντων τους. Το βασικό επιχείρημα της ΝΔ - αλλά και του ΣΕΒ και ισχυρών κύκλων της οικονομικής ολιγαρχίας - ήταν μέχρι τώρα ότι η κυβέρνηση «δεν κυβερνά» και έχει «παραλύσει». Το ενδεχόμενο η κυβέρνηση Σημίτη, μέσω του εσωτερικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, να καταφέρει να ξαναγίνει «ισχυρή κυβέρνηση», αποτελεί το μεγαλύτερο εφιάλτη τη Ρηγίλλης. Είτε με τον Κ. Σημίτη είτε με αλλαγή ηγεσίας (ενδεχόμενο που φοβούνται στη Ρηγίλλης), το ΠΑΣΟΚ αν μπορέσει να ξαναπάρει την «πρωτοβουλία των κινήσεων» και να ξεφύγει από «την πλάτη στον τοίχο», τότε η ηγεσία της ΝΔ δεν μπορεί παρά να υποταχθεί στη μοίρα της, δηλαδή να περιμένει το «πράσινο φως» άνωθεν, το οποίο όμως αρκετές τετραετίες τώρα δεν ανάβει. Με άλλα λόγια, η ηγεσία της ΝΔ δεν έχει τίποτα να αντιπαρατάξει στην κυβέρνηση για να διεκδικήσει την εξουσία, παρά μόνο - και αυτό κάνει - ότι ο κόσμος «κουράστηκε» τόσα χρόνια με την ίδια κυβέρνηση και θέλει να «δοκιμάσει» κάτι καινούριο(!).

Μέχρι όμως να «έρθει η ώρα της» για την εξουσία, η ηγεσία της ΝΔ θα πολιτεύεται ως μία πτέρυγα της «κυβερνώσας παράταξης». Δηλαδή, θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για την υποστήριξη με κάθε τρόπο των νεοφιλελεύθερων επιλογών και των κάθε είδους αντιδραστικών και αυταρχικών μέτρων (βλέπε τρομονόμος), ενώ ταυτόχρονα, θα εμποδίζει με κάθε τρόπο τον απεγκλωβισμό των λαϊκών μαζών από το δικομματισμό στο όνομα ότι δήθεν είναι «νομοτέλεια» να είναι η επόμενη κυβέρνηση. Αυτός είναι ο λόγος που περιμένει ως «μάνα εξ ουρανού» τις εκάστοτε δημοσκοπήσεις και είναι πλήρως «εξαρτημένη» από τα «ευρήματά» τους. Παρόλο που πολλές φορές την έχουν «προδώσει», ωστόσο μόνο μέσω αυτών μπορεί να «υπάρξει» και να προωθήσει τους στόχους της, παρά τη δήθεν επιδεικτικά «αδιάφορη» στάση που υιοθέτησαν τελευταία τα στελέχη της ΝΔ.

Ομως οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη από μια «αντιπολίτευση», όπως η ΝΔ, που αγωνιά για το αν «έχει χάσει τον έλεγχο ο Κ. Σημίτης» ή να ανησυχεί μήπως και «δεν κυβερνηθεί η χώρα το επόμενο τετράμηνο» μέχρι το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι... ενδοπαραταξιακή αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό χαράζουν τις δικές τους, ταξικές, διαχωριστικές γραμμές, οι οποίες αφήνουν βέβαια «απέξω» και απέναντι τις ηγεσίες του δικομματισμού και τραβάνε το δικό τους δρόμο: του Μετώπου και της λαϊκής εξουσίας.