Το 1990 υποψήφιος για τη δημαρχία της Αθήνας, υποστηριζόμενος από τη ΝΔ, ήταν ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης. Ο Τρίτσης εκλέχτηκε δήμαρχος έχοντας απέναντί του την Μελίνα Μερκούρη. Η τότε εκλογή Τρίτση έγινε μόλις δυο χρόνια μετά τη σφοδρή κρίση στις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας, λόγω του «νόμου Τρίτση» για την εκκλησιαστική περιουσία (σ.σ: μια κρίση που έληξε και τότε υπέρ της Εκκλησίας, με την αποπομπή του τότε υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων από τον Α.Παπανδρέου).

Γιατί τα θυμίζουμε όλα αυτά; Διότι 12 χρόνια πριν ουδείς είχε διανοηθεί να μετατρέψει την Εκκλησία σε παράγοντα της πολιτικής ζωής και ουδείς αναγόρευσε τον τότε αρχιεπίσκοπο σε μέγα «εκλέκτορα». Ουδείς εμφανίστηκε τότε να παρουσιάσει ως κριτήριο ψήφου για τον δήμαρχο Αθήνας τις απόψεις του Α.Τρίτση για ένα μέγα θέμα όπως η εκκλησιαστική περιουσία (μπροστά στο οποίο οι ταυτότητες είναι «παρανυχίδα»)...

Δώδεκα χρόνια αργότερα, οι μηχανισμοί και οι παραμηχανισμοί της προπαγάνδας έμπασαν από το παράθυρο -και με πρόσχημα τις ταυτότητες- την Εκκλησία στο κέντρο των νομαρχιακών εκλογών. Αναγόρευσαν τον Χριστόδουλο σε πολιτικό παράγοντα. Και απέδειξαν ότι μπροστά στο «ντοβλέτι» δεν ορρωδούν προ ουδενός. Τραβούν από το μανίκι την κοινωνία σε όλο και μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση, παίζοντας με τη φωτιά του σκοταδισμού, της θρησκοληψίας και του φανατισμού. Δώδεκα χρόνια μετά, το αστικό πολιτικό σύστημα βουτά όλο και περισσότερο στο επικίνδυνο για το λαό και τη χώρα «ευαγγέλιο» της κατάντιας του...