Στη μια σελίδα «ξεπλένουν» τους ναζιστές του τάγματος Αζόφ, που «πολεμούν για την πατρίδα» και γι' αυτό αξίζουν τη συμπάθεια όλων μας. Και στην επόμενη σελίδα, καλούν σε «δημοκρατικά μέτωπα» για να μη σηκώσει κεφάλι η ακροδεξιά, όπως στη Γαλλία με την Λεπέν. Αυτή είναι η εικόνα στην πλειοψηφία του αστικού Τύπου αυτές τις μέρες. Καμιά εντύπωση δεν προκαλεί. «Παιδί» του συστήματος είναι η ακροδεξιά σε όλες τις εκδοχές της. Γι' αυτό την αξιοποιούν όπως τους βολεύει: Αλλοτε ως «σκιάχτρο», για να μαντρώνεται ο λαός φοβισμένος στη στρούγκα της αστικής δημοκρατίας. Κι άλλοτε ως «εμπροσθοφυλακή» στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, παρουσιάζοντας τους νεοναζί ως «φλογερούς πατριώτες» απέναντι στα αντίπαλα στρατόπεδα. Πάντα όμως ενάντια στον «εχθρό λαό». Και σε «δημοκρατίες», και σε δικτατορίες. Και σε «ειρήνη», και σε πόλεμο...