Είναι ολοφάνερο πως τα επιτελεία τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ επιδιώκουν να μας παρουσιάσουν τα πράγματα από την ανάποδη. Με το κεφάλι κάτω. Μιλάνε για «ρήξεις» με το παρελθόν και ενώ ο καθένας θα φανταζόταν πως ετοιμάζονται να παρουσιάσουν κάτι προοδευτικό και ρηξικέλευθο, αυτοί βγάζουν στην επιφάνεια τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και το 35ωρο του Ζοσπέν. Διαφημίζουν «ανανέωση» και προβάλλουν τη δυνατότητα των ασφαλιστικών εταιριών να αντικαταστήσουν τα δημόσια συστήματα Υγείας και συντάξεων. Μιλάνε για νέο κύμα «εκσυγχρονισμού» και εξηγούν ότι έχουν υπόψη τους την, τελική πλέον, ολοκλήρωση του «έργου» των ιδιωτικοποιήσεων και της παράδοσης της δημόσια περιουσίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Ο στόχος τους, στην προσπάθειά να εκφράσουν όσο γίνεται καλύτερα τις αξιώσεις της πλουτοκρατίας, είναι δεδομένος. Γνωρίζουν καλά ότι, πέρα από τις προεκλογικού χαρακτήρα αντιπαραθέσεις - εκεί που και τα δύο κόμματα θα πλειοδοτήσουν σε συνθήματα και «παροχές» του 1 ευρώ - για να περάσουν μετά τις εκλογές πιο αποτελεσματικά τα νέα αντιλαϊκά σχέδια, οφείλουν από σήμερα να «φτιάξουν» την αντίστοιχη κοινή γνώμη. Να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για την εξασφάλιση μιας κοινωνικής συνείδησης τόσο ελαστικής, όσο χρειάζεται ώστε το ...«κοινωνικό σώμα» να χωνέψει τα νέα αντικοινωνικά μέτρα και πολιτικές. Είτε παραμείνει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, είτε υπάρξει αλλαγή φρουράς και κερδίσει η ΝΔ.

Το κόλπο δεν είναι καινούριο. Το χρησιμοποιούν και οι δύο πόλοι του δικομματισμού ολόκληρη την τελευταία δεκαετία. Από τότε ακόμα που στη διακυβέρνηση ήταν η ΝΔ και επιχειρούσε να κάνει τα πρώτα βήματα των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Προσπάθειες που συναντούσαν ακόμα δυσκολίες, επειδή ακριβώς το εργατικό και το μαζικό λαϊκό κίνημα, ο λαός, στηριγμένοι στη διαμορφωμένη κοινωνική αντίληψη για το διαχωρισμό «προοδευτικό» - «αντιδραστικό», πάλεψαν τα αντιλαϊκά σχέδια, αντιστάθηκαν σ' αυτά, ορισμένα τα ματαίωσαν. Για την ακρίβεια, τους δόθηκε αναβολή. Και όταν με την πάροδο του χρόνου και τη βοήθεια φυσικά του συνόλου των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας οι αξιώσεις της άρχουσας τάξης «ωρίμασαν» στο ...μυαλό της κοινής γνώμης και στη διακυβέρνηση βρέθηκε η σοσιαλδημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, δόθηκε το σύνθημα. Ποιο; Το σύνθημα για την πολύ πιο άμεση συστράτευση της ντόπιας άρχουσας τάξης στις συνθήκες της «νέας τάξης πραγμάτων», της «παγκοσμιοποίησης», της ΟΝΕ και του ευρώ. Το σύνθημα για το σάρωμα λαϊκών καταχτήσεων δεκαετιών. Για τη ριζική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στο μεγάλο, ξένο και ντόπιο, κεφάλαιο. Για την παράδοση των υποδομών της χώρας στην οικονομική ολιγαρχία. Για το ξεθεμελίωμα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Για την εισβολή των πολυεθνικών στους τομείς της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης. Για την τροχοδρόμηση, τελικά, της μεγαλύτερης επίθεσης - λεηλασίας που εξαπέλυσε σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο η διεθνής πλουτοκρατία, ενάντια στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, σ' ολόκληρο τον κόσμο. Και μετά από τόσα χρόνια διακυβέρνησης από τη ΝΔ αρχικά και το ΠΑΣΟΚ των Α. Παπανδρέου και Κ. Σημίτη στη συνέχεια, σήμερα κάνουν ταμείο.

Τώρα, που ξεκινά μια νέα φάση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων («το δεύτερο κύμα εκσυγχρονισμού», όπως άρχισαν να το λένε τα τσιράκια της ΕΕ και των πολυεθνικών) και τόσο η άρχουσα τάξη της χώρας όσο και ο ξένος παράγοντας ξαναεξετάζουν τα δεδομένα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διαγκωνίζονται να αποδείξουν ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής της υπόθεσης «ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση». Ανεξάρτητα, λοιπόν, αν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ παρουσιάζουν την πραγματικότητα με τα πόδια επάνω, και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι και τα δύο κόμματα έχουν την απόλυτη στήριξη των ΜΜΕ, τα άνομα και αντιλαϊκά σχέδιά τους πρέπει να αποκαλυφθούν. Αλλα για να γίνει αυτό πρέπει ...κάποια πόδια, τα πόδια των κομμουνιστών, να βγάλουν φωτιά. Να εξασφαλιστεί η πλήρης ενεργοποίηση, το ξεδίπλωμα όλων των δυνάμεων που στέκονται στην αντίπερα όχθη. Με την άμεση, πολύπλευρη και καθημερινή προεκλογική δουλιά. Στην πόλη και το χωριό, στο εργοστάσιο και το γιαπί, στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, στην αγορά και το χώρο διασκέδασης. Ωστε, παντού, να φτάσει η πραγματική αλήθεια ότι σε περίπτωση που τα σχέδια της άρχουσας τάξης περάσουν και ο δικομματισμός ενισχυθεί ακόμα περισσότερο, η δεκαετία που πέρασε και που ήταν περίοδος ακόμα πιο άμεσης εμπλοκής της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και απάνθρωπης-σκληρής λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, θα είναι σχεδόν γλυκιά ανάμνηση, μπροστά σε αυτό που θα ακολουθήσει.