Τα αιτήματα για αύξηση μισθών-«πάγωμα» τιμών και η παράλληλη διεκδίκηση της μείωσης των έμμεσων φόρων στα είδη λαϊκής κατανάλωσης συγκροτούν ένα απλό τρίπτυχο. Εκφράζουν με έναν άμεσο τρόπο ανάγκες της εργατικής-λαϊκής οικογένειας, που ζητούν επιτακτικά ικανοποίηση.

Εκφράζουν την ασφυκτική πραγματικότητα μιας οικογένειας, που βλέπει πως όσο κι αν τρέχει, όσο κι αν κυνηγά το μεροκάματο, όσο κι αν περιορίζει τα έξοδα, πάλι μέσα μπαίνει. Εκφράζουν την αλήθεια που όλοι γνωρίζουμε μέσα από την - και προσωπική - εμπειρία πως ακόμα και με 1.000 ευρώ μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα μια οικογένεια δεν τα φέρνει βόλτα. Πόσο μάλλον ο άνεργος, πόσο μάλλον ο συνταξιούχος, πόσο επίσης το νέο παιδί που γεμάτο όνειρα μπαίνει στην παραγωγή με τα ψίχουλα του κατώτερου μεροκάματου, αν το παίρνει κι αυτό, καθώς η πλειοψηφία των νέων προσλαμβάνονται με όρους μερικής απασχόλησης, που αναγκαστικά σημαίνει και μερική ζωή!

Τη συνείδηση που διαμορφώνει αυτή η πραγματικότητα δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν προκλητικές δηλώσεις διαφόρων κυβερνητικών του τύπου «φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό». Πόσο μάλλον όταν οι ομοτράπεζοι της κυβέρνησης, μια χούφτα άρπαγες του πλούτου που καθημερινά παράγει ο εργαζόμενος λαός, γεμίζουν το ένα σεντούκι πάνω απ' τ' άλλο κι αυτό δεν κρύβεται. Την οργή που συσσωρεύει η τέτοια συνείδηση της πραγματικότητας δεν μπορούν να τη φρενάρουν στο ξέσπασμά της ούτε οι καρεκλοκένταυροι της ΓΣΕΕ και τα τρωκτικά των ευρωενωσιακών κονδυλίων, που αναζητούν μέσα από την απάτη των «κοινωνικών διαλόγων» λύση σ' ένα πρόβλημα που και οι ίδιοι είναι μέρος της μηχανής που το παράγει.

Εκφραση των αναγκών αυτής της πραγματικότητας είναι το κάλεσμα που απηύθυναν οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα για οργάνωση συλλαλητηρίων, για κάθε μορφής αγώνα που να στοχεύει στην ανατροπή της πολιτικής που γεννά και την ακρίβεια. Η άμεση, θερμή ανταπόκριση που βρήκε αυτό το κάλεσμα, το γεγονός ότι η μία μετά την άλλη πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, σαν έτοιμες από καιρό, ανακοινώνουν συμμετοχή στα συλλαλητήρια της 3ης του Σεπτέμβρη και ταυτόχρονα τα ανάλογα θετικά μηνύματα που φτάνουν από τις γειτονιές για συμμετοχή, δείχνουν από τη μια το πόσο ώριμες είναι οι διαθέσεις, αλλά και χρεώνουν: Με τη διαπίστωση πως δεν αρκεί η διεκδίκηση ικανοποίησης κατ' ουσία αμυντικών αιτημάτων. Η πραγματικότητα που βιώνει ο εργαζόμενος λαός είναι τέτοια που αυτή καθαυτή, τελικά, αξιώνει την ανατροπή της. Κι αυτό σημαίνει πως είναι ώρα για προβολή και προωθημένων στόχων πάλης. Τέτοιων που να δένουν και με την ανάγκη πολιτικών αλλαγών.