«Αντίπαλος υπάρχει. Αντίπαλος της Ισχυρής Κοινωνίας (σ.σ. κεφαλαία στο κείμενο) είναι η πολιτική της ανευθυνότητας, της υποκρισίας και της ιδιοτέλειας. Αντίπαλος της Ισχυρής Κοινωνίας είναι οι θύλακες της συντήρησης και της αντίδρασης, που παραμένουν ενεργοί στην κοινωνία - εντός κι εκτός της πολιτικής ζωής. Εχουν τη βάση τους, έχουν τη ρίζα τους, έχουν τη δύναμή τους σε νοοτροπίες, σε πρακτικές, σε στάσεις της κοινωνίας, οι οποίες υποβαθμίζουν ορισμένα μέλη της και δίνουν πολύ περισσότερες εξουσίες και δικαιώματα σε άλλα. Αντίπαλος της Ισχυρής Κοινωνίας είναι όλα όσα σπρώξαμε στο περιθώριο, τα χρόνια που πέρασαν, για να βγάλουμε την Ελλάδα από το τέλμα του παλαιοκομματισμού και να της δώσουμε μια Νέα Εθνική Αυτοπεποίθηση». Αποτελεί, δίχως άλλο, μνημείο αερολογίας και υποκρισίας το παραπάνω απόσπασμα από τη χτεσινή ομιλία του Κ. Σημίτη σε συνέδριο «για την ισότητα ευκαιριών των Φύλων» (σ.σ. άλλη απάτη). Εμείς ένα πράγμα καταλαβαίνουμε: Αντίπαλος της κυβέρνησης και της πολιτικής της είναι η σκληρή πραγματικότητα η οποία δεν ξορκίζεται με την μπουρδολογία, τον αποπροσανατολισμό και τη δημιουργία μιας εικονικής - βολικής - πραγματικότητας. Το χειρότερο για την κυβέρνηση Σημίτη είναι πως αποτελεί αναπόσπαστο «μέρος του προβλήματος», από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει.