Βέβαια, η ηλικία της προαναφερόμενης, δήθεν ρηξικέλευθης, «νέας ιδέας» του Γ. Παπανδρέου πλησιάζει τα 70 χρόνια. Κι αυτό γιατί από το 1918, που ιδρύθηκε το ΚΚΕ και έγραψε στις σημαίες του και την Κοινωνική Ασφάλιση, στα μέσα της δεκαετίας του 1930 και μετά από σκληρούς αγώνες έγινε δυνατό να μπουν στην Ελλάδα τα θεμέλια της υποχρεωτικότητας της ασφάλισης, ως αναπόσπαστου στοιχείου της εργασίας. Στην ουσία, η «νέα ιδέα» του Γ. Παπανδρέου θέλει να γυρίσει την ελληνική κοινωνία εβδομήντα τουλάχιστον χρόνια πίσω. Οπως ακριβώς απαιτούν οι μεγάλες ασφαλιστικές εταιρίες και οι άλλες πολυεθνικές. Οπως ακριβώς κάνουν οι αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις (ευλυγισία, κινητικότητα, μερική απασχόληση, κλπ.), οι οποίες καταργούν το σταθερό ωράριο - και μαζί του τη σταθερή αμοιβή, τη σταθερή ασφάλιση, κλπ., κλπ. - και ξεθεμελιώνουν μια σειρά από, κατακτημένα με σκληρούς αγώνες και αίμα, δικαιώματα της εργατικής τάξης.

Στην πραγματικότητα και σε τελευταία ανάλυση, τόσο οι προαναφερόμενες «νέες ιδέες», όσο και οι αντίστοιχες, μέχρι σήμερα, αντεργατικές πρακτικές της κυβέρνησης, δεν είναι πρόχειρες και αποσπασματικές, όπως λέει αμήχανα η ηγεσία της ΝΔ. Είναι μέτρα, που ικανοποιούν τις ανάγκες «εκσυγχρονισμού» του συστήματος, το κυνηγητό των καπιταλιστικών κερδών και το μονοπωλιακό ανταγωνισμό. Ταυτόχρονα, όμως, αποκαλύπτουν την πορεία αντιδραστικοποίησης του σύγχρονου καπιταλισμού και το βαθμό όξυνσης των αξεπέραστων αντιφάσεών του.