Οπως αποδεικνύεται, τα μέτρα για τη στέγη ίσα που κρατάνε τους Ισπανούς νοικάρηδες με τη μύτη πάνω από τη στάθμη της στατιστικής φτώχειας. Σ' αυτό αναμετρούνται σε τελική ανάλυση η σοσιαλδημοκρατία με τις άλλες αστικές δυνάμεις, στην Ισπανία και παντού: Στη διαχείριση της φτώχειας, με μέτρα που την ανακυκλώνουν ανάμεσα στους λιγότερο και περισσότερο φτωχούς, με τον λογαριασμό να καταλήγει βέβαια πάντα στον λαό. Σοσιαλδημοκράτες και «νεοφιλελεύθεροι» ξύνουν τον πάτο του βαρελιού για την ανακούφιση τάχα των λαϊκών στρωμάτων, ενώ δίνουν δισ. ευρώ για τη στήριξη των μονοπωλίων, ανάμεσά τους και των μεγάλων επιχειρήσεων που συγκεντρώνουν στα χέρια τους χιλιάδες διαμερίσματα και διαμορφώνουν τις πανάκριβες τιμές στην αγορά. Μέχρι και η Τράπεζα της Ισπανίας ομολογεί ότι τα μέχρι τώρα μέτρα της κυβέρνησης για τη στέγη «μπορεί να μην είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα»... Καμία σωτηρία επομένως δεν έχει να περιμένει ο λαός από όλους αυτούς. Η απόσταση ανάμεσα στο πώς ζει η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία και στο πώς θα έπρεπε και θα μπορούσε να ζει μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, αποκαλύπτοντας τα αδιέξοδα της αστικής διαχείρισης σε όλες της τις εκδοχές και βάζοντας στο επίκεντρο το πραγματικό πολιτικό ζήτημα που πρέπει να λυθεί, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ευημερία του λαού.