Οι δασικές πυρκαγιές αποτελούν μεν ένα φυσικό οικολογικό φαινόμενο, ωστόσο τις τελευταίες δεκαετίες έχουν εξελιχθεί στο μέγιστο ίσως πρόβλημα των ελληνικών δασικών οικοσυστημάτων (...) ως αποτέλεσμα της πολιτικής που ασκούσαν όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις. Η αντιπυρική προστασία των δασών είναι πολιτικό ζήτημα. Πολιτικές είναι επίσης οι ευθύνες των κυβερνήσεων για τις τραγικές καταστροφές.

(...) Η αντιμετώπιση των πυρκαγιών αποτελεί και πρέπει να αποτελεί μέρος της ολοκληρωμένης διαχείρισης και προστασίας των δασών και του φυσικού περιβάλλοντος, οπότε για να αντιμετωπιστεί ολοκληρωμένα το πρόβλημα πρέπει να εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο του δρόμου ανάπτυξης και διαχείρισης των δασών, της διαχρονικά ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής γης και χρήσης γης, περιβάλλοντος και δασικής πολιτικής.

Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε μια παγκόσμια «επιστημονική» πρωτοπορία: Οχι μόνο έχει διαχωριστεί η πρόληψη από την καταστολή, αλλά έχουν διαχωριστεί - νομοθετικά - τα δασικά οικοσυστήματα σε δάση, δασικές και χορτολιβαδικές εκτάσεις, τη στιγμή που από οικολογική άποψη δεν υφίστανται οι έννοιες αυτές (...) Ο δασικός χώρος είναι ενιαίος και αδιάσπαστος (...) και γι' αυτόν τον λόγο πρέπει να διαχειρίζεται ενιαία. Αυτό έγινε για να μπορούν πιο εύκολα να μετατραπούν σε βίλες, εργοστάσια, αποθήκες, τουριστικά συγκροτήματα κ.λπ.

Διαχρονικά, ιδιαίτερα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δασικές πυρκαγιές αποτέλεσαν ένα «εργαλείο» στα χέρια όσων ήθελαν να σφετεριστούν δημόσιες εκτάσεις (...).

Οι εμπρησμοί, μαζί με τα «άγνωστα αίτια» (δηλαδή ανεπιβεβαίωτοι εμπρησμοί), αποτελούν σύμφωνα με στοιχεία της Δασικής Υπηρεσίας από το 1974 - 1998 το 60% - 65% των αιτιών και καταστρέφουν το 85% των καμένων εκτάσεων. Μα και μετά τις καταστροφικές φωτιές, οι περισσότερες καμένες δασικές εκτάσεις, κυρίως, και δάση δεν κηρύσσονταν αναδασωτέες (...) και έτσι άλλαζαν χρήση, χαρακτήρα και ιδιοκτήτη (...).

Συνέβαλαν σε αυτό και η μη καταγραφή της κρατικής δασικής περιουσίας, η διαχρονικά ηθελημένη έλλειψη εθνικού κτηματολογίου και δασολογίου (...).

Το ζήτημα των δασικών πυρκαγιών αντιμετωπίστηκε - όσο αντιμετωπίστηκε - κυρίως σαν ένα οικονομικό «πρόβλημα», ακόμα κι όταν οι κυβερνήσεις εμφανίζονταν ότι προσπαθούν να πάρουν μέτρα, και όχι ως οικολογικό ζήτημα, που επιπλέον στερεί πόρους από τη μελλοντική ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα. Αποκορύφωμα αποτελεί η αντιεπιστημονική διάσπαση της ενιαίας διαχείρισης των δασών, με τον διαχωρισμό της πρόληψης από την καταστολή και τη μεταφορά της αρμοδιότητας δασοπυρόσβεσης από τη Δασική Υπηρεσία στο Πυροσβεστικό Σώμα (1998). Από την πρώτη χρονιά εφαρμογής, ο αριθμός των καμένων εκτάσεων αυξήθηκε δραματικά και συνεχίζει να αυξάνεται (...) Αξίζει να σημειωθεί ότι αμέσως μειώθηκαν και οι υλοτομούμενες ποσότητες ξυλείας, μειώνοντας αντίστοιχα και τα ήδη πενιχρά κρατικά έσοδα από την πώληση ξυλείας.

Ακόμα κι αυτήν την κατάσταση, της υπερσυσσώρευσης καύσιμης ύλης, η κυβέρνηση τη χρησιμοποιεί ως επιχείρημα για να παραδώσει τη διαχείριση των δασών σε ιδιώτες (...) η κυβέρνηση βάζει τον λύκο να σώσει τα πρόβατα! Να εξυπηρετεί δηλαδή τις κερδοφόρες επιδιώξεις των ξυλοβιομηχάνων και ξυλεμπόρων.

Κάτω λοιπόν από τις δεδομένες συνθήκες, αποκτά τεράστια σημασία η πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Αναδεικνύει την αιτία, είναι τεκμηριωμένη και επιβεβαιώνει συμπληρωμένο το σύνθημα: Και στην περίπτωση του δασικού πλούτου, μόνο ο λαός σώζει τον λαό και το περιβάλλον, στον δρόμο της ανατροπής !