«

Η διεθνής κοινότητα χαρακτηρίζεται σήμερα από νησίδες πλούτου, που περιτριγυρίζονται από ωκεανούς φτώχειας. Αυτό είναι απαράδεκτο». Ετσι, παραστατικά, περιέγραψε το σημερινό κόσμο ο Νοτιοαφρικανός Πρόεδρος Τάμπο Μπέκι, κηρύσσοντας την έναρξη των εργασιών της Διάσκεψης του ΟΗΕ για τη Γη, που πραγματοποιείται, αυτές τις μέρες, στη χώρα του Μαντέλα.

Το μεγάλο αφεντικό αυτού του κόσμου είναι το κεφάλαιο. Αυτό που - όπως έλεγε ο Μαρξ - προκειμένου να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κέρδη, «δεν υπάρχει έγκλημα που να μην ριψοκινδυνεύει να κάνει». Κι εγκληματεί όταν βάζει στη δούλεψή του κι εκμεταλλεύεται απάνθρωπα τα μικρά παιδιά της φτωχής Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής. Οταν περικόπτει δραστικά τα εργασιακά δικαιώματα κι αφαιρεί εργατικές κατακτήσεις στις χώρες της Ευρώπης. Οταν προκαλεί πολέμους για ν' αρπάξει τον πλούτο χωρών κι οργανώνει «αντιτρομοκρατικές» εκστρατείες εναντίον «φτιαχτών εχθρών», για να τρομοκρατήσει ανυπότακτους λαούς.

Σ' αυτό τον κόσμο ποια θέση κατέχει η Ελλάδα; «Βρισκόμαστε ανάμεσα στις 25 πιο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου», κορδώνονται οι κυβερνώντες μας. Ναι σωστά, αν αθροίσεις το «συν» του εισοδήματος των λίγων πλουσίων και το «μείον» των πολλών φτωχών και το διαιρέσεις στα δυο, για να βγάλεις το «μέσο όρο». Μόνο που αυτός ο λογαριασμός, επειδή χρησιμοποιεί «εσφαλμένα» τα δεδομένα, καταλήγει σε «λάθος» αποτέλεσμα κι αντί να λύνει το πρόβλημα, το μπερδεύει. Η αλήθεια είναι ότι κι εντός των ελληνικών συνόρων διαφεντεύει το κεφάλαιο, διαμορφώνοντας την ίδια «ανθρωπογραφία» σε μικρότερη έκταση: Μια «θάλασσα φτώχειας», στην οποία ξεπροβάλλουν «νησάκια πλούτου».

Βλέπεις τη φτώχεια στις άδειες τσέπες του άνεργου εργάτη, του ξεκληρισμένου αγρότη, του χρεοκοπημένου μικροεπιχειρηματία, του πένητα συνταξιούχου, στο άδειο καλάθι της νοικοκυράς, που «το σκέφτεται» ν' αγοράσει από τη «λαϊκή» ένα ματσάκι μαϊντανό, η τιμή του οποίου αυξήθηκε κατά 340%, καθώς, πριν το ευρώ, κόστιζε 50 δραχμές και τώρα κοστίζει 50 λεπτά(!), στην οικονομική αδυναμία του εργαζόμενου να πάει διακοπές. Βλέπεις τον πλούτο στο φουσκωμένο πορτοφόλι του τραπεζίτη, του βιομήχανου, του μεγαλοεργολάβου, του μεγαλέμπορου, στην πολυτέλεια και στη σπατάλη των δεξιώσεων της «υψηλής κοινωνίας».

Αυτή είναι η πραγματική Ελλάδα, που μας «πληγώνει» και μας «τρώει». Δεν έχουμε το δικαίωμα να την παραδώσουμε όπως είναι στα παιδιά μας. Χρέος μας ν' αγωνιστούμε για να την αλλάξουμε, ώστε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια Ελλάδα διαφορετική και καλύτερη, σ' έναν άλλο κόσμο, ομορφότερο. Σ' αυτό τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς. Κι όποιος λείψει, θα βρεθεί, αύριο, στη δύσκολη θέση, στεκόμενος ενώπιον των βλοσυρών βλεμμάτων των παιδιών του, ν' απαντήσει στο αδυσώπητο ερώτημά τους: «Πού ήσουν εσύ τότε; Γιατί έλειψες; Κιότεψες, ή αδιαφόρησες;»...