Οι Αμερικανοί δε θέλουν να εξοντώσουν τους Ταλιμπάν, ούτε να τους απομακρύνουν εντελώς από την εξουσία. Αυτό που θέλουν είναι να τους θέσουν υπό τον έλεγχό τους. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει να τους εξασφαλίσουν θέση σε μια κυβέρνηση συνεργασίας στην οποία θα συμμετέχουν και άλλες δυνάμεις συνεργάσιμες με τις ΗΠΑ.

Τα παραπάνω δηλώνει στο «Ριζοσπάστη», σε μια αποκλειστική συνέντευξη, ο Αφγανός Ζαχίρ Ατχάρι που ζει στη Θεσσαλονίκη. Ο Ζαχίρ περιγράφει με μελανά χρώματα το δράμα του λαού της χώρας του, τις επιπτώσεις του εγκληματικού πολέμου στους αμάχους. Τα γκρεμισμένα χωριά και πόλεις, τους ξεσπιτωμένους, πεινασμένους, τα νεκρά παιδιά, τους ακρωτηριασμένους άνδρες και γυναίκες, την οδύσσεια των εκατομμυρίων προσφύγων.

Περιγράφει τις εσωτερικές και εξωτερικές αντιθέσεις που συνθέτουν το πρόβλημα του Αφγανιστάν και επιδρούν αρνητικά στην εξασφάλιση μιας ειρηνικής λύσης. Δε φαίνεται στον ορίζοντα ο γρήγορος τερματισμός του πολέμου, παρατηρεί με λύπη. Οι Αμερικάνοι μας έριξαν, ολόκληρη την ανθρωπότητα, σε μια μεγάλη περιπέτεια.

-- Από τη μέρα που άρχισε ο πόλεμος ακούμε ότι οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους χτυπούν στρατιωτικούς στόχους. Ποιες είναι οι πραγματικές επιπτώσεις του πολέμου στον άμαχο πληθυσμό του Αφγανιστάν;

-- Ο άμαχος πληθυσμός είναι τα πραγματικά θύματα αυτού του πολέμου. Δεν έχουν πού να κρυφτούν και η ζωή τους, που δεν ήταν και η καλύτερη, έγινε πραγματική κόλαση. Πρέπει κατ' αρχή να ξεκαθαρίσουμε πόσο ψευδής είναι ο ισχυρισμός ότι πλήττονται στρατιωτικοί στόχοι. Οι Ταλιμπάν δεν αποτελούν μια συγκροτημένη κρατική οντότητα και δε διαθέτουν μεγάλες και μόνιμες στρατιωτικές και κυβερνητικές εγκαταστάσεις, κτίρια, πολεμικές βάσεις, στρατόπεδα, πολεμική βιομηχανία ή μεγάλες αποθήκες οπλισμού.

Πού να βρουν οι Αμερικανοί στρατιωτικούς στόχους για να πλήξουν; Τους λίγους τέτοιους στόχους μπορούσαν να τους έχουν καταστρέψει την πρώτη ημέρα των βομβαρδισμών. Οι Ταλιμπάν βρίσκονται μέσα στις πόλεις και τα χωριά μαζί με τον υπόλοιπο πληθυσμό και για να τους εξοντώσουν οι Αμερικανοί πρέπει πρώτα να εξοντώσουν όλο τον άμαχο πληθυσμό της χώρας. Συνεπώς άλλοι είναι οι στόχοι των Αμερικανών.

Οι άμαχοι, που δεν ξέρουν πώς να προστατευτούν από τους καθημερινούς βομβαρδισμούς, φεύγουν προς τα σύνορα και προσπαθούν να διαφύγουν σε γειτονικές χώρες, κυρίως στο Πακιστάν. Πάνω από 2 εκατομμύρια πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι πρόσφυγες, μικρά παιδιά και άρρωστες γυναίκες, έχουν συγκεντρωθεί στα σύνορα. Δεν υπάρχουν στρατόπεδα προσφύγων. Δεν έχουν ούτε τροφή, ούτε αντίσκηνα, ούτε ρούχα. Και το Πακιστάν και οι άλλες χώρες έχουν κλείσει τα σύνορά τους και δεν τους επιτρέπουν την είσοδο. Ενάμισι εκατομμύριο απ' αυτούς τους πρόσφυγες θα πεθάνουν. Δεν υπάρχει καμία προοπτική γι' αυτούς. Ο πόλεμος έσβησε όλες τις ελπίδες τους για ένα ανθρώπινο μέλλον.

Οι δυσκολίες της ζωής στο Αφγανιστάν είναι τρομερές. Υπάρχουν 8 εκατομμύρια πεινασμένοι και ενάμισι εκατομμύριο θα πεθάνουν από ασιτία. Τώρα έχουμε και εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες νεκρούς από τις βόμβες και τους πυραύλους. Τα περισσότερα χωριά και πόλεις είναι κατεστραμμένα, έχουν ισοπεδωθεί. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ όμως και τα δυτικά Μέσα Ενημέρωσης αποκρύπτουν τα γεγονότα αυτά και ισχυρίζονται ότι χτυπούν στρατιωτικούς στόχους.

-- Είναι φανερό ότι ο μεγάλος χαμένος απ' αυτό τον πόλεμο είναι ο λαός του Αφγανιστάν. Ποιοι είναι αυτοί που κερδίζουν από τον πόλεμο;

-- Ασφαλώς υπάρχουν αυτοί που έχουν συμφέρον από τον πόλεμο. Είναι πρώτα απ' όλα οι ΗΠΑ, η Αγγλία και οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που θέλουν να ελέγξουν τη στρατηγική περιοχή της Κεντρικής Ασίας και τους δρόμους των πετρελαίων. Κερδισμένοι όμως θα βγουν στο τέλος και οι Ταλιμπάν. Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, οι Αμερικάνοι δε θέλουν να εξοντώσουν τους Ταλιμπάν, ούτε να τους απομακρύνουν εντελώς από την εξουσία. Εκείνο που θέλουν είναι να τους θέσουν υπό τον έλεγχό τους. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει να τους εξασφαλίσουν θέση σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, στην οποία θα συμμετέχουν και άλλες δυνάμεις συνεργάσιμες με τις ΗΠΑ.

-- Καταλαβαίνουμε ότι πρόσφυγες σαν κι εσένα, που διαμένετε στη χώρα μας, πρέπει να ξεπεράσετε πολλές δυσκολίες και εμπόδια για να φτάσετε μέχρι εδώ και να φτιάξετε τη ζωή σας σε μια ξένη χώρα. Ποια είναι η εμπειρία σας για τις δυσκολίες αυτές;

-- Για τη ζωή μας εδώ δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα. Το μόνο που θέλουμε να εξασφαλίσουμε εδώ είναι ένα μέρος ασφαλές. Να μην κινδυνεύει άμεσα η ζωή μας. Μετά από κάποιο χρόνο παραμονής βέβαια πρέπει να αγωνιστούμε για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας.

Για το ταξίδι των προσφύγων μέχρι τη χώρα σας πρέπει να πω ότι αποτελεί μέρος μιας μεγάλης ανθρώπινης τραγωδίας. Είναι ένα ταξίδι 4.000 - 5.000 χιλιομέτρων μέσα σε αφάνταστες κακουχίες και κινδύνους. Ούτε οι μισοί απ' αυτούς που ξεκινούν αυτό το ταξίδι δε φτάνουν στο τέρμα. Πάνω από το 40% όσων προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη πεθαίνουν ή σκοτώνονται ή πνίγονται στο δρόμο. Υπάρχει και ένα σημαντικό ποσοστό που συλλαμβάνονται και φυλακίζονται και εκδιώκονται πίσω στο Αφγανιστάν.

Στη διάρκεια των 10 χρόνων του εμφυλίου πολέμου 60 άνθρωποι την ώρα διέφευγαν από τη χώρα. Σε πολλές περιπτώσεις ούτε ένας απ' αυτούς δεν κατάφερνε να γλιτώσει και να εξασφαλίσει παραμονή σε μια άλλη χώρα. Σήμερα σε Ευρώπη, Αμερική και άλλες χώρες ζουν περίπου 200.000 Αφγανοί. Από τα εκατομμύρια των προσφύγων που σ' αυτό το διάστημα εγκατέλειψαν τη χώρα τους, μόνο αυτοί κατάφεραν να επιζήσουν σε άλλες χώρες.

Δυστυχώς σήμερα με τον πόλεμο έχει επιδεινωθεί πολύ η κατάσταση και το δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων οξύνεται. Δεν υπάρχει προοπτική για σύντομο τερματισμό του πολέμου και η συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας προσκρούει σε ανυπέρβλητες δυσκολίες και αντιθέσεις. Κάθε φυλετική και κοινωνική ομάδα και κάθε πολέμαρχος και φύλαρχος συνδέεται με κάποια ξένη δύναμη. Τα συμφέροντα των δυνάμεων αυτών δεν ταυτίζονται και οι αντιθέσεις κάνουν σχεδόν αδύνατη τη συμφωνία για μια κυβερνητική συνεργασία. Οι Αμερικανοί έχουν δημιουργήσει μια κρίση από την οποία δε θα μπορέσουν να ξεμπλέξουν εύκολα.