«

Δεν ήταν άνθρωποι οι οποίοι έβαζαν βόμβες. Ηταν άνθρωποι που διάβαζαν και δίδασκαν σε σεμινάρια τον Μαρξ». Ετσι σχολιάζει καθηγητής του πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκε ο «νόμος περί στάσης» τη δεκαετία του '50. Πρόκειται για νόμο που χρονολογείται από το 1790 (τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στις ΗΠΑ) και σύμφωνα με το «Ασοσιέιτεντ Πρες» οι αμερικανικέες διωκτικές αρχές είναι έτοιμες για την επανενεργοποίησή του. (Κυριακάτικος Ριζοσπάστης 11-11-01).

Ακόμα και ιστορικά να μην υπήρχε το προηγούμενο που αναφέρει ο Αμερικανός καθηγητής, πάλι θα έπρεπε να αναμενόταν σαν πιθανότητα ανάλογης χρήσης ενός νόμου που έχει δημιουργηθεί για να τιμωρεί την ίδια τη σκέψη. Είναι εκεί πλέον που χωράνε όλοι σαν πιθανοί ένοχοι. Είναι εκεί που αποκαλύπτεται η ίδια η φύση του συστήματος, που σε περιπτώσεις φοράει «στολή παραλλαγής» τη λεγόμενη δημοκρατία, το Σύνταγμα, τους διάφορους αστικούς θεσμούς και ό,τι άλλο έχουν σκαρφιστεί όλα αυτά τα χρόνια, για να εξασφαλίζουν τις αυταπάτες και την ανοχή από τους λαούς.

Αν κάποιοι, ιδιαίτερα «ευαίσθητοι» για το πώς λειτουργούν οι λεγόμενοι θεσμοί της δημοκρατίας, τα βρίσκουν όλα αυτά υπερβολικά, ας αναρωτηθούν οι ίδιοι, τι συνέβη στην ανεκτικότητά τους και χωνεύουν πλέον την καταπάτηση ακόμα και των πιο στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που κατά περίπτωση και συσχετισμούς δύναμης επιχειρείται να περάσουν σχεδόν σε κάθε γωνιά του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου; Στις ίδιες τις ΗΠΑ έχουν φτάσει σε τόσο ακραία όρια, που διερωτάται κανείς αν όταν τελικά μπουν όλα αυτά σε εφαρμογή θα μείνει τίποτα όχι από τα δικαιώματα, αλλά από την ίδια την ουσία του ανθρώπου. Για παράδειγμα, αναφέρεται η νομιμοποίηση της παρακολούθησης των τηλεφώνων και των ηλεκτρονικών συνδιαλέξεων, το δικαίωμα του κατηγορουμένου να γνωρίζει το κατηγορητήριο, το δικαίωμα των συλληφθέντων να δουν δικηγόρο κ.ά.

Με αυτό τον τρόπο η κυρίαρχη τάξη των ΗΠΑ, εκτός από το γεγονός ότι προσπαθεί να βάλει «τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι» στον ίδιο τον αμερικανικό λαό, ταυτόχρονα διεισδύει και στα δικαιώματα των άλλων λαών. Αφού αυτή τα κάνει γεγονός, αυτομάτως αυτό δημιουργεί πραγματικότητα άρα και δυνατότητα αποδοχής και από τους άλλους λαούς. Αλλωστε, μιμητές με ανάλογα μέτρα ήδη έχει σχεδόν σε κάθε χώρα του καπιταλιστικού κόσμου. Πολλά εξαρτώνται από τους συσχετισμούς δύναμης που διαμορφώνονται και γι' αυτό σε καμιά περίπτωση οι λαοί δεν πρέπει να πιστεύουν πως «δίνοντας χώρο»... θα γλιτώσουν. Η μόνη εγγύηση είναι η δική τους αντίσταση μέχρι την ανατροπή «των λύκων»...