Αυτό είναι το σύνθημα, αλλά και ο τίτλος του κειμένου που θα συζητήσουν οι 15 υπουργοί Εργασίας στη Σύνοδό τους στο Ναύπλιο. Ωραία λόγια, υψηλά ιδανικά, υψηλόφρονοι στόχοι. Είναι όμως αυτή η «Ευρώπη» που πλασάρουν με τα ιλουστρασιόν έντυπά τους, οι προπαγανδιστές της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης; Ας πιάσουμε μια - μια τις λέξεις του συνθήματος.

Μοιραζόμαστε: Μοιράζονται μήπως τα ίδια αγαθά μέσα στην Ευρώπη, ο ιδιοκτήτης της «Ιντρακόμ» Κόκκαλης, με τον εργάτη της ή τον επιστήμονα που εργάζεται σ' αυτήν; Τι μοιρασιά, μπορεί να κάνει ο καπιταλιστής Ανιέλι, με τον απολυμένο της «Φίατ», ο μεγαλοτραπεζίτης και ο Ευρωπαίος τραπεζοϋπάλληλος;

Κοινότητα αξιών: Για ποια κοινότητα αξιών, μπορεί να γίνεται λόγος μεταξύ των κηφήνων που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και αυτών που με τη δουλιά τους, χειρωνακτική και πνευματική, παράγουν ολόκληρο τον ανθρώπινο πλούτο; Τι κοινό έχει η ανταγωνιστικότητα, η κερδοφορία, η παραγωγικότητα, των βιομηχάνων και της εξουσίας τους με τις αξίες της εργατικής τάξης, την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη, την ανθρωπιά; Πόσο κοινές είναι η αξία της εκμετάλλευσης, με την αξία «κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο»;

Πλήρη απασχόληση: Ποια απασχόληση όμως πραγματικά προωθεί η ΕΕ; Είναι πλήρης απασχόληση το καθεστώς των 20 και πλέον εκατομμυρίων ανέργων; Η μερική απασχόληση, το μισό μεροκάματο, τα τρίωρα και δίωρα, οι ενοικιαζόμενοι εργάτες, η σκληρή και απλήρωτη δουλιά των μεταναστών, οι εργολαβίες, η μαύρη και αδήλωτη εργασία; Είναι όλος αυτός ο ζοφερός κόσμος της δουλίας, πλήρης απασχόληση;

Κοινωνική Συνοχή: Αυτήν τη βρίσκεις μόνο μέσα στις ακριβοπληρωμένες μελέτες τους. Στις ψευτοεισηγήσεις των Συνόδων και των Συναγωγών του ιερατείου του χρήματος και της εξουσίας. Στους δρόμους και στις πλατείες της Ευρώπης, στις εργατικές συνοικίες της Αθήνας, της Ρώμης, του Παρισιού και του μουντού Λονδίνου, στα Πυρηναία, στο Ρήνο και στις πεδιάδες της Βόρειας Ευρώπης, αλλά και στο δικό μας Νότο, εκατομμύρια άνθρωποι κουβαλούν το δικό τους σταυρό. Δεκάδες εκατομμύρια κάτω από το όριο της φτώχειας. Εργάτες και υπάλληλοι που τα ευρώ τους δε φτάνουν να καλύψουν ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες τους. Φοιτητές και μαθητές που πληρώνουν αδρά, για να καθίσουν στο θρανίο. Αρρωστοι και ηλικιωμένοι, βορά στους μεγαλομετόχους των μεγάλων ιδιωτικών νοσηλευτηρίων ή στις ουρές της ταπείνωσης, των υπό ιδιωτικοποίηση δημόσιων νοσοκομείων.

Το μέλλον: Οταν αυτό είναι το παρόν, ποιο μέλλον μπορούμε να μοιραστούμε με τους ισχυρούς της Ευρώπης; Ποτέ στη μακραίωνη ιστορία της ηπείρου το μέλλον αυτό δεν ήταν κοινό. Ούτε τώρα μπορούμε να το μοιραστούμε. Γιατί είτε σαν, πατρίκιοι προύχοντες, μπουρζουά, Δον, άρχοντες, καπιταλιστές, αυτοί ζούσαν στο δικό τους κόσμο. Σχεδίαζαν το δικό τους μέλλον. Αντίθετα, το δικό μας μέλλον, το μέλλον των εργαζομένων, το μέλλον όλων των λαών της Ευρώπης, θα έρθει μόνο καταργώντας τον κόσμο των εκμεταλλευτών.

Διά ταύτα: στο Ναύπλιο, ή θα 'σαι από δω, ή θα 'σαι από κει.