Ανοίγοντας την τοποθέτησή του ο ιστορικός Σπ. Ασδραχάς, εξέφρασε την «αυτονόητη συγκίνηση» με την οποία αποδέχτηκε την πρόσκληση να πάρει μέρος στην παρουσίαση ενός βιβλίου με αντικείμενο την προσωπικότητα του Χ. Φλωράκη και σημείωσε, ότι είχε μια κάποια οικειότητα με το λόγο του Χ. Φλωράκη, «οι ρίζες της οποίας κατέβαιναν στην εποχή των απολογιών του στα δικαστήρια και στα στρατοδικεία, όπως έφταναν στη δημοσιότητα».

Ο ιστορικός ανάμεσα σε άλλα τόνισε πως «ο πρώτος τόμος του βιβλίου φτάνει έως όταν ο Χ. Φλωράκης εκλέγεται Α' Γραμματέας του ΚΚΕ. Από το 1942, όταν αρχίζει η συμμετοχή του στην ένοπλη αντίσταση ως το 1972, 5 χρόνια δρα στο βουνό, 19,5 περίπου χρόνια βρίσκεται μέσα στις φυλακές και την εξορία και 4 χρόνια στην ΕΣΣΔ. Δεν του απόμενε δηλαδή περισσότερο από 1,5 χρόνος σχετικής ελεύθερης ή παράνομης ζωής στην Αθήνα.

Ωστόσο και τα 30 χρόνια αποτελούν μια συνέχεια κομματικής δράσης, στρατιωτικής και πολιτικής, για τη συνείδησή του ενιαία. Η συνείδηση αυτή δεν ήταν η ατομική του μόνο συνείδηση, αλλά μια συνείδηση συλλογική. Αυτής της συλλογικότητας θεωρεί τον εαυτό του ως ένα από τους συντελεστές της - τους κύριους προφανώς - και αυτή ακριβώς η μέθεξη στη συλλογικότητα προσδιορίζει τα σύνορα του λόγου του και τη δεοντολογία του: φοβάται τον "υποκειμενισμό" και μιλά ελάχιστα, δυστυχώς, για την προσωπική του ζωή, για τις ατομικές του στιγμές, τόσο πλούσιες και γεμάτες από μια αρχέγονη ιστορικότητα».

Ο Σπ. Ασδραχάς σημείωσε επιπροσθέτως για τον Χ. Φλωράκη ότι «όσοι διαβάσουν τα γραφτά του θα επαληθεύσουν τις πρώτες τους εντυπώσεις για τον ορθολογισμό που διέπει τη συγκρότησή του: πρόκειται για έναν ορθολογισμό που εδράζεται στις βεβαιότητες αυτού που τον χρησιμοποιεί ως όργανο, βεβαιότητες για την ορθότητα της κοσμοαντίληψής του, για την ορθότητα της μαρξιστικής ερμηνείας του κόσμου. Αυτές τις βεβαιότητες είναι επόμενο να τις μοιράζεται με πολλούς από όσους επιμένουν ακόμη στην καπιταλιστική ολοκλήρωση, χωρίς συγχρόνως να υποτάσσονται στην οικονομική της λογική».