Για την κατάσταση στο αρδευτικό δίκτυο της περιοχής του νότιου Εβρου (Δέλτα) και το πρόβλημα υφαλμύρωσης των υδάτων, μιλήσαμε με τον πρόεδρο του ΤΟΕΒ Φερών, Βάσο Παντελίδη. Στην ευθύνη του ΤΟΕΒ (έχει την ευθύνη διαχείρισης των υδάτων) Φερών, βρίσκονται 18 χωριά, από τις εκβολές της θάλασσας, μέχρι το τελωνείο του Πέλπου και συνολικά 90.000 στρέμματα καλλιεργήσιμης έκτασης (70.000 στο Δέλτα του Εβρου και 15 - 20.000 στα ορεινά, που ποτίζονται με γεωτρήσεις).

Το 80-90% των κατοίκων της περιοχής ζει από τη γεωργία. Και συγκεκριμένα από την καλλιέργεια τεύτλων, σιτηρών, βαμβακιού, κλπ. Βασική - αν όχι μοναδική - πηγή άρδευσης αποτελούν τα νερά του ποταμού Εβρου που το χειμώνα περνούν και χάνονται και το καλοκαίρι μειώνονται από την υπεράντληση που γίνεται με γεωτρήσεις οι οποίες βρίσκονται κατά μήκος της κοίτης του σε έκταση 200 χιλιομέτρων από Τουρκία μέχρι και το Δέλτα στον Εβρο.

Φέτος, το πρόβλημα μείωσης της στάθμης των υδάτων του ποταμού εμφανίστηκε ήδη από το Μάρτη. Γεγονός που ενισχύει τους φόβους τους ότι μέχρι τέλος Αυγούστου δεν αποκλείεται να επέλθει υφαλμύρωση (μειώνεται η στάθμη του ποταμού και μπαίνει μέσα το νερό της θάλασσας) των υδάτων και να μείνουν τελικά απότιστα τα χωράφια τους.

Πολλές φορές η θάλασσα μπήκε σε απόσταση 30 χιλιομέτρων. Και τις περισσότερες, έσωσαν μόνοι τους τις παραγωγές φτιάχνοντας χωμάτινα φράγματα. Εξαιτίας της υφαλμύρωσης, οι αποδόσεις κάθε χρόνο μειώνονται. Γι' αυτό απαιτούν ένα φράγμα μόνιμης εγκατάστασης που θα εμποδίζει την εισροή της θάλασσας.

Η άρδευση των χωραφιών στα ορεινά γίνεται με 46 γεωτρήσεις και στο Δέλτα με καναλέτα και στραγγιστικά κανάλια. Δυστυχώς λόγω κατασκευαστικού λάθους στη δημιουργία του αντλιοστασίου στον ποταμό, οι αγρότες αναγκάζονται να προχωρούν σε διπλή άντληση που σημαίνει διπλό κόστος. Ετσι έχουν δημιουργήσει 2 πλωτά στον Εβρο πάνω στα οποία υπάρχουν μηχανές άντλησης του νερού που τα ρίχνουν σε μια τάφρο και από εκεί και πέρα τα αντλιοστάσια τα διοχετεύουν σε μια κεντρική τσιμεντένια διώρυγα. Και αυτό γιατί το αντλιοστάσιο χτίστηκε ψηλά οπότε όταν πέφτει η στάθμη του ποταμού δεν μπορεί το νερό να εισέλθει με φυσική ροή.

«Πολλές φορές έχουμε κάνει προτάσεις για φράγματα και άλλα έργα υποδομής. Ζωτικής σημασίας έργο, που θα λύσει οριστικά το πρόβλημα της περιοχής του Δέλτα είναι το φράγμα της Μανθείας (αποταμίευσης 35 εκατ. κυβικών νερού). Πολλές φορές πήραμε υποσχέσεις από υπουργούς και άλλους κυβερνητικούς παράγοντες, με τελευταία τη δέσμευση του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Κ. Λαλιώτη, το 1997», καταγγέλλει ο Β. Παντελίδης. Και αποκαλύπτοντας την υποκρισία των αρμόδιων κυβερνητικών και άλλων παραγόντων αναφέρει: «Μας έταξαν πως τον Οκτώβρη του 2000 θα ήταν έτοιμο το φράγμα της Καβησού. Ομως δεν έγινε γιατί απαιτήθηκαν επιπλέον τσιμεντοενέσεις προκειμένου να σταματήσουν τη διαρροή νερού και τα χρήματα εξαντλήθηκαν». Επίσης χαρακτηρίζει «όνειρο απατηλό» του φράγμα Μ. Δερείου που θα λύσει το πρόβλημα άρδευσης σε όλο το νομό. «Δεν πιστεύουμε ότι θα γίνει αφού δεν προχωρά το μικρότερο φράγμα της Μανθείας».

Στο ερώτημα γιατί δε γίνονται έργα, δίνεται μία και ξεκάθαρη απάντηση.

«Δε θέλουν να επενδύσουν χρήματα στον αγροτικό τομέα, λόγω του αντιαγροτικού κανονισμού της ΕΕ. Ολα αυτά είναι αλληλένδετα. Οι ποσοστώσεις, τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας, έχουν σαν αποτέλεσμα τη μείωση της αγροτικής παραγωγής. Αν γίνουν έργα υποδομής θα σημάνει και αύξηση παραγωγής. Γι' αυτό έργα που έχουν σχέση με την αγροτική ανάπτυξη δε χρηματοδοτούνται».

Ομως ο Β. Παντελίδης δε μεμψιμοιρεί. Ξέρει και το φωνάζει ότι ο αγροτικός κόσμος «αγκομαχάει, ξεκληρίζεται και φυσικά αναγκάζεται να εγκαταλείψει την περιοχή». Γι' αυτό προτείνει ως μόνο δρόμο τον αγώνα. «Μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση αν αγωνιστικά διεκδικήσουμε έργα υποδομής, κατάργηση των ποσοστώσεων και βάλουμε στοπ στην υλοποίηση της πολιτικής της ΕΕ. Αυτό για να γίνει απαιτείται αλλαγή συσχετισμών και προσανατολισμού πρώτα στο αγροτικό κίνημα και στη συνέχεια γενικότερα πολιτικές αλλαγές. Ομως δε θα το βάλουμε κάτω. Αν αποδεχτούμε πως αυτή που μας δείχνουν είναι η μοίρα μας, θα φτάσουμε γρήγορα στον αφανισμό. Γι' αυτό πρέπει να πλαισιώσουμε την ΠΑΣΥ και να βγούμε μπροστά, διεκδικητικά. Ο αγώνας είναι η μόνη ελπίδα για την επιβίωσή μας, για να μην μαραζώσει η ύπαιθρος και για να ξαναδούμε τα παιδιά μας στον κάμπο».