Στις αντίξοες συνθήκες, υπό τις οποίες διεξαγόταν ο αγώνας του ΔΣΕ, μέσα στις οποίες συνάντησε και γνώρισε τον Χ. Φλωράκη, αναφέρθηκε η μαχήτρια του Δημοκρατικού Στρατού Γιάννα Τρικαλινού, ανασκαλεύοντας τη «χόβολη της μνήμης» και ανασύροντας και αυτή ένα πλήθος περιστατικών που υπογραμμίζουν τον ηρωισμό που επέδειξε εκείνα τα τραγικά δύσκολα χρόνια, ο επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ.

Η ίδια επισήμανε πως ο Χ. Φλωράκης πάντα ήταν «κοντά στους μαχητές, μέσα στα χιόνια και την παγωνιά» και κατέθεσε μια μαρτυρία, επιλέγοντας ένα περιστατικό από τα τόσα: «Τον Αύγουστο του 1949 συγκροτήθηκε ένα επίλεκτο τμήμα από μαχητές και μαχήτριες που κατάγονταν από τη Θεσσαλία και Ρούμελη. Με διοικητή τον Χαρίλαο και πολιτικό επίτροπο τον Μπελογιάννη. Ξεκινήσαμε για τη Νότια Ελλάδα. Αποστολή ήταν να φτάσει το τμήμα στη Ρούμελη και να πάρει επαφή με τη δεύτερη μεραρχία με διοικητή τον Διαμαντή. Η πορεία ήταν πολύ δύσκολη, μέσα από συγκρούσεις. Περάσαμε τα Αγραφα. Εν τω μεταξύ καταλήφθηκε και ο Γράμμος. Η κατάσταση χειροτέρευε. Πολλά υψώματα στη νότια Ελλάδα είχαν καταληφθεί από ΛΟΚατζήδες. Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ από το Βίτσι - Γράμμο, πήραμε και εμείς την άγουσα της επιστροφής, σε πολύ πιο δύσκολη κατάσταση. Ο σ. Χαρίλαος με τον σύνδεσμο βρισκόταν στην κορυφή, ο Μπελογιάννης προς το τέλος για να βοηθά τους αργοπορημένους. Στα Ζαγόρια κάναμε μια στάση για ξεκούραση, με την ευκαιρία είπαμε να ετοιμάσουμε φαγητό. Μια ομάδα κατεβήκαμε στη χαράδρα για νερό. Δεν προλάβαμε να ανάψουμε φωτιά και ακριβώς από την άλλη μεριά ανέβαινε μια ομάδα του στρατού. Μας έσωσε η αποφασιστικότητα του σ. Χαρίλαου, ο οποίος με το οπλοπολυβόλο του έπιασε το ύψωμα και προστάτευσε το ανέβασμά μας στην απότομη πλαγιά και την αποχώρησή μας. Συνεχίσαμε τον Γολγοθά της πορείας. Φτάσαμε στην Αλβανία με λίγες απώλειες και με πόνο ψυχής αφήσαμε την πατρίδα πιστεύοντας τότε πως γρήγορα θα επιστρέφαμε. Κανένας μας δεν μπορούσε να σκεφτεί και να πιστέψει πως θα ακολουθούσε πολύχρονη προσφυγιά».