(...) Κάθε πυρκαγιά χρειάζεται οξυγόνο και καύσιμη ύλη για να αναπτυχθεί. Και δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες η καύσιμη ύλη στα δάση μας είναι κάτι παραπάνω από άφθονη, σε ποιότητα και ποσότητα τέτοια ώστε να επιταχύνει τον χρόνο που απαιτείται για να λάβει μεγάλες διαστάσεις μια πυρκαγιά. (...) Ταυτόχρονα, τα δασαρχεία για πολλά από τα πρόσφατα χρόνια δεν διέθεταν τα μέσα για την πραγματοποίηση εργασιών όπως η απομείωση της συσσωρευμένης καύσιμης ύλης, η συντήρηση και χάραξη δασικών οδικών δικτύων, η ανανέωση αντιπυρικών ζωνών κ.λπ. (...)

Πέρα από την έλλειψη πρόληψης, όμως, οι πυροσβέστες ερχόμαστε αντιμέτωποι και με μια σειρά άλλα ζητήματα που δυσκολεύουν πολύ το έργο μας. Οι προσλήψεις προσωπικού τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξαν σε μεγάλο βαθμό μικρότερες σε σχέση με τις ανάγκες, καθώς ιδρύθηκαν πολλές νέες υπηρεσίες. Ταυτόχρονα αυξήθηκε σημαντικά ο όγκος των συμβάντων όπου καλούμαστε να επέμβουμε, και αυτή η έλλειψη προσωπικού οδήγησε στη συστηματική υπερεργασία. Αξίζει εδώ να σημειώσω ότι οι πυροσβέστες υπό «φυσιολογικές» συνθήκες - δηλαδή χωρίς τις επιπλέον ανάγκες τις οποίες δημιουργούν μεγάλα συμβάντα ή έκτακτες καταστάσεις - εργάζονται 192 ώρες τον μήνα! Οταν λοιπόν λόγω «έκτακτων υπηρεσιακών αναγκών» διαταχθούν να δουλέψουν παραπάνω, πυροσβέστες καταλήγουν να έχουν εργαστεί 250 και πλέον ώρες! Πέρα από τη συσσώρευση σημαντικής κόπωσης, οι πυροσβέστες δεν αμείβονται για την επιπλέον αυτή εργασία (...) Ετσι, οι πυροσβέστες πλέον στερούμαστε πράγματα που νομίζαμε ότι ήταν αυτονόητα στον 21ο αιώνα, όπως ο οικογενειακός προγραμματισμός, ο ποιοτικός χρόνος με τις οικογένειές μας, οι θερινές διακοπές με τα παιδιά μας (...). Οι προσλήψεις πυροσβεστών μέσω πανελλήνιων εξετάσεων δεν επαρκούν για να καλύψουν άμεσα τα κενά, αφού οι εισακτέοι βγαίνουν στην υπηρεσία μετά από 4 χρόνια φοίτησης στις Ακαδημίες, ενώ οι προσλήψεις στις ΕΜΟΔΕ αφορούν προσωπικό που απασχολείται σε πολύ συγκεκριμένα καθήκοντα και δεν εντάσσεται σε όλες τις υπόλοιπες υπηρεσίες του Σώματος.

Ετσι, σήμερα οι πυροσβέστες γενικά είμαστε λίγοι, γερασμένοι και κουρασμένοι. Και αν ανοίξουμε λίγο την οπτική μας και στα άλλα συμβάντα όπου καλούμαστε να επέμβουμε, νομίζω εύκολα θα συμφωνήσουμε όλοι ότι μια ομάδα πυροσβεστών με μέσο όρο ηλικίας μεταξύ 40 και 50 ετών - όπως συμβαίνει σήμερα στο Σώμα - μάλλον δεν είναι η καλύτερη δυνατή ομάδα για να σώσει εμάς ή τα παιδιά μας από μια πυρκαγιά στο σπίτι μας... Επιπλέον, λόγω σημαντικών εξελίξεων στον επιστημονικό τομέα γνωρίζουμε πια ότι η εργασία πυροσβεστών σε τέτοιες συνθήκες οδηγεί με απόλυτη βεβαιότητα σε σημαντικά προβλήματα υγείας, σε πρόωρους θανάτους και σε καρκινογενέσεις. (...) Το ζήτημα της λήψης συνολικών μέτρων, και όχι απλά και μόνο ενός οικονομικού επιδόματος για την αντιμετώπιση του επικίνδυνου και ανθυγιεινού χαρακτήρα της δουλειάς μας, είναι άμεση, επιτακτική ανάγκη! Μην καταγράψετε την πρόταση αυτή ως ένα απλό συντεχνιακό αίτημα, αλλά ως αγωνιώδη έκκληση για δράση.

Στα μάτια των απλών ανθρώπων, το γεγονός ότι οι πυροσβέστες τρέχουμε να βοηθήσουμε προς την κατεύθυνση από όπου όλοι οι άλλοι τρέχουν να σωθούνε, συχνά μας κάνει να μοιάζουμε με ήρωες ή με ιδιαίτερους ανθρώπους. Πολλές φορές άνθρωποι που έχουμε βοηθήσει, με βαθιά εκτίμηση στο βλέμμα τους μας αποκαλούν έτσι. Ομως θέλουμε ο κόσμος να ξέρει πως όσο κι αν εμείς οι πυροσβέστες αντλούμε βαθιά ηθική ικανοποίηση όταν βλέπουμε ότι τα καταφέραμε, δεν θέλουμε να είμαστε ήρωες. Θέλουμε να αντιμετωπιζόμαστε ως χρήσιμοι επαγγελματίες και να γυρνάμε υγιείς και αρτιμελείς στα σπίτια μας και στις οικογένειές μας, κατά τη διάρκεια του εργασιακού μας βίου αλλά και για πολλά χρόνια μετά. (...) Τέτοιες πρωτοβουλίες σαν την σημερινή αναδεικνύουν σε βάθος τα ζητήματα που μας απασχολούν, και μακάρι να πυκνώσουν.