Μετά τον Δημήτρη, μετά τον Κωστή, μετά τον Νίκο, τον Μιχάλη, τον Εκτορα, μετά τον Φίλιππο, μετά τον Θάνο ήρθε η ώρα του Γιώργου για την έξοδο.

Ηρθε η ώρα να συνεχίσει μόνος, τυλιγμένος απελπιστικά στη μοναξιά του, κουρασμένος από τη μάχη με τα παιδικά του χρόνια, κουρασμένος από την ένταση της σκληρής ζωής και της ποίησης.

Ηρθε η ώρα να μας αφήσει μόνους, όλους και όλες που τον γνωρίσαμε, την αγαπημένη του Λητώ που ήταν δίπλα του στα δύσκολα, γιατί η ζωή με τον Γιώργο ακόμα και στις πιο ευτυχισμένες στιγμές ήταν πάντα στα δύσκολα.

Και όλους εμάς που τον αγαπήσαμε, τον αγαπήσαμε γιατί υποκλίθηκε σε αυτό το ζώο που όλοι διώχνουν με τις πέτρες.

Τον αγαπήσαμε, γιατί αν και δεν δάγκωσε και κρατήθηκε, αλίμονο, ό,τι κι αν έκανε πάλι η γλώσσα του έβγαζε αίμα.

Τον αγαπήσαμε γιατί μίλησε με τη θάλασσα στο σημείο που ο άγγελος έκοψε το κεφάλι του.

Τον αγαπήσαμε, γιατί περίμενε μια προσευχή να δει, να μη μυρίζει αίμα.

Τον αγαπήσαμε γιατί οι λέξεις στην ποίησή του ακτινοβολούν και είναι φωτεινές πατημασιές στο σκοτάδι μας.

Τον αγαπήσαμε γιατί μύρισε το αίμα, μύρισε το αίμα του σκοτωμένου αλλά και το χέρι του δολοφόνου, χωρίς να φοβηθεί. Και αν φοβήθηκε, ήταν μόνο για να μη γίνει γυάλινος, να μη δει τη φωνή του να φεύγει.

Τον αγαπήσαμε, γιατί μας έμαθε ότι ο τάφος είναι αίθουσα διδασκαλίας, ότι ο πατέρας είναι το πιο τρελό σφαγείο και ο λαιμός της αγαπημένης το πιο μεγάλο άσυλο.

Τον αγαπήσαμε γιατί ζωγράφιζε το ίδιο δυνατά, όπως έγραφε.

Τον αγαπήσαμε γιατί ήταν γενναίος, γιατί δεν κρυβόταν.

Τον αγαπήσαμε πολύ και πάντα θα τον αγαπάμε.

Και τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε χωρίς τον Γιώργο, να ζήσουμε με την ανάμνησή του. Και να θυμόμαστε ότι είχαμε το δώρο να ζήσουμε με το άγγιγμα κάποιου που ήταν ποιητής με «π» κεφαλαίο, με τη φλόγα της ποίησης στη ζωή του, που ήταν Καισαριανιώτης με τη μαγεία και τη σκληρότητα που έχει αυτή η συνοικία.

Που ήταν εξεγερμένος, αντάρτης με το όπλο παρά πόδα, ενάντια στους μέσους όρους, τον καθωσπρεπισμό, την αλλοτρίωση της ζωής.

Που ήταν όμορφος, ήταν όρθιος, ήταν αθώος, ο Γιώργος Κακουλίδης.