Πολλή κουβέντα γίνεται για τις αντιρρήσεις που εκφράζονται από κάποιες πλευρές για την αμερικανική επίθεση κατά του Ιράκ.

Γάλλοι, Γερμανοί, Ρώσοι, μέχρι και ο... Πάπας, φαίνεται να πρωτοστατούν, ενώ αντιρρήσεις εκφράζονται και από το σύνολο των μουσουλμανικών κρατών.

Από κοντά και κάποιοι μικροί σαν την «ισχυρή Ελλάδα» του Κ. Σημίτη, που τις προάλλες έβγαλε και λόγο στο Στρασβούργο ως προεδρεύων της ΕΕ, ομίλησε περί «ειρήνης» (αλλά αμέσως μετά επανέλαβε τα περί ΟΗΕ και των αποφάσεών του, που σημαίνει ότι ο προεδρεύων είναι... γυμνός, αλλά ποτέ εντελώς γυμνός, αφού επιμένει να περιφέρει τη γύμνια του με το απαραίτητο φύλλο συκής).

***

Αντιρρήσεις, λοιπόν, αλλά χωρίς κανένα νόημα, χωρίς καμία ουσία, αφού την ίδια στιγμή καθένας από τους αντιρρησίες σπεύδει να προσφέρει ό,τι είναι απαραίτητο για την υλοποίηση των αμερικανικών σχεδιασμών. Η προσαρμογή τους, δε, στο «ρεαλισμό» που επιβάλλει η δύναμη της Ουάσιγκτον, γίνεται με διάφορους τρόπους, με διάφορες δικαιολογίες, για διάφορους σκοπούς και σκοπιμότητες.

Η Τουρκία, για παράδειγμα, δίνει «γην και ύδωρ», έχοντας ήδη εξασφαλίσει τεράστια οικονομική βοήθεια και επιδιώκοντας να βάλει για τα καλά πόδι στο Βόρειο Ιράκ.

Οι ισχυροί Ευρωπαίοι και οι Ρώσοι παζαρεύουν τη συναίνεσή τους με την εξασφάλιση κάποιου μικρότερου ή μεγαλύτερου κομματιού από την πετρελαϊκή πίτα του Ιράκ.

Οι αραβικές χώρες, κι αυτές, παζαρεύουν το μέλλον τους στο μελλοντικό σκηνικό που τα αμερικανικά όπλα θα δημιουργήσουν στην περιοχή.