• Η διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας και, στα πλαίσια αυτά, η λήψη αποτελεσματικών συλλογικών μέτρων για την πρόληψη και την απομάκρυνση κάθε απειλής της ειρήνης και για την καταστολή κάθε επιθετικής ενέργειας ή κάθε άλλης μορφής παραβίασης της ειρήνης
• Η επίτευξη με ειρηνικά μέσα της διευθέτησης και του διακανονισμού διεθνών διαφορών και καταστάσεων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε διατάραξη της ειρήνης
• Η ανάπτυξη ανάμεσα στα έθνη φιλικών σχέσεων που θα βασίζονται, μεταξύ άλλων, στο σεβασμό της αυτοδιάθεσης των λαών, δηλαδή της αρχής οι λαοί να καθορίζουν από μόνοι τους, χωρίς ξένες επεμβάσεις, το μέλλον τους.

Στον ίδιο Χάρτη (άρθρο 2) περιλαμβάνονται μερικές αρχές, με βάση τις οποίες, στα πλαίσια των σκοπών του ΟΗΕ, οφείλουν να ενεργούν τόσο ο Οργανισμός όσο και τα μέλη του. Μεταξύ των αρχών αυτών είναι η υποχρέωση των μελών του Οργανισμού:

• Να ρυθμίζουν τις διαφορές τους με ειρηνικά μέσα
• Να απέχουν από την απειλή ή χρήση βίας. Και
• Να απέχουν από την επέμβαση σε ζητήματα που ανήκουν ουσιαστικά στην εσωτερική δικαιοδοσία οποιουδήποτε κράτους.

Επιπλέον, ο παραπάνω Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών (άρθρα 23 και επόμ.), για την εξασφάλιση αποτελεσματικής δράσης του ΟΗΕ, αναθέτει στο Συμβούλιο Ασφαλείας (ΣΑ) την κύρια ευθύνη για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας είναι εκείνο που μπορεί, στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων που του αναθέτει ο Χάρτης, να απευθύνει συστάσεις και όρους διακανονισμού των διεθνών διαφορών και να αποφασίζει τη λήψη μέτρων για τη διασφάλιση της ειρήνης και την εκτέλεση των αποφάσεών του, που κλιμακώνονται από την πλήρη ή μερική διακοπή οικονομικών σχέσεων (π.χ. εμπάργκο) και τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων, μέχρι και, όταν τα παραπάνω μέτρα κρίνονται ανεπαρκή, στην ανάληψη δράσης με ένοπλες δυνάμεις, για τη διατήρηση ή την αποκατάσταση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας (άρθρα 41 και 42). Μόνον αν ληφθεί τέτοια απόφαση, τα μέλη του ΟΗΕ είναι υποχρεωμένα, με τον τρόπο που θα οριστεί σε συμφωνία με τον Οργανισμό, να συνδράμουν και να παρέχουν βοήθεια, προκειμένου να υλοποιηθούν οι αποφάσεις του Οργανισμού (άρθρο 2 παρ. 5 και άρθρο 43).

Επομένως, ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών αποκλείει τις μονομερείς ενέργειες οποιουδήποτε μέλους ή ομάδας ή οργάνωσης μελών. Το μόνο που επιτρέπει (άρθρο 51), είναι η αυτονόητη άσκηση του φυσικού δικαιώματος της ατομικής ή συλλογικής άμυνας, σε περίπτωση που ένα μέλος των Ηνωμένων Εθνών δέχεται ένοπλη επίθεση, ως τη στιγμή που το ΣΑ θα πάρει τα αναγκαία μέτρα για τη διατήρηση ή την αποκατάσταση της ειρήνης.

Ακόμα, ο παραπάνω Χάρτης δεν αποκλείει την ύπαρξη τοπικών συμφωνιών ή οργανώσεων που ασχολούνται με τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, με τον όρο όμως ότι αυτές οι τοπικές συμφωνίες ή οργανώσεις και οι ενέργειές τους συμφωνούν με τους σκοπούς και τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών (άρθρα 52 και επόμ.).

Δεν υπάρχει καμία απόφαση του ΣΑ που να διαπιστώνει παραβίαση από μέρους του Ιράκ του παραπάνω ψηφίσματός του και, πολύ περισσότερο, να επιβάλλει τη λήψη κατασταλτικών μέτρων σε βάρος της χώρας αυτής και, μάλιστα, με τη μορφή της ανάληψης στρατιωτικής δράσης εναντίον της.

Σχετικό ψήφισμα που είχαν καταθέσει οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία και η Ισπανία απεσύρθη, ενώ και τρία μόνιμα μέλη του ΣΑ με δικαίωμα βέτο, αλλά και άλλα μη μόνιμα μέλη του ΣΑ είχαν αντιταχθεί σε ένα τέτοιο ψήφισμα, για τους δικούς τους λόγους, που δεν εξετάζουμε εδώ.

Επομένως, με βάση τα όσα έχουμε αναφέρει παραπάνω, το τελεσίγραφο που απηύθυναν οι ΗΠΑ στο Ιράκ, να αποχωρήσει ο Σαντάμ Χουσεΐν και οι γιοι του από το Ιράκ, αλλιώς η χώρα θα υποστεί στρατιωτική επίθεση, καθώς και ο πόλεμος που ετοιμάζονται να εξαπολύσουν οι ΗΠΑ και όποιες άλλες χώρες εναντίον του Ιράκ, στο όνομα δήθεν του αφοπλισμού του Ιράκ, αλλά στην πραγματικότητα για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και για την κυριαρχία στην περιοχή, συνιστούν μια μονομερή, επιθετική, έξω από κάθε σκοπό και αρχή του ΟΗΕ ενέργεια, που προσβάλλει βάναυσα τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τους γενικά παραδεδεγμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου.

Αν υπήρχε άλλος συσχετισμός δύναμης, αυτές οι ενέργειες θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αποτελέσουν βάση για επιβολή κυρώσεων, σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, σε βάρος των επιτιθέμενων χωρών.

Η απάντηση είναι, απερίφραστα, όχι. Και μόνον η ιδιότητα της χώρας μας ως μέλους του ΟΗΕ θα αρκούσε για να αποτρέψει την κυβέρνηση από την παροχή οποιασδήποτε διευκόλυνσης σε έναν πόλεμο αντίθετο με τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Αλλά επειδή η κυβέρνηση επικαλείται, για να συνεχίσει να παρέχει διευκολύνσεις στις παράνομα επιτιθέμενες στο Ιράκ δυνάμεις, υποχρεώσεις της χώρας μας από διεθνείς συμφωνίες, αξίζει τον κόπο να επιχειρήσουμε να της αφαιρέσουμε και αυτό το πρόσχημα.

Προφανώς η κυβέρνηση επικαλείται τη συμφωνία αμυντικής συνεργασίας της Ελλάδας με τις ΗΠΑ (συμφωνία για τις βάσεις) του 1990, που υπογράφτηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ και στη συνέχεια ανανεώθηκε και ανανεώνεται συνεχώς από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Και η οποία κυρώθηκε στη Βουλή με το Ν. 1893/1990.

Ομως, στην παραπάνω συμφωνία και στο προοίμιό της, που αποτελεί, σύμφωνα με τους νομικούς, το δικαιοπρακτικό θεμέλιο της συμφωνίας και της αντίστοιχης δέσμευσης των συμβαλλόμενων μερών από τις διατάξεις αυτές, ορίζονται, μεταξύ άλλων, και τα εξής:

Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ: α)Επιβεβαιώνουν την προσήλωσή τους στους σκοπούς και στις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και στην άσκηση του δικαιώματός τους ατομικής και συλλογικής άμυνας, που αναγνωρίζεται από το άρθρο 51 του Χάρτη. β) Διακηρύσσουν την αφοσίωσή τους στη διατήρηση της ειρήνης και τη δέσμευσή τους να σέβονται την αρχή της αποχής από ενέργειες οι οποίες απειλούν την ειρήνη. γ) Επιβεβαιώνουν την αφοσίωσή τους στην αρχή ότι οι διεθνείς διαφορές θα επιλύονται με ειρηνικά μέσα, σύμφωνα με τους σκοπούς και αρχές των Ηνωμένων Εθνών. δ) Βεβαιώνουν ότι η συμφωνία αυτή δεν αποσκοπεί να βλάψει τις σχέσεις καθενός συμβαλλομένου μέρους με οποιαδήποτε τρίτη χώρα.

Συνεπώς, με την έξω από κάθε αρχή των Ηνωμένων Εθνών και αντίθετη με τον Χάρτη του ΟΗΕ επικείμενη επίθεση των ΗΠΑ και των λοιπών επιτιθέμενων χωρών σε βάρος του Ιράκ, έχει ανατραπεί, με ευθύνη των ΗΠΑ, το δικαιοπρακτικό θεμέλιο της παραπάνω συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις στη χώρα μας και, επομένως, εκλείπει στη συγκεκριμένη περίπτωση η υποχρέωση και δέσμευση της χώρας μας να παρέχει τις όποιες διευκολύνσεις προβλέπει η συγκεκριμένη συμφωνία προς τις ΗΠΑ.

Αλλά και η ίδια η παραπάνω συμφωνία για τις βάσεις (άρθρο 1) ορίζει ότι οι διευκολύνσεις παρέχονται για να διεξάγουν οι ΗΠΑ αποστολές και δραστηριότητες για σκοπούς άμυνας, κάτι που δεν ισχύει εδώ. Οπως, επίσης, η συμφωνία αυτή (άρθρο 8) δίνει το δικαίωμα στην ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, να λαμβάνει αμέσως όλα τα κατάλληλα περιοριστικά μέτρα που απαιτούνται για τη διασφάλιση ζωτικών συμφερόντων της εθνικής ασφάλειάς της, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Και εδώ συντρέχει κατ' εξοχήν τέτοια περίπτωση, όπου η Ελλάδα παρέχει διευκολύνσεις σε έναν παράνομο επιθετικό πόλεμο και είναι εκτεθειμένη σε πιθανούς κινδύνους αντιποίνων από τη δεχόμενη την επίθεση χώρα, σύμφωνα με τη λογική της κυβέρνησης, η οποία και γι' αυτό το λόγο έλαβε, με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, έκτακτα μέτρα προστασίας διαφόρων εγκαταστάσεων εθνικής σημασίας, όπως λιμανιών, αεροδρομίων, δημοσίων κτιρίων, πολιτικών προσώπων, διπλωματικών αποστολών κλπ.

Επομένως, σε κάθε περίπτωση, ακόμα και η συμφωνία που επικαλείται η κυβέρνηση για να συνεχίσει να παρέχει διευκολύνσεις στους Αμερικανούς επιδρομείς και στους λοιπούς επιτιθέμενους, παρέχει επαρκές έρεισμα, ώστε να διακόψει αμέσως κάθε διευκόλυνση.

Επομένως, ο επιβαλλόμενος από το Σύνταγμά μας σεβασμός στους γενικά παραδεδεγμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου, όπως είναι εκείνοι της ρύθμισης των διεθνών διαφορών με ειρηνικά μέσα, της αποχής στις ίδιες σχέσεις από απειλή ή χρήση βίας, της μη επέμβασης σε ζητήματα που ανήκουν στην εσωτερική δικαιοδοσία οποιουδήποτε κράτους, οι οποίοι περιέχονται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και οι οποίοι παραβιάζονται βάναυσα από τους Αμερικανούς και τους λοιπούς επιτιθέμενους στο Ιράκ, υποχρεώνει, κατά τη γνώμη μας, την ελληνική κυβέρνηση να διακόψει αμέσως τις όποιες διευκολύνσεις παρέχει στις ΗΠΑ και στους λοιπούς επιτιθέμενους, καθώς και την όποια τυχόν άλλη άμεση ή έμμεση συμμετοχή της στα παράνομα και δολοφονικά σχέδια των επιδρομέων.