Ο Σουηδός πρωθυπουργός, μετά την ολοκλήρωση της Συνόδου Κορυφής των 15 ηγετών των κρατών - μελών της ΕΕ και κυρίως όλων αυτών που έλαβαν χώρα στους δρόμους του Γκέτεμποργκ, θα καταλάβει ειδική θέση στην ιστορία.

Ως ο πρώτος που επί πρωθυπουργίας του έπεσε ο πρώτος νεκρός διαδηλωτής στη Σουηδία, μετά από 70 χρόνια, δηλαδή από το 1931. Επίσης θα είναι ο πρώτος πρωθυπουργός και ασκών χρέη προέδρου της ΕΕ, που στο έδαφος της χώρας του και ενώ φιλοξενούσε Σύνοδο και διαδηλωτές, η οικουμένη θρηνούσε τον πρώτο νεκρό των διαδηλώσεων κατά της «παγκοσμιοποίησης».

Οταν η τραγική είδηση, αλλά και οι εικόνες από το Γκέτεμποργκ ξέσκιζαν τα σπλάχνα των Σουηδών, αλλά και της οικουμένης, εκείνο που προκαλούσε το μεγαλύτερο σοκ ήταν ότι οι παντελώς άοπλοι από υλικής απόψεως διαδηλωτές, αλλά πλήρως «οπλισμένοι» από ιδέες κατά της ΕΕ, αλλά και της καθεστηκυίας τάξης, αντιμετώπιζαν με σθένος και παρρησία χιλιάδες, εξοπλισμένους σαν αστακούς, αστυνομικούς κατά μέτωπο. Οταν τα όπλα τους εκπυρσοκρότησαν, θα έπρεπε κανείς να είναι κουτός για να μην αντιληφθεί ότι υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο καταστολής και εντολή να πυροβολούν στο ψαχνό αν καταστεί ανάγκη. Και τα σχέδια και οι εντολές εκπονούνται στα κυβερνητικά γραφεία και δίνονται από τις κεφαλές της εξουσίας.

Από την ίδια τη σουηδική κυβέρνηση, αλλά και τον Γκόραν Πέρσον... που εκτελούσαν με τη σειρά τους εντολές. Εντολές που προέρχονται από «ανώτερα κλιμάκια» και θα έπρεπε να τις εκτελέσουν πιστά, με αποτελεσματικότητα και χωρίς αντιρρήσεις και δεν ήταν άλλες από την άνευ όρων καταστολή. Εδωσε «εξετάσεις», τις πέρασε ασθμαίνοντας με το άγχος, το τρακ και τη σπασμωδικότητα του πρωτάρη, κλείνοντας ταυτοχρόνως διά παντός το κεφάλαιο αυτό που κάπως αφηρημένα ονομαζόταν «Σκανδιναβικός Σοσιαλισμός»...