Εάν σήμερα, με ρυθμό ανάπτυξης αρκετά έως πολύ μεγαλύτερο από τον μέσο ρυθμό της ΕΕ, η ανεργία βρίσκεται στο 10% περίπου, τότε πού θα φτάσει η τελευταία, όταν ο ρυθμός ανάπτυξης υποδιπλασιαστεί, όπως αναμένεται να συμβεί, μετά την Ολυμπιάδα του 2004 και ακόμη περισσότερο, μετά το 2005 - 06, όταν θα ελαχιστοποιηθούν και οι εισροές των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης;

Μπορεί, να μη διατυπώνεται, με αυτόν ακριβώς τον τρόπο το προαναφερόμενο ερώτημα - όπως και η υποκρυπτόμενη απάντησή του - στην τελευταία έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), αλλά η ουσία τους περιέχεται και, μάλιστα, παραπάνω από μία φορά. Και, βέβαια, το ΔΝΤ προτείνει τις γνωστές νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές συνταγές, για την αντιμετώπιση του προαναφερόμενου προβλήματος (παραπέρα δραστική «απελευθέρωση» των εργασιακών σχέσεων, μεγαλύτερη σκλήρυνση της μονόπλευρης λιτότητας έως και μείωση μισθών, νέα, περισσότερο αντιδραστική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, πολύ πιο γρήγορη προώθηση των αποκρατικοποιήσεων και της εμπορευματοποίησης όσου δημόσιου κοινωνικού τομέα έχει απομείνει, πολύ περισσότερα προνόμια, κίνητρα και διευκολύνσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, κλπ., κλπ.).

Με άλλα λόγια, καλούνται οι εργαζόμενοι να βάλουν ακόμη πιο βαθιά το κεφάλι στο λάκκο με τα σκ..., ώστε να μείνουν άθικτοι και «ικανοί να παίξουν το ρόλο» τους οι κεφαλαιοκράτες, οι δήθεν μοχλοί και θεμέλια της ανάπτυξης...