Σκοτώνουν τ' άλογα... πριν γεράσουν | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Σκοτώνουν τ' άλογα... πριν γεράσουν

«Ζωή σ' αναγνωρίζω! / Σ' αποδέχομαι! Με την κλαγγή των όπλων σε καλωσορίζω»

(Μπλοκ)

Οι συνθήκες εργασίας κάτω απ' τις οποίες εργάζονται οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι γνωστές: Καθορίζονται απ' την παντελή έλλειψη μέτρων ασφάλειας για τη ζωή τους - στους περισσότερους κλάδους της οικονομίας. Παρά τις κυβερνητικές διαφημίσεις, η εμφανής όψη των εργατικών ατυχημάτων τούς διαψεύδει για τα μέτρα ασφάλειας που «λαμβάνονται».

Οι ανεξέλεγκτες εργοδοτικές ορέξεις για το κυνήγι του κέρδους, επιβάλλονται απ' την εντατικοποίηση της εργασίας. Τα «εξαρτήματα» των μηχανών κοστίζουν περισσότερο απ' τη ζωή του ανθρώπου στον καπιταλισμό. Τα θανατηφόρα «ατυχήματα» είναι εγκλήματα σε βάρος της εργατικής τάξης: Σε 4.600.000 θέσεις εργασίας, αντιστοιχούν μόνο 480 επιθεωρήσεις εργασίας. Αντί για 2.500 γιατρούς εργασίας στις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες που στοιχειωδώς θα «κάλυπταν» τις ανάγκες, υπάρχουν μόνο 70 «ειδικοί επιστήμονες». Αν βεβαίως προσθέσουμε τον τρόπο «ελέγχου» στους χώρους εργασίας από τους μηχανισμούς του υπουργείου Εργασίας, αντιλαμβανόμαστε σαφώς, τη δολοφονική ανυπαρξία των μέτρων.

Ο τραγικός φόρος αίματος (κάθε 15 λεπτά της ώρας γίνεται κι ένα εργατικό ατύχημα, κάθε 3 μέρες, καταγράφεται και ένα θανατηφόρο) - η σύνδεση αμοιβής / παραγωγικότητας - είναι ευθέως ανάλογος των κερδών. Τα καθαρά κέρδη των ανωνύμων εταιριών αυξήθηκαν το 2001, συγκριτικά απ' το 1992 ως σήμερα, κατά 395%. Την ίδια περίοδο τα μεροκάματα αυξήθηκαν μόλις 56%, ενώ ο πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 54% επισήμως.

Το 2001 τα θανατηφόρα ατυχήματα αυξήθηκαν κατά 60 (ήταν 130 το 2000, 199 το 2001), οι 18.000 τραυματίες το χρόνο εκ των οποίων οι 5.200 βαριά, συμπληρώνουν τη βαριά στατιστική της εκμετάλλευσης. Η εικόνα της μαύρης εργασίας, όταν εξωθούνται να δουλεύουν χιλιάδες μετανάστες σε άθλιες συνθήκες, η ανεργία, ο αγώνας για το μεροκάματο σε συνθήκες λιτότητας, εξαθλίωσης που φορτώνουν με άγχος, το φάσμα των άλλων εργατικών ατυχημάτων δεν είναι καταγεγραμμένο πουθενά ως «ατύχημα».

Η πρόσληψη φτηνού, ανειδίκευτου, ανασφάλιστου εργατικού δυναμικού, μια απλή περιήγηση υπουργού πίσω απ' τη βιτρίνα στον τόπο του εργατικού ατυχήματος, γι' αυτούς που σχολάνε νωρίς απ' τη ζωή, καταδείχνει ότι ο ένοχος, η αιτία για τα ατυχήματα (πολλές φορές τα θύματα όχι μόνο δεν αποζημιώνονται, αλλά κάθονται στο εδώλιο!) είναι ο καπιταλισμός. Η αξία της εργατικής δύναμης όταν συνδέει την αμοιβή με την παραγωγικότητα, κινδυνεύει να εκφυλιστεί - όταν αποδιοργανώνονται οι μηχανισμοί συλλογικής αντίστασης, με τις αλλαγές των εργασιακών σχέσεων επί τα χείρω, σε βάρος των εργαζομένων. Ούτως ή άλλως το ταξικό κριτήριο για τους εργαζόμενους είναι η διαρκής πάλη κατά του γκρίζου τοπίου των εργοδοτικών εγκλημάτων. Σ' αυτήν τη χειμάζουσα κοινωνία των ιμπεριαλιστών, η αόρατη όψη των πολλαπλών ατυχημάτων, που δε φαίνεται στις επίσημες στατιστικές, είναι η πιο επικίνδυνη.

Είναι ανάγκη να κάνουμε ορατές τις αδικίες και ανισότητες, ανατρέποντας το κλίμα παθητικότητας / ανοχής των διαρκών «ατυχημάτων» της απληστίας του κέρδους, γιατί ιστορικά αποδεικνύεται, ότι σκοτώνουν τ' άλογα πριν γεράσουν...

Παναγιώτης ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ