Το πετσόκομμα των όποιων μέχρι σήμερα εργατικών κατακτήσεων, η παραπέρα χειροτέρευση των όρων διαβίωσης και εργασίας των λαϊκών στρωμάτων, είναι ο μόνος δρόμος, για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Αν δεν το κάνουμε εμείς, με τη συναίνεση - αν όχι χωρίς αντίσταση - της εργατικής τάξης, τότε θα το κάνουν οι άλλοι - οι συντηρητικοί, οι δεξιοί κλπ., κλπ., και τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα. Αυτό είναι το σύγχρονο και βασικό επιχείρημα των απανταχού σοσιαλδημοκρατών και «κεντροαριστερών». Χαρακτηριστικά είναι τα παρακάτω αποσπάσματα από την ομιλία του Γερμανού καγκελαρίου, Γκ. Σρέντερ, στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματός του: «Η μεταρρύθμιση του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης είναι ο βασικός όρος για τη συνέχιση της ιδέας της κοινωνικής δικαιοσύνης και της διάσωσής της στο μέλλον και στις επόμενες γενιές... Αν δεν το κάνουμε εμείς, τότε θα το κάνουν οι άλλοι, με διαφορετικούς προσανατολισμούς, εγκαταλείποντας και την ιδέα και το στόχο του κοινωνικού κράτους...». Μοναδικό θέμα του συνεδρίου ήταν η πρόταση του Γκ. Σρέντερ, η επονομαζόμενη και «Ατζέντα 2010», τα κύρια σημεία της οποίας περιλαμβάνουν δραστικές περικοπές των δημοσίων δαπανών για συντάξεις, περίθαλψη και επιδόματα ανεργίας, την αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης και διευκόλυνση των απολύσεων.

Η λεγόμενη και θεωρία του μικρότερου κακού, στην πλέον εκβιαστική και αισχρή μορφή και έκφρασή της.