ICON

Η ωμή εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου και η κοινωνική αναλγησία των κυβερνώντων απέναντι στα προβλήματα της νεολαίας ευθύνονται για τη βία στα γήπεδα

«Είναι γνωστό ότι αυτή τη στιγμή το υπουργείο Πολιτισμού πραγματοποιεί συνέδριο με θέμα τη βία στα γήπεδα, προκειμένου να καταλήξει, όπως λένε, σε μέτρα αντιμετώπισής της.

Αναμφισβήτητα το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Επειδή όμως γνωρίζουμε πολύ καλά και τις σκέψεις και τις προθέσεις του υπουργείου Πολιτισμού, θέλουμε να παρέμβουμε προκαταβολικά πάνω σ' αυτό το ζήτημα, για να αναδείξουμε τις δικές μας σκέψεις και προτάσεις.

Κατ' αρχήν, δε συμφωνούμε καθόλου στον προσανατολισμό, που εδώ και καιρό έχει το υπουργείο και ιδιαίτερα ο υφυπουργός Αθλητισμού κ. Λιάνης, όπου το υπαρκτό πρόβλημα της βίας στα γήπεδα περιορίζεται κυρίως στη συμπεριφορά και στις ευθύνες των φιλάθλων, των οπαδών και των ομάδων, της νεολαίας. Η βία που υπάρχει στα γήπεδα δεν είναι τίποτε άλλο από προέκταση της κοινωνικής βίας, που εκδηλώνεται σε πάρα πολλές πτυχές της ζωής μας και η ρίζα της βρίσκεται στα αδιέξοδα που γεννά, ιδιαίτερα στη ζωή των νέων ανθρώπων, η πολιτική που ακολουθείται, η οποία δημιουργεί μια ασφυκτική καθημερινότητα.

Αν θέλει, λοιπόν, το υπουργείο Πολιτισμού να ρίξει φως στο πρόβλημα και να το αντιμετωπίσει, δεν μπορεί να ξεκινήσει περιφερειακά από το ζήτημα αυτό, και να φορτώσει όλες τις ευθύνες στους φιλάθλους, στους Συνδέσμους κλπ. Για μας, πέρα από τους γενικούς παράγοντες που παίζουν ρόλο, υπάρχουν και ειδικότεροι παράγοντες που αποτελούν το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσεται η βία στα γήπεδα, στα συλλογικά, δηλαδή, αθλήματα - και το ποδόσφαιρο είναι από τα πιο συλλογικά ομαδικά αθλήματα. Πριν απ' όλα, έχει διαμορφωθεί ένα σάπιο σύστημα στις κορυφές του αθλήματος αυτού και από εκεί πρέπει να ξεκινήσει η κυβέρνηση, αν θέλει πραγματικά να αντιμετωπίσει το ζήτημα και αν δε θέλει να δημιουργήσει μια βιτρίνα μπροστά στους Ολυμπιακούς Αγώνες».

«Η βασική, λοιπόν, αιτία που οξύνει το πρόβλημα - συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα - είναι το γεγονός ότι οι ποδοσφαιρικές ομάδες ανήκουν πια στην ιδιοκτησία επιχειρηματικών ομίλων, οι οποίοι μεταφέρουν και το μεταξύ τους ανταγωνισμό στα γήπεδα. Εχουμε πολυεθνικές και τις θυγατρικές τους που δρουν και στον τομέα του ποδοσφαίρου, δηλαδή έχουμε μια ωμή εμπορευματοποίηση. Υπάρχει πολιτική από την πλευρά της κυβέρνησης, που παραβιάζει την ισοτιμία με την οποία πρέπει να συμπεριφέρεται μια κυβέρνηση απέναντι στις ομάδες, με τις διάφορες εκχωρήσεις γηπέδων και άλλων προνομίων. Εχουμε παραβίαση και αυτής της νομοθεσίας. Εχουμε κομματικοποιημένες επιτροπές και ο λαϊκός παράγοντας, η λαϊκή εκπροσώπηση, δεν υπάρχει μέσα στο χώρο του αθλητισμού. Επομένως, η αντιμετώπιση πρέπει να ξεκινήσει από τις κορυφές. Για μας πραγματική εξυγίανση του αθλητισμού είναι να πάψουν οι ποδοσφαιρικές ομάδες να είναι μέρος της επιχειρηματικής δραστηριότητας των πολυεθνικών κι άλλων ομίλων».

Ακολούθως η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε: «Δεύτερο ζήτημα. Δε συμφωνούμε καθόλου με την άποψη που λέει ότι θα λυθεί το πρόβλημα με μέτρα αστυνομικά και με τη διάλυση των συνδέσμων των φιλάθλων, όπου πολλοί απ' αυτούς βεβαίως βρίσκονται κάτω από την εξουσία των ιδιοκτητών των ομάδων. Εχουμε και το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας, η οποία έβγαλε μεν τη βία από τα γήπεδα, αλλά αυτή η βία μεταφέρθηκε στις γειτονιές. Κι αυτό θα γίνει με αυτή την κυβερνητική επιλογή, αν συμπληρωθεί και ολοκληρωθεί με συγκεκριμένα μέτρα.

Εμείς, πέρα από το γενικό πολιτικό αγώνα που κάνουμε, και που έχει σχέση και με τον εκδημοκρατισμό και την εξυγίανση του αθλητισμού, θέλουμε αυτή την κρίσιμη στιγμή να καταθέσουμε δύο συγκεκριμένες προτάσεις. Η μία είναι να δοθεί βάρος στην Παιδεία. Και όταν λέμε να δοθεί βάρος στην Παιδεία, εννοούμε μέσα στην Παιδεία να δοθεί βάρος και στον αθλητισμό.

Ενα δεύτερο είναι ότι στα σχολεία δεν πρέπει μόνο να γυμνάζονται - που κι αυτό δε γίνεται ολοκληρωμένα και σε όλα τα σχολεία - αλλά πρέπει τα παιδιά να εκπαιδεύονται πάνω σε αθλήματα. Αυτή η εκπαίδευση θα τα βοηθήσει να καλλιεργήσουν σωστό πνεύμα, να μάθουν και τους κανόνες που διέπουν τα διάφορα παιχνίδια, ούτως ώστε να μην μετατρέπονται σε κριτές των πάντων μέσα στα γήπεδα.

Είμαστε ριζικά αντίθετοι στη δημιουργία ιδιωτικής αστυνομίας στα γήπεδα. Αυτή η αστυνομία θα δέχεται τις εντολές των ιδιοκτητών των ομάδων και δε θα λύσει αλλά θα οξύνει το πρόβλημα.

Αυτές είναι οι θέσεις μας, επιφυλασσόμενοι, βεβαίως, ως Κόμμα, να δώσουμε αργότερα μια ολοκληρωμένη πρόταση για τον αθλητισμό, την οποία προσπαθούμε να επεξεργαστούμε παίρνοντας υπόψη και τη σημερινή πραγματικότητα, αλλά κυρίως το όραμα του ΚΚΕ για το ρόλο του αθλητισμού.

Εκείνο που έχει πολύ μεγάλη σημασία, είναι ο νέος άνθρωπος να καταλάβει ότι νικητής στη ζωή δε θα είναι όταν νικήσει η ομάδα του, αλλά όταν ο ίδιος καταφέρει με τη δράση και την πάλη του να διεκδικήσει τις κατακτήσεις που του οφείλονται. Αυτό θα τον βοηθήσει να συνειδητοποιήσει και το πραγματικό νόημα του αθλητισμού, μόνο που αυτό δεν είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη».