Λίγος καιρός έχει περάσει, από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός και διάφορα κυβερνητικά στελέχη μιλούσαν, με ύφος δεκαπέντε καρδιναλίων, για «ισχυρή Ελλάδα» και, τώρα, ο Κ. Σημίτης μιλά για «θολά τοπία» και «στρατηγικές πολιτικής εκτροπής». Τι άλλαξε στους δυο αυτούς μήνες; Απλά και μόνον, η σύγκρουση επιχειρηματικών και αντίστοιχων πολιτικών συμφερόντων περνάει σε νέα φάση, με την κυβέρνηση να τρέμει στην ιδέα, ότι οι κατά τα άλλα φίλα προσκείμενοι κύκλοι του κατεστημένου, ίσως και να απεργάζονται σχέδιο ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού.

Η ουσία, βέβαια, δεν αλλάζει και, μάλλον, γίνεται περισσότερο φανερή. Την είχαμε επισημάνει σε ανύποπτο χρόνο πριν από αρκετό καιρό. Οι βάρβαρες νεοφιλελεύθερες πολιτικές «σύγκλισης», δεν μπορεί παρά να οδηγήσουν σε πολύ μεγαλύτερη και πιο εκτεταμένη διαφθορά και σήψη των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών ηθών του συστήματος, κάτι το οποίο γίνεται πλέον αντιληπτό απ' όλους. Το οικοδόμημα του «εκσυγχρονισμένου» ελληνικού καπιταλισμού, εκτός από σαθρό και διεφθαρμένο, αναδίνει δύσοσμες και επικίνδυνες αναθυμιάσεις. Η σαπίλα των συντελεστών του, της οικονομικής ολιγαρχίας και των πολιτικών της υπαλλήλων, δύσκολα μπορεί πλέον να καλυφθεί.